اختتامیه چهارمین دوره جشنواره تلویزیونی مستند با رعایت پروتکل‌های بهداشتی با ظرفیت محدود و در حضور برگزیدگان برگزار شد. در این جشنواره که در بخش‌های مختلف فیلم و عکس برپا شده بود؛ «پوریا ترابی» از استان قزوین در بخش «مجموعه عکس» توانست رتبه اول را از آن خود کند.

پوریا ترابی در گفت‌وگو با ایسنا از آغاز کار عکاسی‌اش چنین گفت: از سال ۹۵ دوره‌های مقدماتی و پیشرفته عکاسی را در حوزه هنری قزوین با حضور در کلاس‌های آقای میثم ملکی قزوینی شروع کردم، رشته تحصیلی‌ام آموزش ابتدایی است و در حال حاضر با باشگاه خبرنگاران جوان، آژانس عکس مستند سو و به‌صورت آزاد کار می‌کنم.

وی با اشاره به حضورش در باشگاه خبرنگاران جوان به عنوان عکاس بیان کرد: درگاه و خروجی خبرگزاری برای بنده محلی برای ارائه مجموعه عکس و یا گزارش‌های مستند است البته که به لحاظ مالی خیلی آورده‌ای برایم ندارد اما خبرگزاری این امکان را به بنده داده که اثرگذاری عکس‌های مستندم را ببینم، با خبرگزاری‌های مختلفی چون تسنیم، فارس، مهر و میزان کار کرده‌ام و در نهایت از سال ۹۷ تا کنون با باشگاه خبرنگاران جوان همکاری دارم.

ترابی ضمن اشاره به جشنواره تلویزیونی مستند اظهار کرد: جشنواره تلویزیونی مستند در سالیان گذشته بیشتر نگاهش معطوف به فیلم بود اما رفته رفته عکاسی جای خود را در این جشنواره باز و ثابت کرد حرفی برای گفتن دارد. در این دوره از جشنواره نیز آثار زیادی راه پیدا کرده و مجموعه‌هایی آمده بودند که حرفی برای گفتن داشتند.

وی با اشاره به پیشرفت سطح کار عکاسان مستند نیز گفت: آثار رسیده به جشنواره از کیفیت بالایی برخوردار و دغدغه عکاسان به خوبی نشان داده شد، اما تنها نقد بنده به جشنواره این است که هرچند خروجی کارها به صورت کتاب بود ولی آن طور که باید کیفیت چاپی و گرافیکی نداشت و در سطح جشنواره نبود و می‌توانست خیلی بهتر باشد.

این عکاس مستند در ادامه تصریح کرد: حضور در جشنواره‌های مختلف برای عکاسان معمولاً از دو جهت قابل توجه است اول آورده مالی و دوم به دست آوردن رزومه؛ همانطور که می‌دانید عکاسان مستند به ویژه عکاسانی که مستقل و آزاد کار می‌کنند منبع مالی چندانی ندارند مگر پروژه‌ای کار کنند که در شرایط فعلی با توجه به شیوع کرونا خیلی امکان‌پذیر نیست ضمن اینکه پذیرفته شدن اثر عکاس در جشنواره، رزومه عکاس است و آنچه برای هنرمند اهمیت دارد دیده شدن کارهایش است و جشنواره این فرصت را به عکاس می‌دهد.

وی ادامه داد: البته حضور در جشنواره برای عکاس‌ها هم آسیب و فرصت است و بستگی به نگاه عکاس دارد. اینکه یک نفر برای جشنواره عکاسی کند یک آسیب خیلی بزرگ است چون با این روند کم کم نگاه عکاس تغییر می‌کند و دیگر نگاه آزاد و شخصی خودش را ندارد و زاویه دیدش براساس اهداف جشنواره‌ها شکل می‌گیرد.

«قدم رنجه» داستان زندگی یک معلم فداکار است

این هنرمند عکاس به تجربیات مستند نگاری خود اشاره کرد و گفت: حُسنی که مستند نگاری برای عکاس‌ها دارد این است که زیاد سفر می‌کنیم و با اقوام و طرز تفکرهای مختلف آشنا می‌شویم؛ پای درد دلشان می‌نشینیم و مشکلات عمیق مردم را که شاید کسی از آن خبر نداشته باشد را می‌بینیم و لمس می‌کنیم.

وی در ادامه با اشاره به چگونگی شکل‌گیری مجموعه عکس «قدم رنجه» که در این جشنواره برگزیده شده است بیان کرد: قدم رنجه از یک مأموریت عکاسی شروع شد ولی فرقی که با سایر مأموریت عکاسی حرفه‌ای داشت این بود که ما گروهی برای عکاسی سفر کردیم. به این صورت که چند عکاس از آژانس عکس مستند سو در چالدران مستقر شدیم، آنجا سوژه‌هایی به ما دادند و شور و مشورت و همفکری صورت گرفت؛ در نهایت از آنجایی که رشته تحصیلی بنده آموزش ابتدایی است و در یک خانواده فرهنگی متولد شده‌ام سوژه این معلم را انتخاب کردم؛ البته من قبلاً هم روی چنین سوژه‌ای کار کرده بودم و این مورد حکم دومین سوژه با موضوع معلم را برای من داشت.

ترابی ادامه داد: «قدم رنجه» داستان زندگی معلم فداکاری است که برای تدریس باید مسیری ۲۸ کیلومتری صعب‌العبور را برود تا به روستایی لب مرز ایران و ترکیه برسد، جاده واقعاً صعب‌العبور است؛ در مدتی که با معلم همراه بودم چندین بار در راه گیر کردیم، یک بار به خاطر بارش‌های فصلی سیل آمد و پلی که ما همیشه از آن عبور می‌کردیم شسته شد؛ اتومبیلی که ما را می‌برد و یک دستگاه پاترول بود به دل آب زد و به سختی مسیر را طی کردیم.

وی افزود: روزهایی که من در چالدران بودم اوج کرونا بود، هرچند منطقه وضعیت سفید داشت اما معلم پروتکل‌های بهداشتی را رعایت می‌کرد. من ۲۷ روز در منطقه با آن معلم همراه بودم و چون فرصت و زمان عکاسی من در طول روز کم بود مجبور شدم روزهای بیشتری آنجا بمانم.

این هنرمند عکاس خاطرنشان کرد: هدف من از این سوژه در واقع نشان دادن سختی‌های معلم و دانش آموزان مناطق محروم لب مرز برای درس خواندن بود. سختی‌هایی مثل این که حتی پول خرید کتاب نداشتند، بچه‌های آن منطقه از بدیهیاتی که برای مردم شهر عادی است، خبر نداشتند. چون قرار است معلم شوم خیلی روی این موضوع تأکید داشتم که درد معلم‌ها دیده شود؛ به نظر من وزارت آموزش‌وپرورش یکی از محافظه‌کارترین وزارتخانه‌هاست؛ در این وزارتخانه انگار دستور هست که مشکلات دیده نشود و همه‌چیز خوب نمایش داده شود؛ در چنین شرایطی معلم‌ها هم خودسانسور می‌شوند و دردشان را بیان نمی‌کنند.

ساده‌ترین کار در عکاسی مستند فشردن شاتر است

وی با اشاره به اینکه عکاس در جامعه امروز رسالتی دارد تصریح کرد: رسالت یک عکاس این است که حقایق را ببیند و آن را به زبان هنر بیان کند؛ آنچه امروز اتفاق افتاده این‌گونه است که عکاس‌ها بدیهیات را عکاسی می‌کنند. عکاس باید فکر کند و جلوه‌های بصری معضلات را در نظر بگیرد، مثلاً اگر بخواهیم از معضل طلاق عکاسی کنیم. عکاس باید قبل از زدن دکمه شاتر فکر کند که چه طور باید درد مردم را به زبان هنری به نام عکس بیان کند.

ترابی در پایان تأکید کرد: ساده‌ترین کار در عکاسی مستند فشردن دکمه شاتر دوربین است؛ اما اینکه چه حرفی را می‌خواهی بزنی کار را سخت می‌کند؛ لازمه عکاسی دوربین داشتن و یاد گرفتن عکاسی است اما فراتر از آن یک عکاس باید روانشناسی، جامعه‌شناسی و مردم‌شناسی بداند تا بتواند به بهترین شکل ممکن درد مردم روزگارش را انعکاس دهد.

انتهای پیام