داوود غفارزادگان، اهداي جايزه‌ي ادبيات داستاني وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي را يك اقدام جبراني دانست و البته گفت، با اين‌كه جزو برگزيده‌ها بوده، ‌حس خوبي نداشته است. اين داستان‌نويس در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)،‌ گفت: دلم مي‌خواست ادبيات داستاني هم در كنار همه بخش‌هاي ديگر، در كتاب سال جايزه‌اش را بگيرد؛ كه حالا قرعه به نام ما افتاد و احساس خوبي ندارم. او البته نفس اين كار را خيلي خوب دانست و درباره‌ي‌ انتخاب پنج نفر گفت:‌ ظاهرا خواسته‌اند تقدير ويژه‌اي از ادبيات داشته باشند؛ تا حالا ادبيات را تحويل نمي‌گرفتند كه حالا پنج برابر تحويل گرفته‌اند! او همچنين تاكيد كرد: نتيجه وقتي خوب است كه انتخاب‌ها درست باشد و از طيف‌هاي گوناگون حضور داشته باشند. حتما بايد از پيشكسوتان كسي مي‌بود. در ميانسال‌ها‌ هم، بهتر از من حتما بودند. خانم‌ها هم در اين چند سال خوب كار كرده‌اند، كه كسي انتخاب نشد. او با اين ابراز اميدواري كه سال‌هاي بعد،‌ انتخاب‌هاي همه‌جانبه‌تري صورت بگيرد، گفت: اميدوارم وعده ندهند و واقعا اين اتفاق بيفتد. غفارزادگان در ادامه از پيامدهاي اين انتخاب‌ها را ضربه ديدن خود نويسنده دانست و گفت: در ايران جايزه‌هاي دولتي و غيردولتي از نظر مالي چيز خاصي به همراه ندارند، اما هميشه با حرف و حديث‌هايي همراه‌اند كه ضررش براي نويسنده، بيش‌تر از نفع آن است؛ انتقاد خوب است، ولي زير لبي حرف زدن و پوزخند...؟! او در عين حال درباره‌ي انتخاب‌هاي صورت‌گرفته يادآ‌ور شد: بايرامي در نوشتن، كم كسي نيست؛ ‌نمي‌شود گفت نويسنده‌ي تنها مورد علاقه‌ي جمهوري اسلامي است، چراكه در سوييس هم جايزه گرفته است. دهقان با مجموعه‌ي آخرش - «من قاتل پسرتان هستم» - يك سال است كه بحث روزنامه‌هاست. مستور هم خواننده‌هاي زيادي دارد و اين‌ها به‌هيچ‌وجه ضعيف نيستند و خوش‌نام‌اند. غفارزاردگان در همين زمينه متذكر شد: منتها انتخاب‌ها به شكلي بود كه انگار همه از يك طيف هستند. انتخاب خودم بجا نبود؛ بقيه را نمي‌توانم بگويم. انتهاي پيام