به‌اعتقاد محمدرحيم اخوت، جايزه‌هاي دولتي دردي را از داستان‌نويسي ما درمان نمي‌كنند؛ مگر اين‌كه هيات داوران از ميان كارشناسان داستان و داستان‌نويسي انتخاب شوند. اين داستان‌نويس با بيان اين مطلب در ادامه گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، متذكر شد: نام داوران بايد از قبل اعلام شود و ديگر اين‌كه نظر آن‌ها به‌تفصيل اعلام شود و نتيجه‌ي داوري براساس بحث اقناعي باشد. همچنين داوران براي نتيجه‌گيري نهايي كاملا آزاد باشند و كسي نتواند رأي آن‌ها را «وتو» كند. داوران نبايد كارگزاران دولت و مجري منويات مديران دولتي و متوليان جامعه باشند و مقتضيات ديگري از اين دست، اگر لحاظ شود، شايد بتواند دردي از داستان‌نويسي ما دوا كند. وي در ادامه يادآور شد: متاسفانه چندان چيزي از كم و كيف جايزه كتاب سال نمي‌دانم. فقط وقتي فهميدم امسال كتاب احمد بيگدلي برنده شده، خوشحال شدم. اول به اين دليل كه داستان و رمان هم بالاخره از طرف برگزاركنندگان اين جايزه به رسميت شناخته شد و انگار مي‌شود به آن جايزه هم داد. دوم به اين دليل كه بيگدلي را مي‌شناسم و مي‌دانم داستان نوشتن برايش يك كار جدي است؛ يعني تفنن نيست. فقط اميدوارم بردن اين جايزه باعث نشود كه داستان و داستان‌نويسي را به نفع امور حاشيه‌يي، مثل بردن جايزه و غيره، ترك كند. وي با بيان اين مطلب كه هيچ داستان‌نويس واقعي داستان را براي «جايزه» نمي‌نويسد، افزود: آن‌هم يك جايزه دولتي كه حال و هواي خودش را دارد؛ حال و هوايي كه بعيد مي‌دانم به داستان و داستان‌نويسي چندان ربطي داشته باشد. با اين همه، همين مراسم هم در داستان بي‌تاثير نيست، چون علاقه‌مندان به كتاب متوجه مي‌شوند چيزي هم به‌نام داستان و رمان هست كه آن‌را مي‌توان جدي گرفت و خواند. در اين ميان، شايد خوانندگاني هم پيدا شوند كه كم‌كم بشوند خوانندگان و مخاطبان داستان. به اين ترتيب، داستان‌نويس احتمالا مخاطبان اصلي خودش را پيدا مي‌كند و طبعا داستان‌نويسي «پيشرفت» خواهد كرد. اخوت سپس با اشاره به تاثيرهاي جايزه كتاب سال بر فضاي ادبيات كشور، گفت: از تاثير مثبتش كه حرف زدم؛ اما تاثير منفي هم دارد، كه به‌نظر من بيش‌تر است. اين برمي‌گردد به اين‌كه ببينيم اصلا داستان چيست و به چه دردي مي‌خورد؟ اگر قرار است «داستان» مردم را سرگرم كند، يا وسيله‌اي باشد تا مردم را به راه راست هدايت كند و اموري از اين قبيل، جايزه‌هاي دولتي البته در اين جهت كارسازند. اما اگر بپذيريم كه داستان اصولا حاوي نوعي به‌زعم من «حكمت استفهامي» است، يعني بيش‌تر پرسش مطرح مي‌كند تا جواب دهد، جايزه‌هاي دولتي بيش‌تر سدكننده‌ي اين راه هستند، تا گشاينده‌ي آن. انتهاي پيام