عصر یکی از روزهای اردیبهشت سال ۹۳، سه دختر جوان راهی پارک ارم می‌شوند تا جشن کوچکی برای فارغ‌التحصیلی‌شان بگیرند. آن‌ها دستگاهی را به نام «موش دیوانه» یا «کریزی ماوس» برای بازی انتخاب می‌کنند و در کابین آن جای می‌گیرند. دستگاه همزمان روی ریل و به دور خودش می‌چرخد و ارتفاع می‌گیرد. اما «موش دیوانه» دچار نقص فنی و کابین حامل دختران جوان از ارتفاع هشت متری از ریل جدا می‌شود و پس از سه برخورد، روی زمین می‌افتد ... این داستانی است که زندگی آن سه دختر را زیر و رو کرد.

نگار قربانی یکی از دختران حادثه پارک ارم است که این روزها نمایشگاه نقاشی‌هایش در یکی از گالری‌های تهران برگزار شده؛ او با یادآوری حادثه‌ای که برایش رخ داده و بیان اینکه در حال حاضر از او حمایتی نمی‌شود، به ایسنا می‌گوید: من دو سال برای این نمایشگاه کار کردم، ۱۴ اثر آن پرتره افراد مشهوری مانند رامبد جوان، صابر ابر، پگاه آهنگرانی، هوتن شکیبا و ... است که می‌خواستم تریبون من باشند تا صدایم به گوش جامعه و مسؤولان برسد.

او ادامه می‌دهد: زمانی که آن حادثه رخ داد و من آسیب دیدم، از گردن به پایین نمی‌توانستم حرکت کنم، در خلوتم به درختانی فکر می‌کردم که در یک‌جا سکون دارند اما به زندگی‌شان ادامه می‌دهند و رشد می‌کنند. بنابراین این موضوع هم بخشی از نمایشگاه من را تشکیل داد و ۱۲ تا ۱۴ اثر را با محوریت طبیعت و درختان به نمایش گذاشته‌ام.

قربانی اظهار می‌کند: دست‌های من اصلا حرکت نداشت اما به مرور زمان و با روزی ۶، ۷ ساعت فیزیوتراپی، بهتر شد. اوایل که شروع به کار کردم، قلم را در رنگ فرو می‌کردم و هنگامی که می‌خواستم آن را روی بوم قرار بدهم، می‌افتاد و لکه‌هایی را روی بوم ایجاد می‌کرد و این آغاز تکنیکی برای من بود.

این نقاش ادامه می‌دهد: من هنوز هم برای حرکت دست‌هایم با مشکل مواجه هستم، اما به کارم عشق دارم. وقتی فکر کردم تلاش‌های ۲۴ سال زندگی‌ام طی یک شب خراب شد، دوباره تلاش کردم به عشقی که داشتم برسم.

او با اشاره به تحصیلاتش در زمینه طراحی لباس و گرافیک می‌گوید: این حادثه هزینه‌های گزافی را برای زندگی من به همراه آورد. من خیلی اوقات مجبور بودم کارهایی را انجام بدهم تا باری از روی دوش خانواده‌ام بردارم. اما کارهایی که می‌گویم خیلی کوچک و در حد طراحی روی مانتو بود.

قربانی اضافه می‌کند: من دست به بوم نمی‌شدم اما وقت و انرژی‌ای که مادرم برای من می‌گذاشت به من انگیزه می‌داد. عشق به نقاشی و طراحی از کودکی در من وجود داشت؛ بنابراین انگیزه پیدا کردم تا نقاشی را آغاز کنم. از سویی به شکل میانگین روزی ۳۰۰ هزار تومان هزینه زندگی من است، یکی از دلایل برگزاری این نمایشگاه این بود که درآمدی داشته باشم و بار روی دوش خانواده را سبک کنم.

این هنرمند هدفش را در زندگی «داشتن استقلال» می‌داند و بیان می‌کند: من در حال حاضر برای انجام کوچکترین کارهایم هم وابسته به اطرافیانم هستم. هدف والای من استقلال است زیرا پس از آن آینده هنری خیلی بهتری در انتظار من خواهد بود. از طرفی می‌خواهم با هنرم به آدم‌های دیگر بگویم هیچ اتفاقی در زندگی نمی‌تواند انسان را متوقف کند، آدم‌ها باید بدانند با هنر توانایی که دارند می‌توانند به عشقشان برسند، این رسالت من است.

قربانی که به دلیل مشکلات به وجود آمده برای جسمش از تحصیل در مقاطع تکمیلی جا مانده، بار دیگر از عدم حمایت مسوولان می‌گوید و اظهار می‌کند: من یک نفر بین ۸۰ میلیون نفر بودم که این اتفاق برایم رخ داد. فکر می‌کنم انتظار زیادی نبود افرادی که باعث و بانی این اتفاق بودند حداقل این «یک نفر» را نمی‌گویم تا آخر عمر بلکه تا زمانی که به توانایی و استقلال برسد حمایت کنند.

او ادامه می‌دهد: آن‌ها این حمایت را انجام ندادند، هنوز دیه من کامل پرداخت نشده است، همان پارکی که باعث و بانی این اتفاق بوده دیگر حتی به من زنگ نمی‌زند. آن‌ها ادعایشان می‌شود از من حمایت کرده‌اند و با وجود شکایتی که به سازمان پزشکی قانونی کرده‌ام، می‌گویند پرونده بسته شده است. من باید دست به دامان چه کسی شوم؟ چه کسی هزینه زندگی من را می‌دهد و جوانی من و پدر و مادرم را برمی‌گرداند؟

قربانی تاکید می‌کند: آن‌ها می‌توانستند بار روی دوش ما را کمتر کنند اما فقط عصبانیت ما را بیشتر کردند.

به گزارش ایسنا، نمایشگاه آثار نگار قربانی با نام «چیزی غیر از این» تا ۱۸ مراد از ساعت ۱۶ تا ۲۱ در پلتفرم داربست برقرار است. آثار این نمایشگاه با تکنیک اکریلیک روی بوم خلق شده‌اند.

انتهای پیام