با تشک کشتی ناآشنا نبود و مرام پهلوانی، میراث پدری‌اش بود؛ جوان ۲۳ ساله‌ای که با پیشنهاد پدر کشتی‌پرور خود که از پیشکسوتان مربیگری کشتی بود، در سال ۸۳ با شرکت در کلاس‌های داوری شهرستان بافق آغاز به داوری کرد و اولین درجه داوری کشتی را در همان سال گرفت.

هرچه می‌گذشت بیشتر شیفته قضاوت می‌شد و از تصمیمی که گرفته بود راضی بود. البته استعداد و فیزیک مناسبی نیز داشت لذا مدارج را یکی یکی طی کرد. درجه‌های ملی، سفر به کشورهای مختلف با هزینه شخصی برای اخذ درجه‌های بین‌المللی تا پس از ۱۳ سال و در سال ۹۶ موفق شد بالاترین درجه داوری کشتی یعنی S۱ المپیکی را بدست بیاورد. 

مصلایی‌پور چهار سال با قضاوت در مهمترین مسابقات بین‌المللی نه تنها حفظ درجه کرد بلکه فدراسیون کشتی را بر آن داشت تا او را به عنوان رئیس کمیته داوران کشتی کشور برگزیند؛ تا این که خبری مسرت‌بخش جامعه کشتی کشور و کشتی یزد را شگفت زده کرد؛ «دعوت اتحادیه جهانی کشتی از محمد مصلایی پور به عنوان تنها داور ایرانی جهت قضاوت در مسابقات کشتی المپیک ۲۰۲۰ توکیو».

۱۷ سال از اولین استارت داوری مصلایی پور در بافق تا قضاوت در مهمترین رویداد ورزشی جهان طول کشید، ۱۷ سالی که فقط مصلایی‌پور و دیگر داورانی که در این جایگاه قرار گرفته‌اند، می‌توانند بگویند برایشان چند سال گذشت.  افتخاری که تا بحال تاریخ کشتی یزد تجربه نکرده و شاید تکرار آن هم برای کشتی یزد دور از ذهن باشد. 

اما هرچه خبر بزرگ و خوشحال کننده بود، در مقابل واکنش ها در حد بزرگی خبر نبود. شاید هم هنوز درک نکرده‌ایم چه افتخار بزرگی نصیب کشتی و ورزش یزد شده است. 

انگار داوری واقعا فقط عشق است، چه پاداش‌هایی که برای کشتی‌گیران پیشاپیش پرداخت نشد و چه پاداش‌هایی که برای بعد از کسب مقام در نظر گرفته نشده است. از تقدیر و تجلیل و بدرقه مسئولان تا سایرین، هر چند تمام این‌ها قابل تقدیر و واقعا حق زحمات بی حد کشتی‌گیران است اما کسی نگفت که داور هم جزئی از همین خانواده و همین تیم اعزامیست. 

روح زنده یاد استاد «امین مصلایی پور» پدر محمد مصلایی پور غرق در آرامش که همیشه می‌گفت آخرین آرزویش دیدن قضاوت محمد در مسابقات المپیک است. شاید تنها او ارزش این افتخار را می دانست. 

انتهای پیام