به گزارش ایسنا، سوم اسفند ماه، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بیانیه‌ای را در سایت خود منتشر کرد که از تعطیلی تمامی برنامه‌های فرهنگی و سینمایی برای رعایت نکات امینی جلوگیری از گسترش بیماری کرونا، خبر می‌داد؛ طبیعی است که تصویر سال هم از این قاعده مستثنی نبود و ابتدا بخش فیلم و در ادامه و چند روز بعد، بخش نمایشگاهی خود را تعطیل کرد.

اما در فاصله بین این دو تعطیلی و در شرایطی که بخش نمایشگاهی تصویر سال همچنان برقرار بود، خبرنگار ایسنا برای تهیه گزارشی از این نمایشگاه به خانه هنرمندان رفت؛ عکس‌های تصویر سال در دو طبقه از این مکان و در گالری‌های پاییز، زمستان، تابستان، نامی و میرمیران بر روی دیوار رفته‌اند.

در بخش نمایشگاهی هفدهمین دوره از تصویر سال همانند دوره‌های قبل موضوعات سیاسی، اجتماعی و ورزشی پررنگ‌تر بود و البته اتفاقات یک‌سال اخیر کشورمان که تاثیر بسیاری بر عکاسان گذاشته بود؛ از خرابی‌های سیل بهار تا حضور میلیونی در تشییع پیکر سردار سلیمانی، از فقر مردم سیستان تا حضور مردم در یادبود جان‌باختگان هواپیمای اوکراینی.

عکس‌ها در گالری‌های خانه هنرمندان هر کدام با داستانی مجزا، روی دیوارها رفته و روایت‌گر مشکلات و درد و رنجی بودند که از دل آنها روایت می‌شد. دفتر برخی از این داستان‌ها شاید چند سال بعد بسته شود، اما در این میان، موضوعی که گویی هیچگاه کهنه نمی‌شود، فقر است و همواره هم مورد توجه عکاسان اجتماعی قرار می‌گیرد.

در ابتدا تصویری از جواد رضایی در بخش «نگاهی دیگر» توجهمان را به خود جلب می‌کند. عکس مردی را نشان می‌دهد که در یک بازار مشغول فروش خرت و پرت‌های زنانه است. نگاهش گم شده و به جای چشمانش، تصویری از چشمان یک زن به چشم می‌خورد؛ گویی که با گذر زمان هویت او به بخشی از کارش بدل شده است.

در همین بخش، تصویر سیاه و سفید دیگری را می‌بینیم؛ مردی کنار یک دره ایستاده و به پرواز پرندگان زل زده؛ گویی او نیز در آرزوی پریدن است. این اثر از ماردین احمدی است.

هشت کودک با قیافه‌های عبوس و ظاهر نه چندان پاکیزه اما دست به سینه و مودب، در چادری که به کلاس درس می‌ماند، نشسته‌اند. لپ‌تاپی در جلوی همگی آنها قرار دارد! این عکس که در بخش مستند اجتماعی شرکت دارد، اثری از پوریا ترابی است.

در بین تصاویر موبایلی که ۲۴۰ قاب هستند، باز هم تصویر تلخی از فقر جلب توجه می‌کند. فقر یا شاید هم اعتیاد که گریبانگیر که یک مرد سالخورده شده و به بی‌خانمانی و کارتن‌خوابی او انجامیده است.

و اما سیل، سیلی که برای کودکان زمینه شادی فراهم کرده است. کودکانی که در دنیای پاک خود توجه چندانی به این مسائل ندارند و می‌توانند یکی از سخت‌ترین بلایای طبیعی را دست مایه بازی خود قرار داده، بخندند و شاد باشند.

تصویر بعدی، وجه دیگری از سیل را به ما نشان می‌دهد. این بار دیگر خبری از خنده کودکان نیست و حتی شاید اگر آنها در این قاب قرار داشتند، چهره خندانی از آنها مشاهده نمی‌شد؛ کلاس درسی که به گل نشسته و دیگر جایی برای نشستن روی نیمکت‌ها وجود ندارد.

با قدم زدن در نمایشگاه تصویر سال می‌رسیم به کولبرها؛ کولبرهایی که وضعیتشان از دغدغه‌های امسال بود و انتشار تصویر یک کولبر نوجوان که بر اثر سرما جان خود را از دست داد، سر و صدای زیادی بر پا کرد. یکی از عکس‌های تصویر سال، کولبر نوجوان را در آغوش برادرش نشان می‌دهد و برادرش با بغضی در نگاهش به دوربین خیره شده است.

باز هم نگاهی به کودکان این بار در یک قاب سیاه و سفید. چهره‌های خندانشان از پشت یک پنجره چوبی به چشم می‌خورد و از طرف دیگر دست‌هایشان را از پنجره بیرون آورده‌اند.

تصویر دیگر رنگ غالب زرد دارد. مردی روی یک مبل تک نفره نشسته و کودکی از پشت مبل به دوربین نگاه می‌کند.

در بین آثار تئاتر، عکسی از خانه برناردا آلبا را می‌بینیم. دختر ناخلف خانواده که از فشارهای مادرش در خانه به تنگ آمده، لباس قرمز خود را به تن کرده و به دیدار معشوقه‌اش می‌رود ...

عکس تئاتر دیگری هم از نمایش «زیبایی گاهی زن است» می‌بینیم. این نمایش که تنها دو کاراکتر داشت، مرد و زنی را به تصویر می‌کشید که نقطه نظر خود را از عشق بیان و درباره آن بحث می‌کردند.

در تصویری دیگر که متشکل از دو قاب است، نوازنده‌ی خیابانی را می‌بینیم که بی‌انکه کسی به او توجه کند و در حال نواختن است اما قاب بالایی این عکس، پوستری از همایون شجریان را در سطح شهر نشان می‌دهد که به نظر می‌رسد به آلبوم جدید این خواننده با علیرضا قربانی مربوط باشد. شاید این عکس، یادآور صحبت‌هایی از این خواننده است که زمانی اجرای کنسرت‌های خیابانی را وعده داده بود و البته تاکنون که محقق نشده است. 

انتهای پیام