رضا رمضانی در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا، با اشاره به ضرورت توجه کاندیداهای ریاست‌جمهوری به مباحث مرتبط با مسائل زیست‌محیطی و ارائه برنامه مدون و عملیاتی از سوی آنها، اظهار کرد: یکی از شعارهای همیشگی روسای جمهور پیشین، اهمیت دادن به محیط زیست است، اما واقعیت ملموس، پر تکرار و مستمر عملکرد دولت‌ها، وضعیت اسفناک محیط زیست کشور و به تبع آن ناکامی در رسیدن به اهداف توسعه‌ای است.
وی تصریح کرد: همین امر سبب می‌شود که عدول از معیارها و اصول محیط‌زیستی در عملکرد دولت‌ها، رفته رفته شدت و شتاب گیرد. نمونه بارز و اخیر آن، مصوبه‌های شورای‌عالی محیط‌زیست است که با صدور مجوزهای غیرقابل توجیه برای چند معدن، نشان داد که عملکرد این شورا هیچ تناسبی حتی با اسم آن ندارد.
رمضانی با اشاره به اینکه عامل ریشه‌ای ناهنجاری‌های محیط‌زیستی و توسعه‌ای را می‌توان در یک عبارت بیان کرد: «سپردن اهداف کوپرنیکی به ذهنیت‌های بطلمیوسی»، افزود: چند دهه است که کشور ما به دنبال توسعه در دنیای نوین است اما کسانی برنامه‌ها را تدوین و هدایت می کنند که با مفاهیم نوین توسعه و محیط‌زیست ناآشنا هستند و با تعاریف و ذهنیت‌هایی منسوخ و نقض شده پیش می‌روند.
این فعال زیست‌محیطی ادامه داد: در واقع مشکل این نیست که روسای جمهور به محیط‌زیست اهمیت نمی‌دهند یا شعارهای‌شان فقط کارکرد تریبونی دارد. مشکل بنیادی این است که روسای جمهوری که تاکنون کار کرده‌اند از اساس تصور نادرستی درباره محیط‌زیست و توسعه دارند. از همین رو، سیاست‌گذاری‌ها و تصمیم‌گیری‌ها هم غلط از آب در می‌آید و اقدام‌هایی طراحی و اجرا می‌شود که اقتصاد را تضعیف کرده، تنش‌های اجتماعی را شدت داده و آسیب‌های محیط‌زیستی را افزایش می‌دهد.
وی با تاکید بر اینکه رئیس‌جمهور بعدی قبل از هر چیز باید این کژتابی در ذهنیت‌ها و باورها را در مجموعه مدیران اجرایی برطرف کند، افزود: برگزاری نشست‌های هم‌اندیشی، دوره‌های آموزشی و حتی مناظره‌ها برای روزآمد کردن فضای ذهنی قوه مجریه (در همه سطوح آن) ضرورتی اجتناب‌ناپذیر است.
رمضانی عنوان کرد: اما از منظر تصمیم‌گیری در مصداق طرح‌های اجرایی، باید گفت که یکی از خطاهای پر تکرار دولت‌ها، تعیین تکلیف‌های غلط درباره طرح‌های نیمه‌کاره و در حال اجرایی است که مشکلات محیط‌زیستی دارند. بهانه‌هایی مثل «این طرح، درست یا غلط، در دولت‌های قبل شروع شده و ناچاریم ادامه دهیم» یا «به هر حال این طرح شروع شده و نمی‌توان نیمه‌کاره رها کرد و باید به پایان رساند» و ... که هر دو نتیجه خوبی ندارد. نخست آنکه آمران و عاملان شروع یک تخلف، به جای عقوبت، پاداش می‌گیرند و نه تنها خود برای تکرار خطاهای بعدی و ایجاد طرح‌های رانتی و غلط جدید انگیزه پیدا می‌کنند بلکه دیگران را نیز برای ارتکاب این نوع از تخلف‌ها تشویق می‌کنند.
وی ادامه داد: دوم آن که طرح‌هایی به هدر دادن منابع مالی و غیرمالی ادامه می‌دهند که نه تنها توسعه‌بخش نیستند که مشکل‌ساز و زیان‌آورند. رئیس‌جمهور بعدی باید این ذکاوت و شجاعت را از خود بروز دهد که از یک سو آغازکننده‌ها، حامیان و مسببان طرح‌های ضد محیط‌زیستی را خلع ید کرده و رسیدگی به تخلف‌های رخ داده را در دستور کار قرار داده و از سوی دیگر، تصمیم‌گیری درباره خود طرح‌ها را با بازنگری در مطالعات پایه‌ای و با ارزیابی کارکرد آنها طبق مفاهیم نوین توسعه و محیط‌زیست پیش ببرد و هر جا معلوم شد که راه رفته غلط بوده، شجاعت توقف و بازگشت را داشته باشد.
انتهای پیام
نظرات