به گزارش ایسنا، آیکاوا، سفیر ژاپن در ایران در مراسمی از دفتر خدمات پروژه سازمان ملل متحد (UNOPS) در ژاپن، بیمارستان نیکان، کامیار عابدی شال، نسترن پاشایی و حشمت‌الله قلمیزاده به دلیل دستاوردهای‌شان در گسترش روابط دوستانه بین ژاپن و ایران، در مراسم افتتاحیه «ماه فرهنگی ژاپن» با اهدای تقدیرنامه و هدیه‌ای قدردانی کرد.

از کامیار عابدی به عنوان متخصص شعر معاصر ایران که کتاب‌های متعددی نوشته و  همچنین طی سال‌های ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۴ میلادی به عنوان استاد زبان فارسی در دانشکده مطالعات خارجی دانشگاه اوساکا، به دانشجویان و محققان ژاپنی، زبان فارسی و ایران‌شناسی تدریس می‌کرده و در ارتقای تبادلات علمی و فرهنگی ژاپن و ایران تلاش‌های زیادی را ایفا  کرده و پس از بازگشت به ایران به عنوان مدرس در آموزشگاه زبان دهخدا به آموزش زبان فارسی به خارجی‌ها از جمله ژاپنی‌ها اشتغال دارد، تقدیر شده است.

این پژوهشگر و منتقد ادبی در گفت‌وگو با ایسنا درباره تاثیر برگزاری چنین مراسمی در گسترش فعالیت‌های فرهنگی اظهار کرد: هر کشوری برای گسترش فرهنگ خود تلاش می‌کند و افرادی  را که در آن زمینه فعالیت می‌کنند، مورد تقدیر قرار می‌دهد و آن‌ها را تشویق می‌کند تا راه برای آیندگانی که می‌خواهند این کارها را انجام دهند، بیشتر باز شود. 

او افزود: حوزه کاری‌ام ادبیات فارسی بوده و به نوعی در زمینه آموزش ادبیات فارسی در ژاپن کار کرده‌ام. زمانی هم که برگشتم همچنان ارتباطم با دانشجویان ژاپنی را از طریق ایمیل و گاه حضوری حفظ کرده و از راهنمایی آن‌ها دریغ نکرده‌ام.

عابدی با اشاره به نسترن پاشایی که در این مراسم از او هم تقدیر شده، گفت:  او دختر آقای ع. پاشایی مترجم و نویسنده معروف است و کتاب‌هایی که ترجمه کرده بیشتر درباره فرهنگ ژاپن به زبان فارسی است، در واقع بر روی فرهنگ ژاپن  در ایران کار کرده است و من راجع فرهنگ ایران در  ژاپن کار کرده‌ام.

او همچنین درباره تجربه خود از تدریس زبان فارسی در ژاپن و  وضعیت زبان فارسی در این کشور توضیح داد:  درباره گسترش زبان و فرهنگ ایرانی در ژاپن و یا هر کشور دیگری، دو دیدگاه وجود دارد؛ بخشی مرتبط با مسائل فرهنگی صرف است؛  یعنی گروهی از کسانی که می‌آیند و می‌خواهند زبان فارسی و یا تاریخ ایران را یاد بگیرند یا از فرهنگ ایران و ادبیات کهن  یا معاصر ما مطلع شوند، کسانی هستند که دل‌شان می‌خواهد از فرهنگ و زبان کشورهای دیگر سر دربیاورند و به نوعی می‌خواهند کنجکاوی خود را پاسخ دهند. تعداد این گروه اندک است.

 این منتقد ادبی سپس گفت: گروه دیگر که تعدادشان بیشتر است، تصور می‌کنند از این راه می‌توانند آینده شغلی خود را تامین کنند اما متأسفانه جواب لازم را نمی‌گیرند زیرا ارتباطات اقتصادی ژاپن با ایران در طول این سال‌ها به تدریج کمتر و کمتر شده است. در سال‌هایی که در ژاپن بودم و بعدها که با برخی از دانشجویان آشنا شدم متاسفانه آن‌ها شغلی که در راستای زبان فارسی باشد، هیچ‌گاه پیدا نمی‌کردند، شاید پنج درصد و یا حداکثر ۱۰ درصد، شغلی متناسب و مرتبط با زبان و فرهنگ فارسی پیدا کنند، آن‌ها کسانی بودند که به نوعی جذب وزارت خارجه می‌شدند و یا پژوهشگر شده و جذب کارهای پژوهشی می‌شدند اما بقیه به دلیل این‌که ارتباط اقتصادی وجود نداشت در شرکت‌های مختلف کار می‌کردند و کارشان هیچ‌گونه ارتباطی با ایران و زبان فارسی نداشت و این ضعف عمده‌ای است که به نوعی باید برای آن چاره‌اندیشی شود. از طرف دیگر زمانی که از یک زبان استفاده نکنید به مرور آن را فراموش می‌کنید، من درباره دانشجویان قدیمی‌تر می‌دیدم که بعد از این‌که از این زبان استفاده نمی‌کنند، به تدریج زبان فارسی را که در چهار سال اندوخته بودند، فراموش می‌کردند.

 او یادآور شد: من استاد زبان فارسی نیستم و مدرکم هم کارشناسی ارشد است و تاریخ خوانده‌ام. به خاطر این‌که در حوزه شعر خیلی کار کرده‌ام، چند سالی برای انجام  تحقیقات در این حوزه  به ژاپن دعوت شده بودم، زبان فارسی را هم تدریس می‌کردم و علاوه بر این ادبیات معاصر و تاریخ ایران هم درس می‌دادم.

​

انتهای پیام