دکتر علی جعفریان در گفت‌وگو با ایسنا با اعلام این مطلب، توجه به آموزش‌های عمومی و اختصاصی در خصوص "رفتارهای مدیریت پسابحران" را ضروری دانست و افزود: آموزش این رفتارها اگرچه برای همه مردم جامعه ضروری و لازم است، اما مدیران و گروه‌هایی که در این حوزه مسئولیت دارند، باید به طور اساسی در این زمینه آموزش‌های لازم را ببینند. در واقع ما در کشور باید دو نوع آموزش تخصصی( مختص مسئولان و مدیران برای چگونگی کنترل بحران) و عمومی( مخصوص افراد جامعه برای یادگیری نحوه‌ی برخورد هنگام بروز بحران) را جدی بگیریم که متاسفانه به این نوع آموزش‌ها بخصوص آموزش‌های عمومی اهمیت داده نمی‌شود.

وی در ادامه با تاکید بر اینکه ارائه آموزش‌ "رفتارهای مدیریتی پسابحران" در دانشگاه‌ها خیلی دیر است، تصریح کرد: آموزش "رفتارهای مدیریت پسابحران"  عنوان یکی از اصول و مهارت‌های زندگی ضروری و مهم است که باید از همان دوران دبستان بطور مداوم یعنی از سوم دبستان تا دوران دبیرستان در قالب دروس مهارت‌های زندگی به دانش‌آموزان آموزش داده شود و آنها در قالب این آموزش‌ها یاد بگیرند که در برابر حادثه یا بحران  چه رفتارهایی را باید از خود بروز بدهند. بنابراین ارائه سرفصلی با این عنوان در دانشگاه‌ها بسیار دیر است.

دکتر جعفریان خاطرنشان کرد: در دانشگاه علوم پزشکی تهران مدلی پیش‌بینی شده است که بر اساس آن این آمادگی ایجاد می‌شود در قبال دروس بحران و حوادثی نظیر ساختمان پلاسکو چه رفتارهایی را باید انجام بدهیم و خودمان را به نوعی در برابر این نوع حوادث آماده می‌کنیم. به طوری که در حادثه اخیر طی سه ساعت 70 تخت بیمارستانی آماده شد و واحدی را به عنوان فرماندهی بحران در پروتکل خود تعریف کردیم که به خوبی برنامه‌ریزی‌های لازم برای پذیرش و مداوای مصدومین این حادثه انجام گرفته است.

وی با تاکید بر اینکه بسیاری از بناها و ساختمان‌های دانشگاه علوم پزشکی تهران فرسوده و در برابر حوادث طبیعی ایمن نیستند، گفت: متاسفانه ساختمان دانشکده‌ها و بیمارستان‌های این دانشگاه از جنبه‌های مختلف استانداردهای لازم را در برابر حوادث و بلایا ندارند و حتی تجهیزات اطفای حریق در این مراکز وجود ندارد و این ساختمان‌ها به اندازه‌ای فرسوده هستند که اگر بخواهیم کار بازسازی آن را شروع کنیم منابع بازسازی بسیار بیشتر از ساخت مجدد آن ساختمان خواهد بود. 

به گفته رئیس دانشگاه علوم پزشکی تهران کار بازسازی و تجهیز کردن ساختمان‌های این دانشگاه نیازمند منابع و سرمایه بسیار هنگفت است. بیمارستانی که 91 درصد ضریب اشغال تخت دارد، را نمی‌شود خالی کرد. باید واقعیت‌های موجود کشور را پیدا کنیم و با توجه به میزان امکانات و منابعی که در دست داریم، تصمیم گیری کنیم. واقعیت این است که مقدار زیادی مکان‌های فرسوده در کشور وجود دارد که منابع بازسازی و نوسازی لازم تخصیص نیافته است و باید منابعی اختصاص داد تا وضعیت موجود بهتر شود.

برخی ساختمان‌های دانشگاه پله اضطراری ندارند

وی یادآور شد: متاسفانه دانشگاه علوم پزشکی تهران حتی ظرفیت‌های لازم برای تجهیز ساختمان‌ها به امکانات اطفای حریق را نیز در اختیار ندارد، حتی برخی ساختمان‌های این دانشگاه پله اضطراری ندارند.

دکتر جعفریان گفت: به طور کلی مقادیر زیادی مکان‌های فرسوده در کل کشور وجود دارد که امکان جابه‌جایی آنها نیز در حال حاضر نیست و چون این مراکز خدمت ارائه می‌دهند، راهکاری که باید به کار گیرند، این است که تا جایی که منابع و امکانات اجازه می‌دهد وضعیت موجود را بهتر کنند. مثلاً کپسول آتش‌نشانی، لوله‌کشی و سایر تجهیزات ساختمانی به‌روز کنیم. در ضمن شرایطی که منابع لازم برای هزینه‌های عادی کشور وجود ندارد، چگونه می‌توان حرف از بازسازی یا تجهیز ساختمان‌ها زد.

وی خاطرنشان کرد: به طور کلی تعداد 11 دانشکده در دانشگاه علوم پزشکی تهران وجود دارند که تنها دو دانشکده که البته عمر آن نیز به حدود 20 سال می رسد، مابقی ساختمان‌ها بیش از نیم قرن عمر دارند و طراحی این ساختمان‌ها به گونه‌ای است که امکانات و تجهیزات لازم در برابر حوادث و بلایا مجهز نشوند.

رئیس دانشگاه علوم پزشکی تهران از میزان اعتبارات عمرانی این دانشگاه انتقاد کرد و گفت: سال گذشته کل اعتبارات عمرانی دانشگاه علوم پزشکی تهران 16 میلیارد تومان بود که فقط 500 میلیون تومان را دریافت کردیم. اگرچه همین اعتبار اختصاصی یعنی 16 میلیارد تومان نیز کفاف نوسازی یک ساختمان را نمی‌دهد. بنابراین در شرایطی که اعتبارات لازم برای هزینه‌های جاری وجود ندارد، چگونه انتظار بازسازی یا تجهیز کردن ساختمان‌های فرسوده را داشته باشیم.

دکتر جعفریان در پایان تاکید کرد: مسائل و مشکلات کشور را نمی‌شود با رو در بایستی برطرف کرد. باید واقع‌نگر شد و واقعیت‌های موجود را بپذیریم. واقعیت هم این است که ساختمان‌های فاقد استاندارد و فرسوده نه فقط در دانشگاه علوم پزشکی تهران بلکه همه کشور، بسیار زیاد است و باید برنامه‌ریزی اساسی برای رفع این مشکل انجام بگیرد.

انتهای پیام