بهروز ياسمي معتقد است: زمان به آن‌جا نرسيده كه به مرگ غزل فتوا بدهيم. اين شاعر در گفت‌وگو با خبرنگار بخش ادب خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، عنوان كرد: اگر روزگار غزل سرآمده است، اين‌همه توجه به اين قالب پرسابقه‌ي شعر فارسي در سال‌هاي پس از انقلاب اسلامي از كجا مي‌آيد؟ الآن جمع غالب شاعران جوان غزل مي‌نويسند و چطور با اين استقبالي كه از غزل مي‌شود، ادعا مي‌شود كه هنگامه‌ي غزل نيست؟ او خاطرنشان كرد: اكنون سخنان فارغ از اين است كه غزل قالب زمانه‌ي ما هست يا خير يا اين‌كه غزل مي‌تواند زباني براي بيان مسائل اجتماعي، سياسي ما باشد يا خير؛ اصلا اين‌ها نيست. تأكيد من به اهميت غزل ناشي از توجه به اين قالب در همين سال‌هاست و علي‌رغم اين‌كه غزل روندهاي پرافت‌وخيزي را از سر گذراند؛ اما توانست حيات خود را استمرار بخشد و در اين سال‌ها به تعادلي در فرم و محتوا برسد. ياسمي همچنين گفت: غزل شناسنامه‌ي ايران است. به‌جاي اين‌كه نوروز را ثبت جهاني كنيم، غزل را بايد به ثبت جهاني رساند؛ زيرا اين قالبي است كه هزار سال جور تمام گرفتاري‌هاي اعتقادي، اخلاقي و اجتماعي ما را كشيده و اين مسائل را در خود انعكاس داده است. اين شاعر در پايان تأكيد كرد: زود است كه دست رد به سينه‌ي غزل بزنيم و به مرگ او فتوا صادر كنيم و بگوييم غزل زبان روزگار ما نيست. ضياء موحد روز گذشته (سه‌شنبه، 25 خردادماه) در نشستي، بار ديگر غزل را موضوعي تمام‌شده دانسته و گفته است: آن‌چه كه درباره‌ي غزل بايد بگويم، گفته‌ام و معتقدم آن امكاناتي كه شعر نو از هر حيث پيش‌ روي‌مان باز مي‌كند، با قالب‌هاي عروضي قابل مقايسه نيست و البته اين فضاي بازي كه در شعر نو ايجاد مي‌شود، بي‌ترديد بهتر مي‌تواند از عهده‌ي بيان احساس بربيايد كه همين هم كار را دشوار مي‌كند. به هرحال، قصد ندارم درباره‌ي غزل سخن بگويم و به نظر من، اين مسأله تمام شده است. پيش از او هم شاعراني از پايان عمر غزل سخن گفته‌ و البته شاعراني ديگر در رد اين اعتقاد، نظرات‌شان را بيان كرده‌اند. انتهاي پيام