به گزارش ایسنا، کسانی که در دو زبان فارسی و تازی دستی دارند و به زبان‏‌شناسی و اشتقاق‏ پی برده‏‌اند و می‌توانند زبان‌های ایرانی را با زبان‌های سامی بسنجند، بدین نکتۀ آشکار می‌رسند که نفوذ زبان فارسی در زبان تازی به مراتب بیش از آن است که تازیان یا محققان ایرانی که در زبان تازی کار کرده‏‌اند بدان پی برده‌‏اند و دامنۀ آن محدود به معدودی از کلمات نیست که در فرهنگ‌های تازی آنها را مأخوذ از فارسی می‌دانند و این بحث نیز دامنۀ دراز و شواهد بسیار می‌خواهد که از حدود سخن خارج است و باید در یک سلسله مقالات دیگر به آن پرداخت.

همین‌قدر سربسته می‌توان اشاره کرد که نه‌تنها زبان تازی در معانی حقیقی‏ از فارسی عاریت گرفته است، بلکه در معانی مجازی نیز در موارد بسیار تابع زبان‏ فارسی‌ست و همین‌که دامنۀ تحقیق گشاده‏‌تر می‌شود، به جای می‌رسیم که طرز جمله‏‌بندی و تعبیر و جای اجزای جمله را در زبان تازی مأخوذ از فارسی و گاهی تقلید آشکار از زبان فارسی می‌بینیم و این‌ها همه مباحثی‌ست که شواهد و دلایل بسیار با خود دارد و در این بحث که به مقصود دیگری‌ست نمی‌‏گنجد.

پیراستن زبان فارسی و اندیشه‌ای که گاهی در ایران نیرو می‌گیرد و زبانه می‌کشد و نام‌هایی چون سعدی‏ و حافظ را در لهیب دانش او بار خود می‌سوزد و آن را گونه‌‏ای از وطن‌‏دوستی و ایران‏‌پرستی می‌دانند و دوست‌داری زبان پارسی را بهانه می‌کنند که کلمات تازی‏ را باید برانداخت و زبان را در پارچۀ روزنه‌‏داری ریخت و فشرده و تفالۀ آن را کشید و شیرۀ آن را نگاه داشت، بسیار کار «شوم» ناساز زبان‌‏افزایی‌ست که نه‌تنها خدمت به ایران عزیز پدران بزرگوار به خرد ما نیست، بلکه یکی از خیانت‌‏های‏ آشکار و جان‌‏فرسا نسبت به این سرزمین است.

انتهای پیام