سرمربی تیم فوتبال امید باز هم انتخاب نشد و فرصت‌سوزی‌های همیشگی برای قربانی شدن این تیم ادامه دار شد اما در این بین مقصر اصلی کیست؟!
به گزارش ایسنا، همانطور که از قبل هم قابل پیش‌بینی بود زلاتکو کرانچار از کمیسیون تازه تاسیس "تایید مربیان خارجی" رای اعتماد نگرفت تا پروسه انتخاب سرمربی تیم ملی فوتبال امید همچنان ادامه‌دار باشد.
** رد شدن کرانچار محرز بود
رسیدن به این نقطه و مخالفت با انتخاب کرانچار توسط این کمیسیون از قبل هم مشخص بود، طی روزهای گذشته بارها رسانه‌ها از مخالفت وزارت ورزش و جوانان با کرانچار سخن گفته بودند، گرچه مسوولان وزارتخانه این موضوع را تکذیب می‌کردند. اما نتیجه نشست کمیسیون تاییدی بر اخبار رسانه ها بود. مهمترین مساله ای که در این بین وجود دارد، "زمان" است که برای آماده‌سازی تیم امید در حال از دست رفتن است.
** 52 روز گذشت اما هنوز تیم امید سرمربی ندارد
اما درباره تیم امید در مقطع کنونی اگر تنها کمی به عقب برگردیم، حداقل از زمان انتخاب حبیب کاشانی به عنوان مدیر تیم امید و وعده برای شروع تغییرات در نظام ساماندهی و پیشبرد برنامه‌های این تیم، زمان صفر شد و امیدوار بودیم هرچه سریعتر ابتدا سرمربی انتخاب شود و بعد هم هماهنگی لازم درباره اردوها، خروج بازیکنان از کشور، مسایل مالی و... صورت پذیرد. از آن مقطع تاکنون 52 روز می‌گذرد و هنوز سرمربی انتخاب نشده است.
** کمیته‌ای که راحت نظرش عوض می‌شود
پیش از انتخاب کاشانی، کمیته فنی فدراسیون رای به تداوم حضور نلو وینگادا داده بود اما با حضور کاشانی از 22 مهرماه و تاثیری که نظرات او در جلسات داشت، نظر کمیته فنی هم برگشت و چندین گزینه برای هدایت تیم امید انتخاب شدند. چند مربی ایرانی و یک خارجی که از بقیه جدی‌تر بود. زلاتکو کرانچار سرمربی سابق سپاهان و پرسپولیس که کارنامه فنی نسبتا خوبی در ایران دارد. کاشانی البته پیش از کرانچار پیشنهاد تیم امید را به حسین فرکی و منصوریان هم داده بود که نپذیرفتند.
** مواضعی که ناگهانی تغییر می‌کند
پروسه انتخاب سرمربی آنقدر طول کشید تا اردوی قطر فرا رسید و ملی‌پوشان با هدایت هومن افاضلی و محمد خاکپور به این کشور سفر کردند؛ سفری که فرصتی شد برای حبیب کاشانی تا با بوجود آوردن امکانات بیشتری نسبت به قبل، بگوید می‌خواهد فضای مناسب‌تری را برای اردوهای این تیم ملی فراهم کند. پیش از سفر کرانچار گزینه انتخابی کمیته فنی شده بود. اردو تمام شد و باز هم جلسات پی در پی و بالاخره هیات رییسه هم به انتخاب مربی کروات رای داد اما تنها چند روز بعد موضع علی کفاشیان به یکباره درباره او تغییر کرد چرا که وزارت ورزش و جوانان با این انتخاب مخالف بود.
** کفاشیان: فعلا هیچ گزینه‌ای برای هدایت تیم امید نداریم
مخالفتی که ابتدا رد شد اما وقتی پای برگزاری جلسه کمیسیون تایید مربیان خارجی رسید تصدیق شد. ظاهرا گزارش‌هایی درباره رفتارهای غیرفنی کرانچار ارایه شده بوده و آنها انتخاب چنین شخصی برای هدایت یک تیم ملی را نپذیرفته بودند. عده‌ای هم طرح این مساله را بهانه‌ای از سوی وزارتخانه می‌دانستند که بیانگر علنی بودن اختلافات میان آنها و فدراسیون است. در این بین کفاشیان هم مدتی بخاطر حضور در اجلاس کمیته‌های AFC و مراسم انتخاب برترین‌های آسیا که سهم ما در آن هیچ بود، ایران را ترک کرد و روزهایی بواسطه این موضوع هدر رفت. نهایتا جلسه کمیسیون البته بدون حضور کاشانی و کرانچار برگزار و طبق پیش‌بینی‌ها کرانچار رای نیاورد تا رییس فدراسیون در شروع پروسه‌ای تازه بگوید فعلا هیچ گزینه دیگری برای تیم امید نداریم!
** سوال‌های بی‌پاسخ که حسرت ایران را 44 ساله می‌کند!
* اما چرا تیم امید باید قربانی فرصت سوزی شود؟
* چرا باید پروسه انتخاب سرمربی 52 روز طول بکشد؟
* اگر وزارت ورزش تصمیم به بررسی کرانچار در این کمیسیون را داشت و یا مخالف او بود، چرا در همان ابتدا موضع خود را به صورت رسمی و قاطع اعلام نکرد؟
*چرا کمیته ملی المپیک که همواره بخشی از مسوولیت تیم امید را برعهده دارد، در موضوع انتخاب سرمربی کنار کشیده است؟
* چرا وقتی پای دلایل غیرفنی مطرح است (بر فرض صحت) سریع تصمیم نمی‌گیرند؟
* چرا فدراسیون و کمیته پرطمطراق فنی نباید گزینه‌های جایگزین داشته باشد و بیش از این فرصت سوزی نشود؟
* چرا بعد از 52 روز رسیدیم به نقطه صفر که هنوز گزینه‌ای برای تیم امید نداریم؟!
ظاهرا باز هم قرار است همان رویه 40 ساله قبلی را داشته باشیم و با نرفتن به المپیک حسرت امیدها را 44 ساله کنیم تا نشان دهیم تیمی که همچون "عروس هزار داماد" است، این بار گرفتار اختلاف مدیران شده است. شایسته است سه ضلعی مدیران، فدراسیون فوتبال، وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک به خاطر منافع ملی اختلافات را کنار گذاشته و هر چه زودتر تیم امید را سروسامان دهند.
انتهای پیام
نظرات