به گزارش ایندیپندت، آزمایش داروی هیدروکسی کلروکین به دلایل عدم ایمنی توسط سازمان بهداشت جهانی (WHO) متوقف‌شده و داروی رمدسیویر که داروی ضدویروسی برای استفاده اورژانسی است، در بعضی از کشورها به تصویب رسیده اما نتایج آن متوسط است و دوره بیماری را حدود 30 درصد کاهش می‌دهد اما هیچ اثری در جلوگیری از مرگ ندارد.
آزمایش بالینی پلاسما خون برای معالجه بیماران مبتلا به کووید-19 شدید در مقایسه با استاندارد دارویی کمک چندانی به بیماران نمی‌کند.
البته واکسن‌ها هنوز امیدبخش هستند. 10 واکسن در آزمایش‌های بالینی و 123 مورد آماده ورود به آزمایش بالینی قرار دارند. اما موانع بسیاری برای تایید واکسن وجود دارد.
پس در اوضاع کنونی برای مقابله با این بیماری باید قوی باشیم و با این ویروس زندگی کنیم اما چگونه؟
با توجه به نمودارهای ابتلا به این بیماری که دارای صعود و نزول‌های متنوع است درواقع نیازمند روشی فراتر از خانه‌نشینی و قرنطینه هستیم. با توجه به آمار کنونی اکثریت مردم در معرض کروناویروس قرار نگرفتند درنتیجه با مصونیت جمعی فاصله زیادی داریم. مصونیت جمعی نیازمند ابتلا حدود 60 درصد از جمعیت جهان یعنی حدود 4.55 میلیارد نفر از 7.58 میلیارد نفر جمعیت جهان است، اما دانشمندان حتی مطمئن نیستند که مصونیت جمعی چه مدت دوام خواهد داشت.
همه‌گیری‌های مداوم نابرابری بهداشتی را در کشورهای مختلف از طریق روش‌های متفاوت بدتر می‌کند و ممکن است کشورهای درحال‌توسعه قادر به کنترل شیوع بیماری نباشند و رهبران کشورها برای مهار شیوع جهانی ویروس نیاز به همکاری داشته باشند.
اقدامات کنترل کروناویروس می‌تواند سایر مداخلات بهداشت عمومی مانند ایمن‌سازی کودکان را مختل کند و موجب شیوع سایر بیماری‌های مسری شود. در حال حاضر نگرانی‌هایی در مورد افزایش تعداد موارد دیفتری، وبا، سرخک و فلج اطفال مطرح‌شده که پیش‌ازاین فلج اطفال در حال ریشه‌کن شدن بود.
آمار بیماری‌های غیر واگیر نیز نگران‌کننده است. در چندین کشور شاهد کاهش تعداد افراد مراجعه‌کننده به اورژانس‌ها برای مواردی مانند سکته قلبی و سکته مغزی هستیم و ممکن است تشخیص و معالجه سرطان نیز با تاخیر مواجه شود زیرا پزشکان برای نجات بیماران مبتلا به کووید-19 تلاش می‌کنند. تاخیر در دسترسی و دریافت معالجه بیماری‌های غیر واگیر احتمالا باعث تضعیف طولانی‌مدت سلامتی و مرگ زودرس خواهد شد.
ممکن است مردم و دولت‌ها با ادامه محدودیت‌ها کمتر و کمتر تمایل به پذیرفتن آسیب اقتصادی داشته باشند.
این بیماری نیز مانند سارس آسیب‌های سلامت روحی و روانی به همراه خواهد داشت. تحقیقات چهارساله در مورد نجات‌یافتگان بیماری سارس بیانگر این است که اکثریت، این بیماری همه‌گیر را یک فاجعه سلامت روان و یک فاجعه بیولوژیکی با تاثیرات مشابه سایر بلایای مهم توصیف می‌کنند.
بازماندگان شیوع سارس به دلیل دوره‌های طولانی‌مدت انزوا و دوری از خانواده و دوستان، عدم قطعیت از درمان بیماری و تهدید زندگی طی درمان میزان بالایی از بیماری‌های روانی و استرس را پس‌ازاین بیماری تجربه کردند.
هزینه‌های اقتصادی و اجتماعی این بیماری همه‌گیر احتمالا هزینه‌های سلامتی را کم می‌کند. بدون واکسن، اجرای فاصله‌گذاری اجتماعی با اقدامات کنترل متفاوت در کشورهای مختلف ادامه خواهد یافت. تاثیر اقدامات کنترلی برای سلامت در بین گروه‌ها منصفانه نخواهد بود و برای افراد جوان و سالم سودمندتر است. بااین‌حال، جوانان تحت تاثیر رکود اقتصادی در سراسر جهان و خسارات ناشی از فعالیت شغلی قرار خواهند گرفت. پیوندهای نزدیک‌بین فقر و سلامت، آسیب‌هایی را به‌سلامت طولانی‌مدت جامعه وارد خواهد کرد.
برای کسانی که شاغل هستند، محیط کار مانند گذشته نخواهد بود. کار خانگی در حال افزایش است، اما برخی مشاغل چاره‌ای جز فعالیت حضوری با رعایت تمامی پروتکل‌های بهداشتی ندارند. بر اساس الگوی اجتماعی و اقتصادی شناخته‌شده ازنظر بهداشت، افراد با بدترین مشکلات سلامت بیشترین میزان مواجهه با بیماری کووید-19رادارند.
این بیماری همه‌گیر بر آموزش نیز تاثیر دارد. اجرای فاصله‌گذاری اجتماعی ممکن است دسترسی به آموزش از طریق کلاس‌های کوچک‌تر و حضور با نیمی از ظرفیت ایجاد کند. پیوندهای بین آموزش و بهداشت همراه یکدیگر خواهند بود و هرگونه کاهش کیفیت موارد بهداشتی و آموزشی می‌تواند تاثیر چشمگیری در زندگی این نسل از کودکان و جوانان داشته باشد.
بحث دولت‌ها و رسانه‌ها در مورد اقدامات کنترل کووید-19بر تبادل‌نظر بین سلامت جمعیت و سلامت اقتصاد و بین آزادی همه گروه‌ها و لزوم محافظت از زندگی افراد معدودی که تحت خطر بیشتر این بیماری قرار دارند، متمرکزشده است.
بحث در مورد این روش ها ممکن است با گذشت زمان بدون واکسن یا درمان موثر ادامه یابد. اما تعادل ممکن است تغییر کند و مردم و دولت‌ها با ادامه محدودیت‌ها روبرو شوند و کمتر و کمتر تمایل به پذیرفتن ضرر اقتصادی داشته باشند. اما آنچه باید انجام دهیم، تغییر در رفتارها و ادامه زندگی در سایه کروناویروس همراه با سلامت اقتصادی است.
انتهای پیام
نظرات