کوروش صالحی - نویسنده کتاب  «رستم دستان» - در گفت‌وگو با ایسنا، اظهار کرد: کتاب «رستم‌ دستان» بخشی از «شاهنامه» را که با زاده‌شدن رستم آغاز می‌شود و با مرگش توسط نابرادری به پایان می‌رسد در برمی‌گیرد. اگرچه نوشتار این کتاب زیاد با متن‌های امروز نزدیکی ندارد اما سبک آن به گونه‌ای است که خواننده را در فضایی تاریخی و حماسی پیش می‌برد و نیز با متن کتاب ارتباط برقرار کرده و قابل فهم می‌شود. 

او تصریح کرد: بنده تلاش کردم رستم همان‌طور که فردوسی بزرگ به او رنگ و بو داده است، در برابر خواننده ترسیم شود با این تفاوت که واژه‌های باستانی رنگ امروزی گرفته و مفاهیمی که قهرمانان داستان از آن سخن می‌گویند حالت امروزی داشته باشد.

وی گفت: نوشتن کتاب «رستم‌ دستان» نزدیک به دو سال طول کشید و در ۳۶۰ صفحه توسط انتشارات ایران آزاد به چاپ رسید.

او در ادامه خاطرنشان کرد: رستم در این کتاب و حتی «شاهنامه» به شکل روح مردمی ترسیم شده که در اعصار باستانی گرفتارند و به امروز پای نگذاشته‌اند زیرا فردوسی در «شاهنامه» تلاش می‌کند تا دوباره آن روح را در پیکر ایران بدمد.

این نویسنده اظهار کرد: شاید بهتر باشد که به‌ جای «شاهنامه»، کار بزرگ استاد توس را رستم‌نامه و حتی مردم‌نامه‌ای دانست که مردی آن را برای ملتی که هویت خود را در تندباد روزگار به فراموشی و نیستی سپرده‌اند، می‌نگارد و به گفته خودش «۳۰ سال رنج می‌برد تا آن کار بزرگ را به پایان برساند».

صالحی تصریح کرد: فردوسی بدون هیچ ترسی از تعصبات، ناسزاها و دشمنی‌های بسیار، این کار دشوار را به جان می‌خرد و مانند تمامی هم‌قطاران خود در نهضت شعوبیه، برای پاسداری از ایران‌زمین و فرهنگ ایران، پای در این راه می‌گذارد. اما این موضوع پایان راه نبود چرا که پس از مرگ فردوسی بر پیکر بی‌جانش رحم نکردند و همان‌طور که در زندگی غریبانه زیست پس از مرگ نیز غریبانه به خاک سپرده شد.

او افزود: این موضوع شاید به گونه‌ای داستان زندگی‌بخش عمده‌ای از نویسندگان و پژوهشگران این مرز و بوم باشد که گویی تقدیرشان چنین رقم خورده است. اما با این همه دشواری، ادبیات و تاریخ کشور ما مدیون افرادی است که بدون هیچ‌گونه وابستگی به نهادهای قدرت در کار کتاب و کتابت همت گماشتند.

وی گفت: اگر افراد جامعه به کتاب، فرهنگ و دانش احترام نگذارند، نمی‌توان محصولی از آن برداشت کرد و با شعار دادن هیچ محصولی به عمل نمی‌آید. همیشه فرهنگ و دانش مانند طفل یتیمی هستند که نیازمند یک متولی هستند تا از آنها حمایت و پشتیبانی کند.

صالحی بیان کرد: اگر این اقدام به درستی و با رویی باز صورت گیرد، می‌توان شاهد دوره‌ای درخشان بود اما اگر با تعصب، باید و نباید و محرومیت با آن برخورد شود هیچ چیز جز شوره‌زاری گسترده برجای نخواهد گذاشت و حتی اگر در این شوره‌زار نویسندگان بزرگی رشد کنند، قطعا این حاصل کوشش خودشان بوده تا یک سیستم ناکارآمد.

این نویسنده درباره فعالیت‌هایی که در این زمینه داشته است، گفت: نزدیک به ۳۰ عنوان کتاب در زمینه ادبیات و تاریخ ایران توسط بنده به رشته تحریر درآمده که تاکنون ۲۰ کتاب چاپ شده و مابقی آن‌ها در آینده چاپ خواهد شد. 

وی اظهار کرد: نخستین کتاب در سال ۱۳۷۶ به نام «ماهیان شجاع» که در مورد کودکان نوشته شده بود به چاپ رسید. پس از آن با توجه به علاقه و مطالعاتی که در حوزه تاریخ و جامعه‌شناسی داشتم در رشته تاریخ تحصیلات خود را ادامه دادم و در همین زمان برای نوجوانان چند کتاب نوشتم.

او گفت: در سال‌های بعد به طور اختصاصی کتاب‌هایی در حوزه تاریخ به رشته تحریر درآوردم که مهمترین این کتاب‌ها «در سراشیب سقوط»، «گات‌ها»، «جشن‌های کهن ایرانی» و «مشروعیت قدرت در ایران ساسانی» را شامل می‌شود. از فعالیت‌های اخیر بنده در این سال‌ها کتاب «رستم‌ دستان» است که به تازگی از چاپ درآمده است. کتاب «جغد» که برگرفته از داستانی تمثیلی است، «روابط خارجه ساسانیان» که کاری پژوهشی است و نیز کتاب «شعر بانو» که به صورت یک مجموعه شعر چاپ خواهد شد، نیز کارهای دیگرم هستند.

صالحی افزود: دو رمان در دست است که یکی از آن‌ها دارای چند جلد است به‌نام «داستان سرزمین من» و به همت تعدادی از دوستان کار را آغاز کرده‌ایم. این رمان رویدادهای تاریخی اجتماعی ایران را از پیش از اسلام در برمی‌گیرد.

این پژوهشگر در ادامه بیان کرد: خلق یک اثر هنری برای آفریننده دقیقا مانند فرزند او و گاه عزیزتر از فرزند است؛ چرا که فرزند حاصل پیوند دو فرد اما یک اثر هنری برگرفته از تراوشات ذهن فرد است که به وجود می‌آید. در این میان بعضی از کتاب‌ها که محصول دوره‌ای خاص یا شرایط ویژه و یا تراوشاتی آمیخته به الهام هستند عزیزتر و محبوب‌ترند.

او تصریح کرد: باید اعتراف کرد با توجه به شرایط و وضعیت کتاب، پرداختن به کار نوشتن و پژوهش اقدامی بسیار دشوار است و افرادی که این راه را برمی‌گزینند مانند گذشته باید نیازهای خود را محدودتر کنند تا بتوانند این کار را با استقلال تا پایان به فرجام برسانند.

انتهای پیام