شهید عبدالله صفری در دوم شهریور ۱۳۴۶ به دنیا آمد و سرانجام در ۲۰ اردیبهشت ۱۳۶۶ در عملیات کربلای ۱۰ به شهادت رسید و در گلزار شهدای علی بن جعفر (ع) قم آرام گرفت.

در وصیت‌نامه شهید عبدالله صفری آمده است:

«و لا تحسبن الذین قتلوا فی سبیل الله امواتا بل احیاء عند ربهم یرزقون»

و کسانی که در راه خدا کشته می‌شوند مپندارید که مرده‌اند بلکه زنده‌اند و نزد خدای خویش روزی می‌خورند.

با درود فراوان به رهبر کبیر انقلاب امام امت و با سلام به روان پاک شهیدان و امت شهیدپرور ایران. بار خدایا، ای که به ما هستی بخشیدی و به ما رحمت عطا فرمودی، معبود من ای پروردگار من گناهان مرا ببخش و مرا بپذیر و لیاقت شهادت در راه خودت نصیب ما کن.

بار خدایا پرورگارا امام امت ما را، روح خودت را، که هر چه داریم از رهبری او داریم تا انقلاب مهدی او را زنده نگهدار. ای امام از تو می‌خواهم که مرا دعا کنی و در آن دنیا مرا شفاعت کنی.

خدایا معبودا من عاصی گناهکار هم آمده‌ام تا تو را ملاقات کنم اما با توشه‌ای ناچیز نمی‌دانم مرا به درگاهت می‌پذیری یا نه، اما امیدوار به رحمت و آمرزش تو که بیش از گناهانم است هستم.

ای خدای بزرگ مرا هم جزء بندگان ثواب و آمرزیدگانت قرار ده و اگر در طول زندگیم حرفی به علیه انقلاب اسلامی و امام زده باشم ما را ببخش و شما ای پدر عزیز از رنج سالیان تو برای بزرگ کردن خیلی متشکرم که چه از دست دادن فرزند سخت است ولی امیدوارم که فرزندان دیگرت را هم فدای اسلام و امام کنی و در این راه از هیچ چیز دریغ نکنی.

اگر جنازه‌ام به دستتان رسید مرا در قم دفن کنید و بر مزار من اشک نریزید بلکه شربت و شیرینی پخش کنید و اگر هم به دستتان نرسید هیج ناراحت نباشید چون من فدای اسلام و امام می‌شوم و در هر کجا که جنازه‌ام باشد سرزمین خدا است. از تمام خانواده‌ام اعم از پدر و مادر و همه برادرانم و خواهرانم و عموهایم می‌خواهم که بر مزار من اشک نریزند و لباس مشکی نپوشند.

و ای مادر می‌دانم که از دست دادن فرزند بسیار سخت است ولی یادتان است که هر وقت روضه امام حسین (ع) خوانده می‌شد گریه می‌کردید و حال ما در رکاب حسین زمان شهید می‌شویم جان میلیون‌ها انسان فدای یک لحظه عمر امام، همیشه برای امام دعا کن و مرگ بر آمریکا و شوروی بفرست و حلالم کن ای مادر زحمت مرا خیلی کشیده‌ای خیلی خیلی متشکرم و تو را به خدا می‌سپارم.

انتهای پیام