طاهرکناره که عکاسی از زلزله بم، نام او را در فهرست عکاسان برگزیده قرار داد، در گفت‌وگویی با ایسنا به محتوای سلفی‌هایی که در فضای مجازی منتشر می‌شود، اشاره می‌کند و می‌گوید: در فضای مجازی سلفی‌هایی از مردم می‌بینیم که خیلی شخصی هستند و دلیلی ندارد که آن‌ها را در صفحات مجازی خود منتشر کنند؛ به گونه‌ای که گاهی اوقات انتشار چنین تصاویری بی‌عقلی است و حتی می‌تواند خطرآفرین باشد.

او در ادامه برای واضح شدن حرف خود به حادثه تروریستی سال ۹۶ رجوع می‌کند و می‌گوید: دو سال پیش زمانی که به مجلس حمله تروریستی شد، دور تا دور خیابان محل حادثه بسته شده بود و با بلندگو اعلام می‌شد که از محل خارج شوند ولی تعداد زیادی از مردم با وجود تیراندازی در محل حادثه با خیال راحت عکس و سلفی می‌گرفتند، گرچه که ممکن بود هر لحظه یک نفر تیر بخورد. در چنین لحظه‌ای سوال پیش می‌آید که این عکس را می‌خواهند چه کار؟!

این عکاس بیان می‌کند که فضای مجازی تبدیل به یک میدان رقابت شده تا مردم بتوانند در آنجا خود و داشته‌هایشان را به رخ بکشند به همین دلیل حاضرند در یک حادثه تروریستی که جانشان در خطر است عکس بگیرند گرچه که چنین چیزی هیچ جای دنیا با عقل جور درنمی‌آید.

او اضافه می‌کند: در حال حاضر می‌بینیم که برخی از افراد از کارهای غیرانسانی مثل حیوان آزاری نیز به راحتی فیلم می‌گیرند و در فضای مجازی منتشر می‌کنند بدون اینکه نتایج کار خود را در نظر بگیرند.

این عکاس با تأکیدی دوباره روی اینکه رفتارهای اجتماعی این گونه باید آسیب‌شناسی شوند، می‌گوید: در جامعه ما محدودیت‌هایی وجود دارد. از طرفی قشر جوان با افکاری متفاوت وارد جامعه می‌شود و قصد مبارزه با محدودیت‌ها را دارد. این امر می‌تواند مشکل‌ساز شود. در رسانه ملی محدودیت‌های زیادی وجود دارد. از صحبت درباره خیلی موضوعات ابا داریم. باید در رسانه ملی درباره اینکه چرا یک کودک پنج ساله به راحتی می‌تواند به موبایل و اینترنت دسترسی داشته باشد صحبت شود و باید در این زمینه آگاه‌سازی شود. باید حسن‌ها و معایب سلفی گرفتن در شرایط مختلف گفته شود و تنها نباید وجهه منفی آن را بیان کرد که مردم در برابر آن گارد بگیرند. باید قبل از ورود هر امکاناتی فرهنگ‌سازی شود که بعداً نخواهند دنبال راه درمان باشند. محدودیت هیچ وقت راه کار درستی نیست باید سعی کنند که به طور مسالمت‌آمیز مشکلات را حل کنند.

او در پاسخ به اینکه سلفی تا چه حد در هنر جا دارد؟ بیان می‌کند: سلفی بیشتر از هر چیز، یک مساله شخصی است. چون دوربین رو به سوژه نیست بلکه رو به خود عکاس است و بیشتر از هر چیزی یک بحث زیبایی شناسی دارد. به نظر من خیلی وجهه هنری ندارد؛ البته هنری بودن آن غیرممکن نیست.

این عکاس همچنین درباره بعد مثبت عکس گرفتن مردم از حوادث، می‌گوید: البته گاهی اوقات عکس گرفتن مردم از یک حادثه ایرادی ندارد؛ چراکه عکاسان خبری همیشه در دسترس نیستند و بلافاصله نمی‌توانند در محل حضور پیدا کنند و با عکسی که مردم می‌گیرند می‌توان اطلاع‌رسانی کرد. ولی این امر برای زمانی است که جان آنها در خطر نباشد.

عطاالله طاهر کناره سپس توضیح می‌دهد که ماهیت سلفی با ورود تکنولوژی ایجاد شد، در گذشته فیلم‌برداری و عکاسی نگاتیو بود و یک پروسه و اساس فیزیکی داشت.

او ادامه می‌دهد: روند قدیمی و نگاتیو عکاسی با ورود دوربین‌های دیجیتال از بین رفت، به گونه‌ای که با راحت شدن استفاده از امکانات عکاسی عملی همه‌گیر شد و مردم به آن علاقه‌مند شدند؛ البته با ورود دوربین‌های دیجیتال خیلی از افراد تنها با داشتن یک دوربین و گرفتن چند عکس ساده خود را عکاس می‌دانستند.

این عکاس با بیان اینکه انسان به دلیل پیشرفت روز افزون تکنولوژی هر لحظه منتظر اتفاق جدیدی است، اضافه می‌کند: همین گوشی‌های موبایل در ابتدا کیفیت خیلی خوبی نداشتند ولی به مرور کیفیت آنها بالا رفت تا الان که می‌بینیم کیفیت دوربین برخی از گوشی‌ها حتی با دوربین‌های حرفه‌ای برابری می‌کند. اکنون هم دوربین سلفی موبایل‌ها به درجه‌ای رسیده که با دوربین اصلی گوشی‌های هوشمند برابری می‌کند.

انتهای پیام