شهید محمدتقی آقایی مزرعه شاهی در اولین روز از سال ۱۳۴۱ در شهر مقدس قم دیده به جهان گشود و سرانجام در ۱۱ آبان ۱۳۶۱ در عملیات محرم در ایلام به شهادت رسید و در امام‌زاده ابراهیم (ع) قم آرام گرفت.

در وصیت‌نامه شهید محمدتقی آقایی مزرعه شاهی آمده است:

این اعجاز بزرگ قرن و این پیروزی بی نظیر و این جمهوری اسلامی محتاج به حفظ و نگهبانی است. امام خمینی(ره)

سخن از اینجا آغاز می‌کنم که وظیفه هر مسلمانی است که در مقابل تجاوزات بیگانه که به میهن و دینش نموده است دفاع کند و از آنجایی که خود را یک فرد مسلمان یافتم دفاع از اسلام و میهن عزیز وظیفه شرعی اسلامی دانستم و به جبهه های جنگ آمدم و حال این احساس را در خود می‌بینم که تازه متولد می شوم و زندگی جاودان را در دانشگاه جبهه آغاز می‌کنم.

سخن گفتن از شهید و توصیف آن به همان اندازه مشکل است که آدمی بخواهد سوره‌ای از قرآن را تفسیر کند چون قطره قطره خون شهید خود مجموعه‌ای است از آیه های قرآن.

ای مادر و پدرعزیزم اگر من شهید شدم هیچ برای من گریه نکنید گریه شما باعث ناراحتی من است و شهادت درراه خدا گریه ندارد و شما افتخار کنید که فرزند شما در راه اسلام و برای اسلام شهید شده.

پدر و مادر و برادر شما را به استقامت و صبر و شکیبایی دعوت می‌کنم و از شما می خواهم که پشتیبان روحانیت مبارز باشید که این روحانیت بود که ما را از منجلاب فساد نجات داد و خداوند سایه روحانیت را از مملکت ما کوتاه نفرماید.

و توای برادر که در لباس مقدس پاسداری هستی افتخار بر این لباس من که امام امت در سخنان تاریخی خودمی گفت ای کاش من هم یک پاسدار بودم آگاه هستی که مسئولیت سنگینی داری و از خداوند سلامتی شما عزیزان را خواستارم.

ای امت شهید پرور ایران امام عزیزمان را دعا کنید و پشتیبان ولایت فقیه باشید و به امید پیروزی مستضعفین جهان بر کفر جهانی به امید آن روز.

بخشی از پیام مقام معظم رهبری به کنگره شهدای کرمان در سال ۹۷

مهم این است که ما به این توجّه کنیم که پیام شهیدان به ما چیست؛ این مهم است. وَیَستَبشِرونَ بِالَّذینَ لَم یَلحَقوا بِهِم مِن خَلفِهِم اَلّا خَوفٌ عَلَیهِم وَ لا هُم یَحزَنون؛(۳) این پیام شهیدان است. امروز همه‌ی تلاش دشمنان ملّت ایران در جنگ نرم چیست؟ این است که ملّت ایران را اندوهگین و ناامید و ترسیده و مانند اینها بکنند، وادار کنند ملّت ایران را که از ورود در میدان بترسد، مأیوس باشد؛ پیام شهدا نقطه‌ی مقابل این است: اَلّا خَوفٌ عَلَیهِم وَ لا هُم یَحزَنون؛ خوف و حزن برداشته است در میدان شهادت.

این پیام، پیام روز اوّل شهیدان نیست که خیال کنیم مثلاً ۳۰ سال، ۳۵ سال است شهید شده؛ نه، این پیام، پیام همیشگی شهیدان است؛ یعنی آنها در جوار قدس الهی و نعمت الهی هم که هستند، مرتّب دارند به ما پیام میدهند،

بشارت میدهند: وَیَستَبشِرونَ بِالَّذینَ لَم یَلحَقوا بِهِم مِن خَلفِهِم اَلّا خَوفٌ عَلَیهِم وَ لا هُم یَحزَنون؛ این پیام شهدا است. اگر وارد میدان مبارزه بشویم -یعنی همان چیزی که دشمنان ما از آن میترسند و واهمه دارند- باید بدانیم که خدای متعال بیم و ترس و اندوه را از ما دور میکند؛ کما اینکه در دوره‌ی دفاع مقدّس هم همین‌جور بود. آن کسانی که میرفتند جبهه و یک مدّتی آنجاها بودند، وقتی که میخواستند به محیط خانواده و شهر برگردند، محیط شهر برایشان سنگین بود یعنی واقعاً برایشان فشار داشت؛ [در صورتی که] آنجا برایشان مثل بهشت بود؛ یک معنویّتی بود، یک روحانیّتی بود، خوش بودند -خوشِ به معنای روحی و معنوی و غرق در ذکر الهی بودن- این‌جوری بودند.

جوانها آنجا واقعاً در زیر رگبار، زیر خمپاره، زیر ترکش لذّت میبردند که این هم خاصیّت فداکاری است، خاصیّت حضور در میدان مبارزه‌ی لله و جهاد فی‌سبیل‌الله است. وقتی می‌آمدند داخل شهر و این ارتباطات و انتظامات شهری و مناسبات گوناگونی را که در محیط‌ها هست میدیدند، غالباً دلشان میگرفت، به ما هم میگفتند، واقعش هم همین بود؛ این به خاطر این است که آنجا صفا هست، آنجا معنویّت هست، آنجا بهشت است؛ مصداق کامل «لا خَوفٌ عَلَیهِم وَ لا هُم یَحزَنون» آنجا است.

انتهای پیام