رضا درستكار با اشاره به سريال‌هاي مناسبتي پخش شده در ماه مبارك رمضان، معتقد است: تلويزيون در قبال مخاطبان خود وظايفي دارد و بايد هميشه سريال‌هايي براي سرگرمي مردم پخش كند. اين منتقد در گفت‌وگو با خبرنگار سرويس تلويزيون خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، خاطرنشان كرد: تلويزيون وظيفه‌ي خود را مناسبتي كرده است. يعني منتظر مي‌ماند تا مناسبتي مثل ماه رمضان يا نوروز يا محرم پيش آيد و در اين زمان فعاليت مضاعفي انجام ‌دهد،در حالي كه اين وظيفه، «وظيفه‌ي كلان، جاري و هميشگي» تلويزيون است و نبايد به زمان خاصي محدود شود. وي ادامه داد: در شبكه‌هاي ماهواره‌يي، مناسبتي وجود ندارد، آنها به پخش سريال ادامه مي‌دهند و اين طور نيست كه مردم در زمان‌هايي تلويزيون نگاه نكنند. مردم هميشه تلويزيون نگاه مي‌كنند و نياز به تامين اوقات فراغت‌شان دارند. اين نياز جاري و هميشگي است. اما تلويزيون اين وظيفه را مناسبتي كرده و مسووليت خود را ناديده گرفته است. درستكار در ادامه با اشاره به سريال‌هاي پخش شده در ماه رمضان، تاكيد كرد: به نظرم بهترين سريالي كه پخش شد «درمسير زاينده‌رود» بود. اتفاق خوبي كه در اين سريال رخ داد اين بود كه براي اولين بار از چارچوب آپارتمان و خانه‌هاي كوچك بيرون آمديم و تنوع معماري و لوكيشن مواجه شديم. اتفاقات سريال در پيشينه‌ي تاريخي ما رخ مي‌داد و معماري با ظرافت تمام در تنه و بدنه سريال نقش داشت و تنها به عنوان يك طراحي صحنه صرف و زيبايي نبود بلكه معنايي را در دل قصه و روايت پيش مي‌برد. وي افزود: مردم اصفهان بايد از ساخت اين سريال لذت برده باشند. چون فرهنگ اصفهان در سريال «در مسير زاينده‌رود» به شكل خوبي و بدون قلب و جعل كردن نشان داده شد. براي اولين بار بود كه اصفهان به اين صورت جلوي ديد مخاطب قرار مي‌گرفت. اين منتقد سينما و تلويزيون خاطر نشان كرد: قصه سريال «در مسير زاينده‌رود» بسيار آموزنده بود و اين آموزندگي و آموزنده بودن خوشبخانه تقلبي، شعاري و توام با نوعي نسخه‌پيچي غيرهنرمندانه كه تلويزيون غالبا اين كار را انجام مي‌دهد نبود. حسن فتحي با هنرمندي بار آموزشي سريال را تقويت كرده بود. درستكار تصريح كرد: فوتبال در سريال «در مسير زاينده‌رود» بهانه‌اي شده بود تا مناسبت‌هاي پشت پرده مورد بررسي قرار گيرد. در مجموع سريالي در تلويزيون ايران به خوبي «در مسير زاينده‌رود» توليد شده است و تقريبا همه عناصري كه در سريال نقشي داشتند مثل معماري، بازي‌ها و كارگرداني به خوبي در خدمت سريال بودند و استاندارد قابل قبولي داشتند. وي با مقايسه «در مسير زاينده‌رود» با ديگر سريال‌هاي توليد شده در سيما، گفت: در سريال‌هايي مثل «فاصله‌ها» يك جعل و تقلب بزرگ صورت مي‌گيرد و آدم‌هاي خوب و بد در دو طرف هم قرار مي‌گيرند. به علاوه ارزش‌هاي تو خالي رسمي كه از طريق تريبون رسمي كشور تبليغ مي‌شود در اين سريال‌ها برجسته مي‌شوند. پوك و تو خالي بودن اين سريال‌ها باعث شده با گذشت تنها يك ماه به فراموشي سپرده شوند. اين منتقد سينما و تلويزيون، افزود: نماز و دين تحميلي وسعتي در ميان مخاطبان پيدا نمي‌كند. تبليغات مستقيم و تحميلي هيچ گاه مورد قبول مخاطبان واقع نمي‌شود. هنر سينما و فيلم و سريال توام با پند و اندرز و مسائل مذهبي است. بايد اين مسائل را بطور غيرمستقيم با مخاطب در ميان بگذارد نه اينكه بينش را به شكل مستقيم به مخاطب شليك كند. اين شليك مستقيم دلزدگي به وجود مي‌آورد. مثلا سريالي مثل ملكوت، سياه و سفيد را مشخص مي‌كند و خط‌كشي شده است. درستكار ابراز عقيده كرد: سليقه حاكم بر تلويزيون ايران، سليقه‌اي كاملا غيرهنرمندانه و تبليغاتي است كه از اصول و ارزش‌هاي هنري بدور است. اين خط‌كشي‌هاي مستقيم را مي‌توان در قالب يك بيانيه بخوانند. سريال «در مسير زاينده‌رود» بر مدار اخلاق مي‌چرخد. اما به زيبايي و هنرمندانه و با ظرافت، اين مساله را عنوان مي‌كند. اين پرداخت هنرمندانه و تعهدمندانه با تعهدي كه يك فرد ممكن است به سليقه نازل مديران رسانه داشته باشند تفاوت زيادي داشته باشد. سريال‌هايي مثل فاصله‌ها و ملكوت در بين مخاطبان برد و تاثير زيادي نخواهند داشت. وي در پايان اضافه كرد: در سريال «در مسير زاينده‌رود» علاوه بر فرع به محتوا هم توجه مي‌شود اما در تلويزيون بيشتر به سريال‌هايي بها داده مي‌شود كه محتوا محور هستند و فرم و شكل توليد يك اثر هنري را ناديده مي‌گيرند. انتهاي پيام