غلامعلی حدّاد عادل برای درگذشت ابوالحسن نجفی پیام تسلیتی منتشر کرد.

به گزارش ایسنا، متن پیام تسلیت رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی برای درگذشت این استاد پیشسکوت به شرح زیر است:

«بسمه‌تعالی

استاد ابوالحسن نجفی درگذشت. وی نویسنده‌ای توانا و ادیبی دانشمند و مترجمی چیره‌دست و زبان‌شناسی صاحب‌نظر و افزون بر این‌همه، انسانی شریف و نجیب و بااخلاق بود. وی عضو پیوستۀ فرهنگستان زبان و ادب فارسی و مدیر گروه ادبیات تطبیقی آن فرهنگستان نیز بود. فقدان تأثّرانگیز او را به اهل فرهنگ و ادب تسلیت می‌گویم و برای آن شادروان آمرزش روان مسئلت می‌کنم.

غلامعلی حدّاد عادل»

ابوالحسن بعدازظهر جمعه، دوم بهمن‌ماه، در سن 86سالگی در تهران درگذشت.

در معرفی فرهنگستان از این چهره فقید آمده است: استاد ابوالحسن نجفی، از بزرگان عرصۀ‌ ترجمه، زبان‌شناسی، فرهنگ‌نویسی، وزن شعر فارسی، ادبیات تطبیقی و زبان و ادبیات فارسی، و یکی از تأثیرگذارترین افراد نسل خود در شناسایی و تربیت نویسندگان و پژوهشگران بود. وی به سال ۱۳۰۶ شمسی در نجف عراق دیده به جهان گشود. پدر وی در آن زمان برای تحصیل علوم دینی به عراق رفته بود و در حوزۀ نجف تحصیل می‌کرد. ابوالحسن نجفی کمی بعد با خانواده به ایران بازگشت و بعد از اخذ دیپلم ادبیات در اصفهان برای ادامۀ تحصیل به تهران آمد و در دانشکدۀ ادبیات دانشگاه تهران در رشتۀ زبان فرانسه مشغول به تحصیل شد. او به دلایلی دو سال ترک تحصیل کرد و در سال ۱۳۳۲ با ارائۀ رساله‌ای به زبان فرانسه دربارۀ صادق هدایت فارغ‌التحصیل شد.

استاد نجفی در سال ۱۳۳۸ برای ادامۀ تحصیل به فرانسه رفت و تحصیلات خود را تا مقطع کارشناسی ارشد در رشتۀ زبان‌شناسی در دانشگاه سوربن پاریس ادامه داد و قرار بود رسالۀ دکتری خود را نیز در موضوع «ساخت‌های حروف اضافه در زبان فرانسه» زیر نظر آندره مارتینه بنویسد، ولی به دلایلی در سال ۱۳۴۴ به ایران برگشت؛ البته با این هدف که به فرانسه بازگردد و کار رساله را ادامه دهد.

در بازگشت به ایران او به حلقۀ ادبی جُنگ اصفهان پیوست و از شمارۀ سوم مجلۀ جُنگ اصفهان با آن همکاری کرد. نجفی همچنین تا سال ۱۳۴۹ در گروه ادبیات فارسی دانشگاه اصفهان به تدریس مشغول بود. در مهرماه سال ۱۳۴۹ به تهران آمد و کار در مؤسسۀ فرانکلین را آغاز کرد. در همین حال به‌عنوان استاد مدعو در گروه زبان‌شناسی دانشگاه تهران تدریس می‌کرد. از سال ۱۳۵۵ تا ۱۳۵۷ در کار سرپرستی و تنظیم و ویرایش متون برای دانشگاه آزاد ایران شرکت جست و در همین زمان کتاب «مبانی زبان‌شناسی» را تألیف کرد. ابوالحسن نجفی در سال ۱۳۶۹ به عضویت پیوستۀ شورای فرهنگستان زبان و ادب فارسی درآمد و در سال ۱۳۸۳ به مدیریت گروه ادبیات تطبیقی این فرهنگستان منصوب شد.

انتشار مجلۀ «ادبیات تطبیقی» با مقالات و گزارش‌ها و نقدهایی در این حوزه، یکی از فعالیت‌های این گروه است که زیر نظر استاد منتشر می‌شد.

آثار تألیفی او عبارت‌اند از: مبانی زبان‌شناسی و کاربرد آن در زبان فارسی، وظیفۀ ادبیات، غلط ننویسیم (فرهنگ دشواری‌های زبان فارسی) و فرهنگ فارسی عامیانه. وی همچنین ترجمه‌های متعددی دارد که برخی از آن‌ها این عنوان‌ها هستند: شازده‌کوچولو (آنتوان دو سنت اگزوپری)، شیطان و خدا (ژان پل سارتر)، گوشه‌نشینان آلتونا (ژان پل سارتر)، ضدخاطرات (آندره مالرو)، خانوادۀ تیبو (روژه مارتن دوگار)، بیست و یک داستان از نویسندگان معاصر فرانسه، بچه‌های کوچک قرن (کریستیان روشفور)، شنبه و یکشنبه در کنار دریا (روبر مرل)، کالیگولا (آلبر کامو)، ادبیات چیست؟ (ژان پل سارتر)، استاد تاران (آرتور آدامُف)، همان طور که بوده‌ایم (آرتور آدامُف)، پرندگان می‌روند در پرو می‌میرند (رومن گاری)، ژان پل سارتر (هِنری پیر)، دربارۀ نمایش (ژان پل سارتر)، نژاد و تاریخ (کلود لوی استروس)، نویسندگان معاصر فرانسه (برگزیدۀ داستان‌های کوتاه)، وعده‌گاه شیر بلفور (ژیل پرو)، عیش و نیستی (تیری مونیه) و گم‌گشته (ژیل پرو).

انتهای پیام