محمد قاسم‌زاده گفت: چگونه مي‌توان با جايزه‌هايي مانند جايزه كتاب سال به پيشرفت ادبيات داستاني‌ اميدوار بود؛ درحالي‌كه آثار به‌سختي مجوز انتشار مي‌گيرند؟! اين داستان‌نويس در ادامه گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، تصريح كرد: جايزه دادن اصلا دردي را از نويسنده دوا نمي‌كند. نمي‌شود از اين طرف جايزه داد و از طرف ديگر، آثار نويسندگان را مدت‌ها معطل كرد و به آن‌ها مجوز نداد. قاسم‌زاده متذكر شد: بهترين جايزه براي نويسنده زماني است كه كتاب‌ها به‌راحتي چاپ شوند؛ نه اين‌كه مدت‌ها منتظر مجوز باشند. با اين شرايط اصلا جاي اميدواري براي پيشرفت ادبيات وجود ندارد. مسؤولان، خود نمي‌دانند كه چه مي‌كنند؛ اين دست‌شان از آن دست‌شان خبر ندارد. وي در ادامه متذكر شد: روند داوري‌ها در جايزه كتاب سال نشان داده است كه صلاحيت اين ‌كار را ندارند. به‌همين دليل، به‌نظرم بهتر است كه به كتاب سال جايزه ندهند. نگارنده‌ "توراكينا" همچنين با اشاره به داوري‌ها در بخش ترجمه اين جايزه، توضيح داد: خنده‌دار است وقتي به كتابي مجوز نمي‌دهند، و آن‌را در جايزه كتاب سال جزو كانديدها قرار مي‌دهند؛ مانند "بادبادك‌باز" مهدي غبرايي كه در بخش ترجمه جزو كانديداها بود، و مدت‌هاست براي تجديد چاپ مجوز ندارد. در همين بخش، چند مترجم نامي نيز جزو كانديداها بودند؛ اما چگونه است كه كسي را برگزيده اعلام نكردند؟ عبدالله كوثري كه دو سال در بخش ترجمه برگزيده اعلام شد، چرا امسال كه نامش در ليست كانديداها بود، برگزيده نشد؟ چطور در دو سالي كه او را انتخاب كردند، صلاحيت داشت؛ ولي امسال اين صلاحيت را نداشت؟ قاسم‌زاده در پايان يادآور شد: برگزاركنندگان جايزه كتاب سال مي‌گويند نويسندگان هم‌فكر خودمان از همه نويسندگان بهترند، پس فقط به خودشان جايزه مي‌دهند و نويسندگان ديگر را كنار مي‌گذارند، و آثارشان را لحاظ نمي‌كنند. انتهاي پيام