حجت‌الاسلام والمسلمین منصوریان دامغانی -استاد حوزه- در گفت‌وگو با ایسنا در تفسیر آیه ۲۷ سوره مبارکه مائده «واتْلُ عَلَیْهِمْ نَبَأَ ابْنَیْ آدَمَ بِالْحَقِّ إِذْ قَرَّبَا قُرْبَانًا فَتُقُبِّلَ مِنْ أَحَدِهِمَا وَلَمْ یُتَقَبَّلْ مِنَ الْآخَرِ قَالَ لَأَقْتُلَنَّکَ قَالَ إِنَّمَا یَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقِینَ» اظهار کرد: در این آیه خداوند می‌فرماید «داستان دو فرزند آدم را به حق بر آنها بخوان، هنگامی که هر کدام عملی برای تقرب (به پروردگار) انجام دادند، اما از یکی پذیرفته شد و از دیگری پذیرفته نشد (برادری که عملش مردود شده بود به برادر دیگر) گفت: بخدا سوگند تو را خواهم کشت (برادر دیگر) گفت (من چه گناهی دارم زیرا) خدا تنها از پرهیزکاران میپذیرد!».

وی با بیان اینکه چند نکته‌ در این آیه وجود دارد، افزود: نکته اولی که از این آیه می‌توان استنباط کرد این است که بازخوانی سرگذشت امت‌های گذشته دارای درس‌هایی قابل توجه است.

‎این استاد حوزه یادآور شد: خداوند در این آیه به پیامبر اکرم(ص) می‌فرماید به مردم سرگذشت فرزندان آدم را گوش زد کنید. در بخش‌های مختلفی از قرآن گزارش‌های در مورد ملل و اقوام مختلف گذشته وجود دارد که بازخوانی سرگذشت آنها دارای درس‌هایی است که باید به آنها توجه کرد.

‎حجت‌الاسلام والمسلمین منصوریان دامغانی تاکید کرد: نکته دوم این است که راز پذیرش و عدم پذیرش در قربانی این دو برادر چیست، از گزارشات روایی به دست می‌آید آنچه هابیل به درگاه خدا عرضه کرد همه آن چیزی بود که در اختیار داشت اما آنچه قابیل به درگاه خدا عرضه کرد همه آن چیزی که داشت نبود.

‎به گفته وی به درگاه هستی انسان باید با تمام دارایی و هستی خود حضور پیدا کند.

‎این استاد حوزه ابراز کرد: نکته سومی که براساس این آیه باید به آن‌ اشاره کرد این است که صرف کار خیر و نیک موجب پذیرش به درگاه الهی نمی‌شود، لازمه پذیرش آن عمل نیک و تقوا است، در واقع تقوا مقدمه‌ای به نام ایمان در پی دارد، یعنی ایمان و سپس تقوا؛ هم عرصه اندیشه و پذیرش قلب و سپس عمل خارجی که همان تقوا الهی است را به همراه دارد.