عليرضا طبايي معتقد است: مدعيان به سر رسيدن دوران غزل از سر ناتواني در نوشتن غزل است كه اين سخن‌ها را طرح مي‌كنند. اين شاعر در گفت‌وگو با خبرنگار بخش ادب خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، تصريح كرد: كساني كه درباره‌ي تمام شدن مسأله‌ي غزل سخن مي‌گويند و گرد و خاك به پا مي‌كنند، از آگاهي‌هاي اوليه نسبت به غزل خالي يا به آن بي‌توجه‌اند. او خاطرنشان كرد: كساني كه به غزل به عنوان يك قالب نگاه مي‌كنند، نگاهي اشتباه دارند و به اشتباه گمان مي‌برند اين قالب پاسخ‌گوي نياز امروز ادبيات فارسي نيست. مثل اين مي‌ماند كه بگوييم حالا كه با اسب رفت‌وآمد نمي‌كنيم؛ پس بايد اسب‌سواري را كه رفتاري زيباست، انكار كنيم. طبايي يادآور شد: اين اصلا رفتار درستي نيست. جمعي از نوشتن غزل ناتوان‌اند و بر ناديده گرفتن اين قالب كهن فارسي تلاش مي‌كنند. حتا احمد شاملو هم كه سال‌ها پيش رديه‌هايي عليه غزل نوشت، هيچ وقت موفق نشد غزلي ماندگار و موفق خلق كند؛ هرچند در زمينه‌هاي ديگر شعر فارسي‌ مبدع بود. اين شاعر همچنين گفت: اگر از نظر محتوايي نيز بخواهيم نگاهي به غزل بياندازيم، به طور عام و در شعر كلاسيك، غزل بازتاب‌دهنده‌ي عشق بوده و عشق همواره از آغاز هستي تا پايان خلقت هم‌زاد آدمي است و مي‌توان گفت تا مادامي‌كه عشق هست، غزل زنده است. او در پايان تأكيد كرد: ادعاي به پايان رسيدن زمان غزل حرف نادرستي است؛ تغزل زنده است و همچنان در نزد مخاطبان ايراني با استقبال مواجه مي‌شود. انتهاي پيام