به گزارش ایسنا، آمار فراخوان‌های سراسری جذب هیئت‌علمی نشان می‌دهد که تعداد درخواست بالایی برای استخدام در دانشگاه‌ها وجود دارد. استخدام و انتخاب اعضای هیئت علمی برای حفظ کیفیت دانشگاه‌ها و بالاتر رفتن سطح معیارهای آموزش در سطح بین‌المللی بسیار اهمیت دارد و این فرآیند، کاری چالش برانگیز، پرهزینه و وقت‌گیر برای موسسات است.
در ایران شورای عالی انقلاب فرهنگی برای ساماندهی و یک‌نواختی فعالیت‌های جذب اعضای هیئت علمی، آیین‌نامه تشکیل هیئت عالی جذب اعضای هیئت علمی دانشگاه‌ها و مراکز آموزش عالی را تصویب کرده است و در آن تاکید شده که استخدام هیئت‌علمی بر مبنای نیاز دانشگاه و از طریق فراخوان عمومی و ابتدا به صورت پیمانی انجام شود.
از آن‌جا که استفاده از تجارب کشورهای توسعه‌یافته و مطالعات تطبیقی در این زمینه می‌تواند یکی از روش‌های مناسب در راستای تدوینِ سیاست‌های جذب هیئت‌علمی باشد، پژوهشگران سیاست‌های جذب اعضای هیئت‌علمی در نظام آموزش عالی دانشگاه‌های برتر دنیا و ایران را بررسی و مقایسه کردند.
برای انجام این مطالعه، سعید غیاثی ندوشن؛ دانشیار گروه مدیریت و برنامه‌ریزی آموزشی دانشگاه علامه طباطبائی، مریم صفرنواده؛ دانشیار معاونت آموزشی وزارت بهداشت و فهیمه ربانی‌خواه؛ دانشجوی دکتری مدیریت آموزش عالی دانشگاه علامه طباطبائی؛ مشارکت داشتند.
در این مطالعه اسناد اصلی در خصوص سیاست‌های جذب اعضای هیئت‌علمی ۹ دانشگاه برتر جهان: «ام‌آی‌تی» و «ویسکانسین-مادیسون» آمریکا، «ملبورن» و «موناش» استرالیا، «بریستول» و «کمبریج» انگستان، «تورنتو»، «آلبرتا» و «مک‌مستر» کانادا مورد بررسی قرار گرفت. سپس معیارهای اصلی مربوط به سیاست‌های جذب اعضای هیئت‌علمی استخراج و با سیاست‌های ایران در این زمینه، مقایسه شد.
هشت مقوله و معیاری که در این سیاست‌ها مورد بررسی قرار گرفتند؛ «عدالت»، «برابری و انصاف»، «شفافیت»، «اولویت گروه‌های خاص (آسیب‌پذیر)»، «صلاحیت»، «فراخوان گسترده»، «تنوع» و «پاسخ‌گویی» بودند.
با توجه به یافته‌های این پژوهش؛ در کشور ما توجه کافی و لازم به برنامه‌ها و سیاست‌های جذب هیئت‌علمی نشده است. از طرف دیگر در اسناد بالادستی و نقشه جامع علمی کشور، تاکیداتی بر استقلال دانشگاه‌ها و هیئت امنا شده است. به نظر می‌رسد قوانین کنونی جذب، مغایر با قوانین بالادستی کشور است. یکی از ملزومات آزادی علمی؛ استقلال دانشگاه‌ها و حق انتخاب و گزینش استاد توسط خود دانشگاه است که این مسئله کاملا با رویکرد نیمه متمرکز کنونی مخالفت دارد.
پژوهشگران این مطالعه در مورد نتایج به دست‌آمده می‌گویند: مقایسه سیاست‌های جذب اعضای هیئت‌علمی در کشورها پیشرفته جهان و ایران نشان می‌دهد که موضوعات مهمی در سیاست‌های کشورهای فوق وجود دارد که در ایران مشاهده نمی‌شود. توجه به تنوع، عدالت و شفافیت و همچنین بومی‌گزینی در جذب و عدم فراخوان بین‌المللی، اولویت قرار ندادن گروه‌های آسیب‌پذیر و زنان در جذب، تدوین شاخص‌های کیفی برای جذب بهترین استعداد و استقلال دانشگاه در زمینه تدوین شاخص‌های اختصاصی، از موارد دیگری هستند که در سیاست‌های جذب و به‌کار گیری اعضای هیئت‌علمی در ایران کم‌تر مشاهده می‌شود. البته باید استفاده از این الگوها متناسب با شرایط سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و ویژگی‌های خاص کشورمان باشد.
یافته‌های این مطالعه به صورت مقاله علمی پژوهشی با عنوان «بررسی تطبیقی سیاست‌های جذب اعضای هیئت علمی در دانشگاه‌های برتر دنیا و ایران» در فصل‌نامه طب و تزکیه؛ زیر نظر معاونت آموزشی وزارت بهداشت منتشر شده است.
انتهای پیام
نظرات