به گزارش ایسنا، دورکاری به انجام وظایف شغلی بدون حضور فیزیکی کارکنان در محل کار از طریق فناوری‌های ارتباطی و دیجیتالی گفته می‌شود. دکتر علی طاهری، عضو هیئت علمی دانشکده کارآفرینی دانشگاه تهران و دکتر مهدی صانعی، عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی تحقیقی درباره دورکاری انجام داده‌اند.
روش انجام این تحقیق، توصیفی- پیمایشی است و ۶۱ درصد شرکت‌کنندگان در این نظرسنجی مرد و ۳۹ درصد آن‌ها زن هستند. از میان پاسخگویان، ۶۸ درصد کارمند و ۳۲ درصد مدیر هستند. ۱۴ درصد دارای مدرک دیپلم و کاردانی، ۲۸ درصد دارای مدرک کارشناسی و ۵۸ درصد فارغ‌التحصیل مقاطع کارشناسی ارشد و دکتری هستند.۳۰ درصد از شرکت‌کنندگان کمتر از ۱۰ سال، ۴۰ درصد آن‌ها ۱۱ تا ۲۰ سال و ۳۰ درصد نیز بالای ۲۰ سال سابقه کار داشتند.
ابزار گردآوری اطلاعات، یک پرسشنامه الکترونیکی ۲۰ سوالی بوده است که در آبان ماه سال ۱۳۹۹ به آن پاسخ داده شده است. حجم نمونه‌ی این پژوهش ۱۵۱۰ نفر بوده است.
۴۵ درصد شرکت‌کنندگان اعلام کرده‌اند تجربه مثبتی از دورکاری داشته‌اند و ۲۲ درصد آن‌ها دارای تجربه منفی از این وضعیت بوده‌اند. ۳۹ درصد اعلام کرده‌اند کارایی آن‌ها در دورکاری افزایش پیدا کرده است و ۲۷ درصد هم دچار کاهش کارایی شده‌اند.
۴۷ درصد شرکت‌کنندگان اعلام کرده‌اند دورکاری باعث افزایش توازن بین کار و زندگی شخصی آن‌ها شده است و ۱۹ درصد نیز گفته‌اند وضعیت دورکاری باعث کاهش توازن بین کار و زندگی شخصی شده است. ۳۲ درصد احتمال تداوم دورکاری در دوره پساکرونا را زیاد عنوان کرده‌اند و ۳۵ درصد این احتمال را کم دانسته‌اند.
۴۹ درصد پاسخگویان از علاقه زیاد خود به افزایش دورکاری در آینده و افزایش مدت دورکاری سخن گفته‌اند و ۲۵ درصد نیز علاقه‌ی کمی به افزایش دورکاری در پسا کرونا دارند. ۴۴ درصد حجم نمونه گفته‌اند دسترسی مناسبی به تجهیزات لازم مانند لپ‌تاپ داشته‌اند و دسترسی ۲۸ درصد محدود بوده است.
۲۱ درصد، دورکاری را بر شرایط امکان پیشرفت شغلی موثر دانسته‌اند و ۴۱ درصد می‌گویند این وضعیت بی‌تاثیر است.
۴۹ درصد پاسخگویان معتقدند دورکاری بر کاهش استرس موثر است و ۲۱ درصد نیز می‌گویند این وضعیت بی‌تاثیر است.
بخش دیگری از این پژوهش به حمایت عملی مدیران از دورکاری کارمندان اختصاص دارد. بنا بر نتایج آن، ۱۷ درصد می‌گویند این حمایت زیاد و ۴۴ درصد نیز معتقدند این حمایت اندک بوده است.
انتهای پیام
نظرات