مجموعه كتب " جنگ ايران و عراق از نگاه مطبوعات جهان"، برگرفته از اسناد مطبوعاتي و بريده جرايد خارجي موجود در مركز ملي اسناد دفاع مقدس است كه پيشينه جمع‌آوري آن به روزهاي آغازين بحران و تشكيل دفتر تبليغات جبهه و جنگ باز مي‌گردد. اين اسناد كه در گذشته تلخيص و ترجمه شده بود با شكل‌گيري مركز ملي اسناد مورد توجه قرار گرفت كه حاصل اقدامات انجام شده بر روي آن ارائه در قالب مجموعه حاضر است. لازم به ذكر است كه اين مجموعه با بهره‌گيري از نظرات اصلاحي و تكميلي مترجمين توانمند و با تجربه ساماندهي و با محور قرار گرفتن سير تاريخي اخبار و اطلاعات موجود تنظيم شده است. سرويس فرهنگ و حماسه خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) نيز با بهر‌ه‌گيري از اين منبع تاريخي گريزي به وقايع قبل از آغاز جنگ تحميلي و بعد از آن دارد. زبان اصلي: انگليسي شماره:000021 منبع: كريستين ساينس مانيتور/ ندتمكو / بيروت 1358/11/26- 1980-2-15 مترجم: عمادالدين قاسميپناه درخواست رييس‌جمهور آمريكا، جيمي كارتر، براي ايجاد يك اتحاد ضدشوروي در خاورميانه، احتمالا با نوعي " پاسخ حمايت آميز" از سوي رژيم ظاهرا ضدآمريكايي عراق كه اتحاد با آن غيرمحتمل مي‌نمود، روبرو شده است. عراقي‌ها در موقعيتي نيستند كه يك هم پيماني نظامي آشكار با آمريكا را مدنظر قرار دهند. در حقيقت حتي دولت‌هايي چون عربستان سعودي كه آشكارا غرب‌گرا هستند نيز به نظر نمي‌رسد كه در شرايط فعلي منطقه آمادگي آن را داشته باشند كه تا اين حد پيش روند. اما تلاش جاري عراق جهت تحقق يك منشور " پان عربي" براي سال‌هاي آتي دهه 1980 علي‌رغم ديدگاه‌هاي " ضدامپرياليستي او" از سوي تحليلگران كهنه كار عربي به عنوان بخشي از يك " اقدام حمايت آميز" در مورد آمريكايي ها نگريسته مي‌شود. صدام حسين، مرد قدرتمند عراق، پيشنهاد هشتم فوريه را به دنبال تجاوز شوروي به افغانستان و تلاش‌هاي بعدي آمريكا براي تشكيل اتحادي، حتي سست، از نيروهاي ضد شوروي در منطقه اعلام كرد. رييس جمهور صدام حسين، بر روي كاغذ، دعوت به ايجاد يك جهان " غيرمتعهد" و فعال عربي مي‌نمايد و " حضور نظامي" هر دو ابرقدرت را رد مي‌كند. اما وي به روشني عراق را به عنوان اهرم و نقطه اتكاي جديد منطقه مجسم مي‌نمايد. اولويت‌هاي عراق نيز اساسا ضدشوروي هستند و دليل آن ترس ديرينه صدام از حزب كمونيست طرفدار شوروي در عراق به علت احتمال اقدام اين حزب به براندازي و خراب كاري است. يك ديپلمات عرب در بيروت مي‌گويد:" در درازمدت به نظر مي‌رسد كه مقصود " منشور پيشنهادي" در وهله اول " ضدكمونيست " بودن باشد. بنابراين، در عمل، در كنار منافع غرب و يا حداقل همسوي مصالح غرب و آمريكا خواهد بود." شايد يكي از بزرگترين مشكلات در ارتباط با اين طرح در داخل خود عراق باشد. زيرا، اگرچه [صدام] حسين يكي از قويترين رژيم‌هاي عربي را رهبري مي‌كند، ولي رژيم او همچنين يكي از متزلزل‌ترين آنها نيز هست. او با تهديدات بالقوه نيرومندي از جانب كمونيست‌ها، كردهاي تجزيه طلب شمال و همين طور از سوي اكثريت مسلمان و سركش شيعه كه از انقلاب ايران همسايه الهام مي‌گيرند، روبرو است. يك تحليلگر مي‌گويد:" به طور منطقي آمريكايي‌ها به واقع متوجه شدند كه بايد براي يك رژيم عربي [عراقي] كه در حمايت از آمريكايي‌ها خيلي پرشور نبوده آرزوي موفقيت كنند" درواقع اگرچه عراق در زمينه واردات تكنولوژي به طور فزاينده‌اي به غرب توجه دارد، صدام حسين تا اين لحظه هرگونه از سرگيري روابط ديپلماتيك با واشنگتن را رد كرده است. اما در برخي گزارش‌هاي خبري پيش‌بيني شده است كه روابط عراق و آمريكا از سر گرفته خواهد شد و صدام حسين اواخر امسال از آمريكا ديدن خواهد نمود. ديپلمات‌هاي عرب معتقدند كه ترس اساسي رهبر عراق از جانب اتحاد شوروي است. آنها مي‌گويند اتفاقي نيست كه منشور پيشنهادي صدام حسين هنگامي مطرح شد كه او رهبري اعراب را در محكوم كردن تجاوز شوروي به افغانستان برعهده داشت و اتفاقي نيست كه اين پيشنهاد همزمان با شديدترين حملات لفظي صدام حسين عليه كمونيست‌هاي عراق همراه بود. رهبر عراق كه در سال‌هاي اخير دستور اجر اي يك سري مجازات‌هاي اعدام در مورد كمونيست‌هاي متهم به توطئه‌چيني را صادر كرده است، حزب كمونيست را مجموعه‌اي از دسيسه‌چيني، فساد، بي‌خدايي و خيانت‌پيشگي معرفي مي‌كند. اعضاي تبعيدي مخالف عراق در بيروت به خبرنگاران گفتند كه صدام حسين سركوب جديدي را نيز در مورد كمونيست‌ها و ديگر متهمان به توطئه عليه يكي از خشن‌ترين رژيم‌هاي جهان عرب [عراق] آغاز كرده است. اولين دولت‌هاي عربي كه از " منشور پيشنهادي" رييس جمهور صدام حسين استقبال كردند دو رژيم نسبتا ميانه روي اردن و كويت بودند. صدام اينك در نظر دارد به تمام كشورهاي عرب نماينده بفرستد و آنان را براي پيوستن به پروژه پيشنهادي خود ترغيب كند. آخرين مساله‌اي كه ديپلمات‌هاي عرب انتظار آن را دارند، مهر تاييد مصر بر اين پيشنهاد است. اما اين چيزي است كه عراقي ها نيز اصلا خواهان آن نيستند، زيرا با آرزوي ديرينه عراق مبني بر رهبري منطقه در تضاد خواهد بود. ادامه دارد...