در پنجاهمين سالگرد حضور نخستين آمريكايي در فضا و عدم برخورداري اين كشور از قابليت اعزام فضانوردان خود به فضا در تمام اين سالها، «جان گلن»، مسؤوليت‌هاي اين ناتواني را صريحا بر دوش دولت جورج بوش گذاشت.

به گزارش سرويس فناوري خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، پرواز پيشگامانه «جان گلن» به فضا در 20 فوريه 1962، آمريكا را در يك رقابت داع فضايي با اتحاديه جماهير شوروي قرار داد كه 10 ماه قبل از آن «يوري گاگارين» را به مدار فرستاده بود.

پايان كار شاتل‌هاي ناسا در سال گذشته، آمريكا را به روسيه، دشمن سابق جنگ سرد خود، براي رفت و برگشت فضانوردان به ايستگاه فضايي بين‌المللي در ارتفاع 386 كيلومتري زمين وابسته كرده است.

«جان گلن» در جمع كاركنان كنوني و سابق ناسا و مهمانان ديگر كه در مجموعه «مركز فضايي كندي» به مناسبت پنجاهمين سالگرد پرواز وي به فضا گرد هم آمده بودند، اظهار كرد: از بروز مسائل اين چنيني متاسفم؛ ما بيش از 100 ميليارد دلار براي استقرار ايستگاه فضايي در مدار هزينه كرديم. تصميم پايان دوره شاتل‌ها در دولت قبلي تصميم درستي نبود؛ چرا كه اكنون ما براي سفر به ايستگاه خود مجبور به سفر به مكان‌هاي ديگر هستيم.

آمريكا سال گذشته شاتل‌هاي قديمي خود را به دليل هزينه‌هاي بالاي اجرايي آنها و همچنين آزاد سازي منابع مالي براي نسل جديد فضاپيماها كه قادر به پرواز در فضاهاي دورتر از زمين هستند، از كار خارج كرد.

«جان گلن» در سال 1998 در سن 77 سالگي توانست بار ديگر بر روي شاتل ديسكاوري براي يك موضوع تحقيق و آزمايشات در مورد پيري، به فضا بازگردد.

وي اكنون در سن 90 سالگي تحقيقات را يكي از مهمترين مزيت‌هاي برنامه فضايي آمريكا خوانده و خواستار گسترش عمر ايستگاه فضايي تا حداقل سال 2020 شده است.

اين افسر بازنشسته نيروي دريايي آمريكا، همچنين با يادآوري مسائل مهمي كه در آن سال‌ها براي پزشكان مهم بوده، اظهار كرد: چيزهايي كه ما طي آن سالها در پروازهاي اوليه خود به دنبال آن بوديم بسيار اوليه و تا حدي خنده‌دار بودند. براي مثال پزشكان ابتدا نگران بودند كه چشمان فضانوردان تغيير شكل داده و بينايي فرد تا حد زيادي از بين برود.

«اسكان كارپنتر» كه سه ماه پس از «گلن» به مدار رفته بود، از خاطرات خود در مورد بلعيدن غذاي راديواكتيوي براي بررسي امكان متابوليزه شدن غذا در فضاي بي‌وزني گفت.

«كارپنتر» اظهار كرد: برخي از اين پژوهش‌ها در آن زمان كاملا بي‌معني بود؛ چرا كه انسان قادر است بر روي سر خود ايستاده و غذا بخورد؛ چرا چنين چيزي در فضا عجيب است؟ من براي اثبات آن مجبور به خوردن يك غذاي راديواكتيوي از داخل يك لوله خميردندان در اولين مدار شدم تا دانشمندان بتوانند حركت غذا را در درون بدن من دنبال كنند.

به گفته «گلن،» اگرچه در ابتداي راه آمريكا از روسيه عقب‌تر بود، اما در نهايت اين فضانوردان آمريكايي بودند كه موفق به سفر به ماه شدند.

با اين حال،‌ اكنون اين روسيه است كه فضانوردان آمريكايي را بر روي فضاپيماي «سايوز» خود با هزينه سالانه بيشتر از 300 ميليون دلار به ايستگاه فضايي منتقل مي‌كند.

ناسا اكنون سالانه حدود سه ميليارد دلار براي ساخت يك فضاپيما و موشك براي اعزام انسان به ماه، سياركها، مريخ و ديگر مقاصد فضايي وراي ايستگاه فضايي هزينه مي‌كند. اولين پرواز اين فضاپيما براي سال 2021 پيش‌بيني شده است.

همچنين ناسا با اميد به شكست انحصار روسيه براي انتقال فضانوردان به ايستگاه، از سال 2010 در حدود 365.5 ميليون دلار در شش شركت سازنده فضاپيماي خصوصي كمك مالي كرده و 830 ميليون دلار ديگر براي ادامه كار در دو يا چند شركت ديگر برنامه‌ريزي كرده است.

انتهاي پيام