به گزارش ایسنا، به نقل از روابط عمومی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری، اسماعیل یغمایی، سرپرست فصل سوم برنامه «شناخت راه‌شاهی هخامنشی شوش-تخت جمشید و مطالعات تطبیقی آن با راه دوران ساسانی و اسلامی این مسیر» اظهار کرد: این برنامه که اسفند ماه سال گذشته آغاز شده بود، به مراحل پایانی خود رسید.

او گفت: این جاده سنگفرش - که امروزه بقایای آن بیش از یک کیلومتر درازا دارد - دشت ارژن را در محدوده کوه پهن به گذرگاه «ابوالحیات» پیوند می‌داده است.

این باستان‌شناس گفت:جاده سنگفرش باستانیِ تنگ ابوالحیات از بقایایی است که معماری و مهندسی راههای کهن ایران را نشان می دهد و به سبب آنکه هنوز درباره این راه ها مطالعات درخوری انجام نگرفته ضرورت حفاظت از آن دوچندان می‌شود.

به گفته وی، گذرگاه «بوالحیات» معبری باستانی است که در دوران ساسانی و اسلامی همواره مورد توجه و استفاده بوده اما بقایای باستان شناختی راه در آن به دست نیامده بود.

یغمایی با اشاره به اینکه این جاده سنگفرش باستانی روی دامنه جنوب غربی کوه پَهن با استفاده از لاشه و تخته سنگ ساخته شده است، بیان کرد: پهنای راه در طول مسیر کم وبیش حدود دو متر است.

او در باره‌ی ویژگی‌های این جاده اظهارکرد: قسمت‌های زیادی از این جاده باستانی سالم مانده، اما بخشهایی از آن نیز در اثر فرسایش ناشی از عوامل طبیعی نابود شده و در حاشیه یا لبه بیرونی آن سنگفرش بقایای جان پناهی به ارتفاع نیم متر ایجاد شده بوده است.

وی افزود: به منظور مهار شیب طبیعی کوه در فواصل معینی پله هایی ساخته شده بود که موجب آسانی رفت وآمد در آن می‌شده است.

براساس این گزارش؛ برنامه «شناخت راه هخامنشی شوش-تخت جمشید و راه دوران ساسانی و اسلامی این مسیر» که با همکاری اسماعیل یغمایی، محمدتقی عطائی و شهرام زارع صورت می گیرد با مجوز ریاست پژوهشگاه میراث فرهنگی در دست انجام است.

انتهای پیام