تقي وحيديان کاميار گفت: همه کساني که حماسه ساخته‌اند، صرفا ناظم بوده‌اند؛ اما فردوسي مسائل را بررسي و با شناخت پردازش کرده است. به گزارش خبرنگار خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) در خراسان، اين مدرس دانشکده زبان و ادبيات فارسي دانشگاه فردوسي مشهد در دومين همايش پژوهشي آثار و احوال حکيم ابوالقاسم فردوسي، موضوع صحبتش را به «چرا فردوسي بهمن‌نامه و داستان‌هاي ديگر را در شاهنامه نياورده است؟» اختصاص داد و گفت: طبق آماري كه گرفته‌ام، فردوسي روزي پنج بيت يا کم‌تر سروده و حکيمي به عظمت فردوسي اين‌چنين به نظم شاهنامه پرداخته است، كه علت اين امر تفحص فراوان حکيم توس در گردآوري منابع است. وي با تأکيد بر اين‌که بايد حماسه ملي و غيرملي و پهلوانان ملي و غيرملي را از هم تفکيک کنيم، گفت: بسياري از حماسه‌ها مکمل حماسه ملي نيست. او با تأکيد بر اين‌که پهلوان ايراني به دروغ و مکر دست نمي‌يازد، مگر براي حفظ ايران، گفت: «بهمن» يک ناجوانمرد کامل‌عيار است و يک نقطه مثبت در تمام عمرش ندارد، که ارزش حماسي داشته باشد. مدرس دانشکده زبان و ادبيات فارسي فردوسي تصريح کرد: آن‌چه در حماسه مهم است، مسأله شخص و پدر و خانواده نيست؛ بلکه ميهن است. در حماسه ملي، پهلوان نماد يک ملت است و نماد آرزوهاي يک ملت، که «بهمن» چنين نيست. وحيديان كاميار در ادامه گفت: «بهمن‌نامه» در جنگ با خاندان رستم و دختران آن‌ها ابتدا شکست مي‌خورد و مي‌گريزد، و اين يعني او حماسه ملي ايران نيست. او در نبرد چهارم پيروز مي‌شود؛ اما زال را که محبوب خاندان ايرانيان است، در قفس مي‌کند و اين ضدحماسه است. وي افزود: کار بدتر او خواستار شدن دختر پادشاه کشمير - کتايون - است، که از ترس به ازدواج با بهمن تن مي‌دهد و غلام خوب‌روي عاشقش را نيز با خود مي‌برد و بهمن اين غلام را برمي‌کشد و اين براي ايرانيان پذيرفتني نيست. وحيديان كاميار تأکيد کرد: در سرتاسر بهمن‌نامه يک نقطه مثبت نيست، و فردوسي اين را به خوبي دريافته و تحليل کرده که اين اثر حماسه نيست؛ بلکه ضدحماسه است؛ يا «فرامرزنامه» به حماسه ملي ايران ربطي ندارد و «کوش‌نامه» نيز از همه بدتر است، که اين اثر سامي‌نژاد است و ضدايراني، و فردوسي مي‌دانسته اين حماسه نيست؛ نه اين‌که وقت نداشته و به آن‌ها نپرداخته باشد؛ بسياري از اين‌ها داستان‌هاي خشک يا ضدحماسي بوده، که فردوسي بهترين‌ها را انتخاب و بعد تحليل و بررسي کرده است. او همچنين تصريح کرد: فردوسي در ميان تمام حماسه‌سراها استثنا است. او خودش يک شخصيت حماسي است. شاهنامه را با عشق و علاقه سروده، در حالي‌که ديگران چنين انگيزه‌اي نداشته‌اند. اين مدرس دانشگاه گفت: داستان‌ها به‌دليل علاقه‌مندي فردوسي است که حيات گرفته‌اند؛ در واقع اين اثر نقل نيست؛ يک اثر هنري است. انتهاي پيام