این کارگردان تئاتر که نمایش خود را ویژه تماشاگران 5 سال به بالا اجرا می‌کند، به ایسنا گفت:جذب تماشاگران خردسال و کودک به سالن‌های تئاتر، نیازمند توجیه والدین است. کودکانی که مدام سرشان در گوشی موبایل یا تبلت است، برای تولید فکر و شکوفایی ایده‌های خود نیازمند تئاتر هستند. اما در وهله اول باید خانواده‌ها را مجاب کرد که کودکان‌شان به تماشای تئاتر احتیاج دارند و این بحثی بسیار مهم و اجرای آن نیازمند یک کار کارشناسی اساسی است تا پدر و مادرها به این ضرورت برسند که کودکشان برای رشد خود نیازمند چیزی فراتر از گوشی موبایل است.

نفر اضافه کرد: البته در حال حاضر درگیری‌های اجتماعی و اقتصادی آنقدر زیاد است که متاسفانه پدر و مادرها کمتر وقت دارند به نیازهای خودشان و کودکان‌شان بیندیشند.

او با مقایسه شرایط زیستی کودکان گذشته با کودکان امروزی ادامه داد: در دوره کودکی ما در محلات، بازی‌های دسته‌جمعی انجام می‌شد و در دل این بازی‌ها کودکان مناسبات زندگی اجتماعی و مسئولیت‌پذیری را می‌آموختند اما در حال حاضر تعداد کودکان کم شده و پدر و مادرها هم بسیار مشغول به کار هستند به طوریکه بسیار از کودکان در مهد کودک نگهداری می‌شوند.

نفر تاکید کرد: شاکله رفتارهای اجتماعی و بویژه بحث مسئولیت‌پذیری به تئاتر تعلیمی یا پداگوژیک  برمی‌گردد که بخش اعظم آن به آموزش و پرورش مرتبط می‌شود و بخش کوچکی از آن بر عهده هنرمندان تئاتر است. متاسفانه در حال حاضر آموزش و پرورش ما تنها کانون پرورش فکری را برای فعالیت‌های تئاتری دارد و مدارس اندکی که اغلب غیر انتفاعی هستند، به فعالیت‌های هنری می‌پردازند اما بجز اینها تئاتر در مدارس ما غایب است هرچند جشنواره‌ای مانند جشنواره تئاتر دانش‌آموزی داریم ولی این جشنواره تنها در حد یک تک ستاره است درحالیکه ما نیازمند یک فرآیند رو به رشد هستیم نه یک فعالیت گذرا.

نفر با ابراز تاسف از کم‌رنگ بودن تئاتر در آموزش و پرورش ادامه داد: مدارس ما آنقدر درگیر درس و مشق دانش‌آموزان هستند که به فعالیت‌های فوق برنامه آنان توجهی نمی‌کنند درحالیکه این نیاز به طور جدی وجود دارد. در سال‌های گذشته برخی از دوستان تئاتری یا مربیان پرورشی با دانش آموزان تئاتر کار می‌کردند ولی امروزه نسل آنان هم تمام شده و فعالیت‌های پرورشی مانند تشکیل گروه‌های سرود و تئاتر در مدارس ما غایب است.

این کارگردان تئاتر در پاسخ به این نکته که بسیاری از آثار نمایشی کودکان، خالی از تفکر و اندیشه هستند و بیشتر جنبه سرگرم‌کنندگی دارند، تصریح کرد: بخش مهمی از رسالت یک اثر نمایشی، سرگرم‌کننده بودن آن است و در کنار آن باید تفکر و پرسش هم ایجاد کند. زمانی به نتیجه مطلوب می‌رسیم که میان این دو بخش تعادل برقرار شود و گروه نمایشی به دور از برخورد مستقیم و شعارزدگی، بتوانند اثری اجرا کنند که هم سرگرم‌کننده و نشاط انگیز باشد و هم در ذهن تماشاگران پرسش ایجاد کند.

بازیگر نمایش «پدران» با تاکید بر ضرورت خلق پرسش در ذهن کودکان خاطرنشان کرد: در همه ادیان آمده که همه چیز را با تفکر و تعمق بپذیریم و از این رهگذر است که می‌توانیم به یقین برسیم و این موضوع مهم باید در آثار نمایشی مربوط به کودکان نیز مورد توجه قرار بگیرد.

نفر درباره ضعف متون نمایشی مربوط به کودکان در ایران توضیح داد: متاسفانه با وجود داستان‌های بسیار زیبا و تو در تویی که در ادبیات ما هست، در درام ضعف داریم. در ادبیات داستانی‌مان می‌بینیم که یک شخصیت خام چگونه بعد از سر از گذراندن حوادث، به پختگی می‌رسد و اینها بسیار ارزشمند است اما سختی کار در تبدیل این داستان‌ها به نمایشنامه‌های مناسب کودکان است.

او یادآوری کرد: در بسیاری از درام‌های خارجی می‌بینیم که یک خط داستانی ساده وجود دارد و درام بر اساس آن شکل می‌گیرد ولی پردازش و مهندسی درست یک درام برای ما کاری دشوار است و بویژه در شرایط فعلی که اجرای یک اثر نمایشی بسیار هزینه‌بر شده، بسیاری از فعالان تئاتر کودک ترجیح می‌دهند به این سمت نیایند و متنی ساده‌تر انتخاب کنند.

به گزارش ایسنا، نمایش «آرزوهای یک موش کور» نوشته سعید اپک ویژه کودکان ۵ تا ۱۲ سال است و هنرمندانی همچون خالق استواری، سعید ابک، علی باروتی و هدی حاج طاهری در آن ایفای نقش می‌کنند.

در خلاصه این نمایش آمده است؛ در یک‌ شب مهتابی، موش کور کوچکی تصمیم می‌گیرد از خانه‌اش در زیر زمین بیرون برود و در پی آرزویش که دیدن خورشید است برود. در مسیر خود با حیوانات جنگل روبه‌رو شده و ماجراهای شگفت‌انگیزی برای موش کور اتفاق می‌افتد.

این اثر نمایشی صبح‌ها ویژه مدارس اجرا دارد و عصرها راس ساعت ۱۷ در مرکز تولید تئاتر و تئاتر عروسکی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان واقع در پارک لاله اجرا می‌شود.

انتهای پیام