براي تدوين نظام جامع ترجمه، بايد مترجمان غير دولتي رشته‌هاي مختلف جمع شده، اساس‌نامه‌اي بنويسند. علي عبداللهي ـ مترجم ـ با بيان مطلب بالا به خبرنگار بخش ادب خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) در ادامه در مورد ايجاد نظامي كارآمد براي ترجمه، در عين حال، عنوان كرد: هر نظامي كه به وجود آيد، نمي‌تواند ترجمه را كنترل كند؛ زيرا ايران عضو كنوانسيون كپي‌رايت نيست. او ادامه داد: مشكل ترجمه در ايران، مشكل مترجمان است؛ يعني مترجمان سواد فارسي ندارند و روز به روز زبان فارسي را بيشتر دست‌كم مي‌گيرند و چون فكر مي‌كنند در ايران زندگي مي‌كنند، فارسي بلد هستند؛ ولي اصلا اينطور نيست. وي با تاكيد بر اينكه مترجمان بايد بيشتر به فارسي اهميت داده و آن را بخوانند، در ادامه افزود: ما متاسفانه حتا در تلويزيون به طرز وحشتناكي با زبان شلخته روبه‌رو هستيم. در ترجمه فيلم‌ها، صحبت كردن عادي‌شان هم ضعيف است يا در روزنامه، حتا در تيترها به طرز وحشتناكي غلط وجود دارد. اين همه متخصص در ويراستاري يا ادبيات داريم، بايد اينها را جمع كنند؛ تا زبان از اين حالت بي در و پيكيري‌اش در بيايد، بنابراين مترجم تابع افراد جامعه بوده ، مشكل اساسي همان مشكل زبان فارسي است. اين مترجم اظهار داشت: براي تدوين چنين نظامي، بايد حتما مترجمان غيردولتي رشته‌هاي مختلف جمع شده و اساسنامه‌اي بنويسند و درواقع يك كار صنفي انجام دهند؛ به هر حال اين قضيه هم خيلي خوشبينانه است، زيرا چنين صنفي نمي‌تواند جلوي ترجمه‌اي بد را بگيرد؛ به جز اطلاعيه دادن نمي‌تواند كار ديگري انجام دهد، حتا اگر كسي از نويسنده اثر در خارج اجازه هم بگيرد، دوباره يكي ديگر مي‌رود و آن اثر را ترجمه مي‌كند و عملا از لحاظ قانوني نمي‌توان كاري كرد. پس تشكيل اين صنف تنها به درد آگاهي دادن به مترجمان و مطلع كردن آنها از اينكه چه كتابي در دست ترجمه است، مي‌خورد؛ تا از ترجمه‌هاي تكراري جلوگيري شود. عبداللهي خاطرنشان ساخت: تمام مترجمان ما كساني هستند كه حتا رشته خودشان ترجمه نيست؛ ولي خيلي موفق هستند. بزرگترين مترجمان فلسفه ما كساني هستند كه حتا فلسفه نخوانده‌اند و بزرگترين مترجمان ادبيات ما كساني هستند كه حقوق خوانده‌اند. ادبيات تنها عرصه‌اي است كه ملك كسي نيست و هر كس مي‌تواند وارد آن شود و كسي نمي‌تواند جلوي كسي را به صرف اينكه سواد ندارد بگيرد. زيرا سواد مبنايي نداشته كه بگوييم از اينها به بعد هر كس كمتر بلد است، نبايد ترجمه كند. وي با عنوان اين مطلب كه آثار بد، خود به خود با گذشت زمان كنار مي‌روند، در ادامه تصريح كرد: اگر چنين سازماني بخواهد به‌وجود بيايد، نبايد دولتي باشد. اين، تجربه‌اي است كه تمام دنيا داشته و خيلي وقتها در كشور خودمان هم بوده است كه هيچ وقت دولت نتوانسته در كار فرهنگي قضاوت درستي كند، زيرا كارشناسانش چندان فرهنگي نيستند. عبداللهي در پايان يادآور شد: ادبيات چيزي برتر از اينهاست كه در زمان و مكان و قالب تنگ نمي‌گنجد، براي همين وقتي سازمانها دست دولت افتادند، ادبيات لوث شده ، فايده‌اي نخواهد داشت. انتهاي پيام