به گزارش ایسنا، این فعال جهادی به روزنامه «فرهیختگان» گفت: «تقریبا فوریه ۲۰۱۶، بعد از آزادسازی شهر نبل‌الزهرا که در استان حلب سوریه واقع است، حاج‌قاسم روز بعد از آزادی خیلی دغدغه فضای شهری نبل‌الزهرا و معیشت مردم و ایتامی را که آنجا بودند، داشت و این توفیق نصیب بنده شد که ایشان دغدغه‌شان را به بنده گفتند و من با ترکیبی، چند روز بعد از آزادی این منطقه عازم نبل‌الزهرا شدم و در آنجا خدماتی را در حوزه شهری و رسیدگی به خانواده‌های ایتام و کسانی که جنگ‌زده بودند، انجام دادیم. این مردم، همان موقع می‌گفتند حدود ۱۱۲۲ روز در محاصره بودند و مقاومت کرده بودند. در این ایام آنها همه‌چیزشان به‌صورت درون‌زا شکل گرفته بود، از خوراکی‌ها تا هر چیزی که می‌خواستند، چون این محاصره اجازه هیچ دادوستدی را هم به آنها نمی‌داد. فکر می‌کنم یکی از مناطقی که رزمندگان ایرانی در آن شهید شدند، همین منطقه بود. حدود ۱۲-۱۱ شهید ایرانی در آزادسازی نبل‌الزهرا داشتیم.

از اینها که بگذریم، دغدغه حاج‌قاسم بلافاصله بعد از آزادسازی این منطقه و ورود به شهر، تزریق نیروهای امنیتی نبود، بلکه رسیدگی به ایتام و خانواده‌های شهدا و رسیدگی به وضعیت شهر و احداث و ایجاد پارک و بوستان و جمع‌آوری زباله‌ها و ... برای آنها بود. این نوع نگاه آن هم از سوی یک فرمانده نظامی، خیلی عجیب و قابل‌تامل بود، چراکه در چنین شرایطی معمولا فرماندهان، دغدغه‌ای برای آینده آن منطقه و وضعیت اجتماعی و مسائل دیگر ندارند و صرفا به فکر پیروزی در جنگ و فتوحاتشان هستند. نگاه حاج‌قاسم کاملا متفاوت بود و تصاویری که از استقبال مردم از حاج‌قاسم وجود دارد نیز این مساله را به‌خوبی تصدیق می‌کند که او برای آن مردم و برای همه فراتر از یک فرمانده جنگی بود.»

انتهای پیام