اينها همان دختراني هستند كه وقتي از كنار آنها رد مي‌شويم آرام به بغل دستيمان مي‌گوييم خوشا به حالش،پدرش رفت و دنيا را براي فرزندان و آخرت را براي خود خريد اما هيچگاه به دلتنگي آنها توجه نكرده‌ايم و هيچگاه احساس نكرده‌ايم كه زماني كه با پدر مي‌گوييم و مي‌خنديم آن دختر و آن پسر شهيد چگونه با بغضي كه گلوي آنها را فشرده است مي‌گويند كاش پدر من هم بود و كاش ما هم دست در دست پدرمان در كنار او با لبخندهايش شب و روزم را سپري مي‌كرديم. فرزند شهيد كشتاسب عليزاده،به وصيت پدر، حجاب خود را كامل حفظ كرده است و با افتخار و سربلندي مي‌گويد: فرزند كسي هستم كه در راه خدا جانش را فدا كرده است. پدرم بيشتر اوقات جبهه بود به همين خاطر تصوير واضحي از او ندارم و شهادت او براي من قابل هضم نبود. زماني كه پيكر شهيدان را مي‌آوردند معمولا با آمبولانس آنها را روانه بهداشت زهرا مي‌كردند و من هم اينطور فكر مي‌كردم هر كس شهيد شد حتما با آمبولانس او را مي‌آورند ولي چون پدرم را با آمبولانس نياوردند فكر مي‌كردم هنوز پدر زنده است. همه گريه مي‌كرديم و منتظر آمدنش بوديم. منتظر بودم تا از همان طرف كه رفته بود از همان طرف هم برگردد هر وقت دلم براي بابا تنگ مي‌شد و گريه مي‌كردم داييم دلداريم مي‌داد و مي‌گفت:گريه نكن پدرت برمي‌گردد.بر سر در خانه اين شهيد دو پرچم بود كه بر روي آنها يا حسين (ع) و يا ابوالفضل (ع) نوشته بودند به ياد شهيدان كربلا شايد براي اينكه هيچ گاه يادشان نرود كه كي هستند و چه جايگاهي دارند. همسر شهيد نيز مي‌گويد: دو فرزند دختر دارم كه نام آنها را فاطمه و زهرا نهاده‌ايم و اين نام‌ها را پدرشان انتخاب كرد پدرشان فكر و ذكرش شهيد شدن بود و مي‌گفت كه فرزندانش را درست تربيت كنيم. شهيد كشتاسب عليزاده در سال 1367 در جزيره مجنون به درجه رفيع شهادت نائل آمد. انتهاي پيام