به گزارش ایسنا، با آغاز جنگ تحمیلی عراق علیه ایران نیز با توجه به تجربه‌ای که پزشکان و امدادگران در غرب کشور به‌دست آورده بودند، پا به عرصه خدمت‌رسانی و درمان گذاشتند.
هرچند در سال‌های نخست به دلیل شدت حمله‌های رژیم بعث عراق در سال اول جنگ اولویت دفاع بود به همین دلیل بیشتر رزمندگان فقط برای دفاع به جبهه اعزام می‌شدند و کمتر به شناسایی تخصص‌شان پرداخته می‌شد اما در سال دوم جنگ و پس از انجام چند عملیات از جمله «ثامن‌الائمه (ع)» (شکسته شدن حصر آبادان) این رویکرد به کلی تغییر کرد.
امروز اول شهریورها در تقویم روز پزشک نامگذاری شده است. به همین دلیل به معرفی سه بیمارستان صحرایی در جنگ تحمیلی می‌پردازیم:
بیمارستان صحرایی ( زیرزمینی ) نفت شهر
این بیمارستان در تاریخ ۱۳۶۳/۸/۱۴ در محل استقرار بهداری تیپ۳ لشکر۸۸ زاهدان در فاصله ۲۵ کیلومتری بیمارستان صحرایی سومار نزدیک نفت شهر در کنار مرز عراق توسط گروهان خدمات بهداری مراغه جمعی پشتیبانی منطقه ۴ دایر و نیازمندیهای تدارکاتی آن توسط لشکر ۸۸ زاهدان تأمین می‌کرد.
در تاریخ ۱۳۶۵/۹/۲۲ برحسب ضرورت گسترش داده شد و باتوجه به انحلال بیمارستان صحرایی حسینیه جنوب امکانات آن به این بیمارستان منتقل شد. نیازمندیهای تیمهای جراحی و پزشکی آن توسط مأموریت‌های محوله از طرف اداره بهداری نیروی زمینی ارتش (نزاجا) تأمین می‌شد.
این بیمارستان در عملیات «کربلای۶» در تاریخ ۱۳۶۵/۶/۲۳ فعالیت چشمگیری داشت. ولی باتوجه به ازدحام مجروحین در حیـن عملیـات، مسئولان بیمارستـان سعی مــی‌کردنـد بیشتر مجـروحیـن را به واحـدهـای درمانی مراکـز شهرهای امن منتقل کنند.
بیمارستان صحرایی ( زیر زمینی) پادگان ابوذر ( سرپل ذهاب)
این بیمارستان در تاریخ ۱۳۶۲/۷/۱۱ در محوطه پادگان تیپ۳ لشکر۸۱ کرمانشاه و توسط پشتیبانی آن در نزدیکی شهر سرپل ذهاب به صورت سوله‌ای احداث شد. نیازمندیهای آن توسط یگان عملیاتی مجاور آن تأمین می‌شد.
تیمهای جراحی و پزشکی مورد نیاز آن باتوجه به یگان‌های عملیاتی مجاور آن ازجمله سپاه پاسداران از طریق وزارت بهداشت و درمان و آموزش پزشکی تأمین شده بود و در صورت ضرورت اداره بهداری نیروی زمینی ارتش نیز مأمورینی اعزام می‌کرد.
در ۱۳۶۳/۱۲/۱۶ باتوجه به بمباران هوایی منطقه، اعضاء بهداری سپاه منطقه را ترک کردند و تعدادی ازتجهیزات اطاق عمل را هم به همراه خود منتقل کردند و تیمهای اعزام وزارت بهداشت و درمان و آموزش پزشکی نیز به مناطق دیگر اعزام شدند.
در نهایت در جلسه هماهنگی با وزارت بهداشت و درمان و آموزش پزشکی در ستاد مشترک ارتش جمهوری اسلامی (سماجا) ایران وزارت خانه مزبور تأمین دارو و اعزام تیمهای رزیدنتی جراحی و بیهوشی را پذیرفت. سرانجام در تاریخ ۱۳۶۶/۱۲/۲۱ سرپرستی بیمارستان به عهده پشتیبانی منطقه۱ بوده وکانکس‌های ۶ دوشه برای خدمت‌رسانی به مجروحین شیمیایی به آن اضافه شد.
بیمارستان صحرایی کولان
این بیمارستان در تاریخ ۱۳۶۲/۴/۲۰ توسط بهداری تیپ مستقل مریوان در کنارستاد عملیاتی به صورت مرکز اورژانس تأسیس شــد و هنگـام عملیات این مرکز توسعه داده شده و به صورت بیمارستان صحرایی از نوع ســوله‌ای آمــاده خدمت رسانی شد. محل سکنای کارکنان بیمارستان با فاصله کمی از بیمارستان و بالای تپه‌ای قرارداشت اداره بهداری نزاجا با اعزام تیمهای جراحی و پزشکی به صورت مأموریت نیازمندی بیمارستان را تأمین کردند و نیازمندیهای تجهیزات دارویی آن را نیز ارسال می‌کرد.
این بیمارستان در تاریخ ۱۳۶۲/۷/۲۷ در عملیات والفجر خدمات ارزنده‌ای ارائه کرد. سرهنگ دکترمجد جراح و رییس بیمارستان‌منطقه‌ای سنندج مدتی در این‌بیمارستان مستقروخدمات ویژه‌ای ارائه کرد. مجروحینی که نیاز به خدمات درمانی پیشرفته‌تری داشتند ازطریق زمینی یا به وسیله بالگرد به بیمارستان شهر مریوان یا بیمارستان «الله اکبر» میان راهی سنندج یا خود «بیمارستان منطقه‌ای ۵۲۴ » سنندج منتقل می‌شدند.
در تـاریخ ۱۳۶۶/۱۲/۵ بـاتوجـه به شرایـط منطقه داروهای درمانی شیمیایی ازطرف اداره بهداری نزاجا به بیمارستان ارسال می‌شد.
درتاریخ ۱۳۶۷/۱/۲۴ به علت گسترش درگیری در منطقه تعداد مجروحین اعزامی به بیمارستان «کولان» ۱۷۲۰ نفر و مجروحین شیمیای پذیرش شده۱۸۶۰ نفر بود. باتوجه به پیش بینی قبلی و احداث مرکز اورژانس در داخل پادگان مریوان که شامل حمام‌های ۱۲ دوشه و وان‌های محلول شیمیایی بود و هم‌چنین تأمین اقلام دارویی مربوطه و کارکنان آموزش دیده درمان لازم برای کلیه مجروحین انجام شد و تعدادی نیز به طور مستقیم از محل درگیری به بیمارستانهای میان راه توحید و الله اکبر اعزام می‌شدند.
انتهای پیام
نظرات