عبدالجبار كاكايي معتقد است: درباره شعر دهه 80 هنوز نظريه‌هاي تدوين‌شده، ولو به شكل مطبوعاتي و حتا غيرآكادميك صادر نشده است. اين شاعر در ادامه گفت‌وگو با خبرنگار بخش ادب خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، متذكر شد: بيش‌تر اطلاعاتي كه درباره شعر دهه 80 وجود دارد، از محافل ادبي و شعرخواني‌ها و برخي نشريه‌هاست كه به چاپ آثار مبادرت مي‌كنند و بر مبناي همين آثار موجود، دهه 80، دهه مطلوب شعر مدرن ما خواهد بود. وي افزود: بعد از دهه 70 واكنشي غيرطبيعي به شعر دهه 60 رخ داد. دهه 60، دهه شعر اجتماعي ايران بود؛ شعري كه يكه و تنها اين بار را به دوش مي‌كشيد و پدرسالار بودن، ويژه ذات اين نوع شعر بود. به اين دليل، اين شعر، شعري در وهله اول، ايديولوژيك و در مرحله بعد، شعري پيشگام بود، كه دهه 70 واكنش غيرارادي در مقابل اين جريان بود و ما به‌نوعي جهشي داشتيم. اين شاعر يادآور شد: بعد از جنگ جهاني بعضي قواعد و هنجارها با عصبيت دور انداخته شد و معنا و مفهوم مورد نفرت شاعران جوان قرار گرفت؛ معناگريزي و كلي‌گويي جاي آن را گرفت و مانيفست جنبشي كه دهه 40 شاهد آن بوديم و گروه‌هايي دور هم جمع شده و آن را مي‌نوشتند، در دهه 70 هم اتفاق افتاد. او شعر دهه 70 را نوعي واكنش در مقابل شعر دهه 60 دانست و در توصيف شعر دهه 80 تصريح كرد: دهه 80 دهه اعتدال است؛ دوره صبر و سكون و استفاده از دستاوردهاي دهه 70 از اتفاقات اين دهه بوده است. اما در عين حال نمي‌توان ادبيات را دهه به دهه تعريف كرد و نمي‌دانم كه اين موضوع چقدر درست است. ولي به طور كلي خط و خطوط دهه 60 و 70 خيلي مشهود نيست و نمي‌توان با صراحت درباره آن‌ها صحبت كرد. كاكايي همچنين متذكر شد: با شعرهايي كه در وبلاگ‌ها ديده و خوانده‌ام، بخصوص گرايش جوانان به شعر محاوره، بسياري از تئوري‌هاي شعر دهه 70 را رد مي‌كند و در دهه 80 شاعران نظريه‌هاي دهه 70 را باطل كرده و تنها از نوجويي و خلاقيت آن استفاده مي‌كنند. ضمن اين‌كه از مفاهيم سنتي شعر دهه 60 هم بهره مي‌برند. انتهاي پيام