روایتی از آخرین حضور منوچهر والی‌زاده بر صحنه

آخرین روزهای پاییز سال گذشته بود که منوچهر والی‌زاده همراه با تعدادی از هم‌قطاران دیروز و امروز خود به تئاتر شهر آمد تا یکی از آخرین افتخارات زندگی خود را رقم بزند.

روایت حضور در ایسنا

خاطرات منوچهر والی‌زاده از دوبله «لوک خوش‌شانس» و ملاقات با بدل صدایش + فیلم

صدایش گویی برق خاصی داشت؛ همیشه پرانرژی و بشاش. از معدود بزرگان عرصه دوبله بود که حتی یک بار هم نشد تلفنش را بی‌جواب بگذارد. در هر شرایطی به پرسش‌های خبرنگاران با مهربانی پاسخ می‌داد. نمونه‌اش همین چند ماه قبل و در شب یلدا. با اینکه شرایط بیماری صحبت کردن را برایش دشوار کرده بود اما باز هم پاسخگویمان بود و فروتنانه متشکر از اینکه احوالپرسش هستیم. در پایان هم برای مردم عزیز ایران آرزوی سلامت کرد و از همه خواست که دعاگویش باشند.

منوچهر والی‌زاده چه مرگ‌هایی که به چشم دید!

لبخند از لبانش محو نمی‌شد؛ روحش به جوانی و دلش به شفافی صدایش بود. باورمان نمی‌شود ۸۴ سال داشت. باورمان نمی‌شود او را و صدایش را دیگر نداریم. دوبله دیگر منوچهر والی‌زاده نخواهد داشت و این دردی است که تمامی ندارد.