به گزارش ایسنا، هرچند تعدادی از ساکنان امروز خانه «ترژر» در خیابان آفریقا مسعود آذرنوش را نمی‌شناسند، اما قدیمی‌های این ساختمانِ ۴۳ ساله که در دوران انقلاب و جنگ تحمیلی هم یکی از پناهگاه‌های منطقه‌ی محسوب می‌شد، از او به نیکی یاد می‌کنند، مردِ بزرگی که همسایگان یکی دو سال آخر عمرش او را بیشتر شناختند.
مسعود آذرنوش این روزها در غربت کامل است، غربتی که به نظر می‌رسد به حوزه‌ی پژوهشی او نیز سرایت کرده؛ بنابراین شاید بتوان از این به بعد غربتِ زمان نصب کاشی این باستان‌شناس را با معرفی بهتر او دست‌کم به همسایگان خود ازبین برد و نشان داد که او چطور در حوزه‌ی باستان‌شناسی تا قبل از درگذشت خود تلاش کرده است.
او متولد ۱۳۲۴ در کرمانشاه، از استادان و پژوهشگران سرشناس باستان‌شناسی ایران و دانش‌آموخته‌ی کارشناسی ارشد در رشته باستان‌شناسی و تاریخ هنر از دانشگاه تهران بود؛ در سال ۱۳۵۲ از این دانشگاه فارغ‌التحصیل شد و در سال ۱۳۶۸ از دانشگاه کالیفرنیا دکترای باستان‌شناسی گرفت.
مسعود آذرنوش پنجشنبه هفتم آذر ۱۳۸۷ بعد از بازگشت از ماموریت شهر همدان در آسانسور منزل خود دار فانی را وداع گفت، شاید به همین دلیل بتوان آذرنوش را یکی از معدود افرادی دانست که در حین کار و در مکانی که امروز کاشی ماندگاری با نام او در این مکان نصب می‌شود، درگذشته است.
این باستان‌شناس در زمان ریاست خود در پژوهشکده باستان‌شناسی تغییرات اساسی انجام داد که باعث پیشرفت و بهبود باستان‌شناسی کشور ایران شد. او برای نسل جوان باستان شناسان امکان ورود به تشکیلات باستان‌شناسی را ایجاد کرد و در کنار حمایت‌های او پژوهش‌های جدیدی به ویژه در زمینه پیش از تاریخ در ایران شکل گرفت.
ایجاد کتابخانه تخصصی در پژوهشکده باستان‌شناسی، حمایت از پژوهش‌های میان‌رشته‌ای و فراهم کردن امکان فعالیت‌های گسترده باستان‌شناسان خارجی در قالب هیات‌های مشترک باستان‌شناسی در ایران از مهمترین اقدامات او بود که علاوه بر نتایج علمی، منجر به آموزش باستان‌شناسان جوان ایرانی شد.
به گزارش ایسنا، در حدود ۱۰ روز قبل نخستین‌بار کاشی‌ماندگار سراغ اهالی میراث‌فرهنگی رفت و برای نخستین بار این کاشی ابتدا سر در خانه «شهریار عدل» و سپس «سید محمدمحیط طباطبایی» نصب شد.
انتهای پیام
نظرات