سردبیر ماهنامه‌ی طنز «خط‌ خطی» گفت: در مرام کاریکاتوریست‌های این نشریه، توهین و تحقیر جا ندارد؛ اما مشکل اینجاست که هر شوخی کوچکی، توهین تلقی می‌شود.

امین مویدی در گفت‌وگو با خبرنگار بخش هنرهای تجسمی ایسنا، درباره‌ی واکنش‌هایی که درپی چاپ برخی کاریکاتورها در نشریه‌ی «خط‌ خطی» به‌وجود آمده است، اظهار کرد: موارد سوء‌تفاهم و ایجاد مشکل برای همکاران من کم نیست؛ برای نمونه، کاریکاتوریستی که در اراک برای ترسیم کاریکاتور چهره، مجازات شد یا مشکلاتی که خود من یا همکارانم برای برخی جلدها یا کاریکاتورهای «خط خطی» بخصوص جلد شماره‌ی 40 این نشریه پیدا کردیم که آن‌ را «توهین به رییس‌جمهور (پیشین)» تلقی کردند، در صورتی که در مرام نشریه ما توهین و تحقیر جا ندارد.

او ادامه داد: خوشحالم که اشخاص، نهادها و جریان‌های مختلف به تأثیر کاریکاتور پی برده‌اند، با وجود این‌که برخی با توهین انگاشتن طنز به‌شدت با آن مقابله می‌کنند، اما بعضی دیگر سعی می‌کنند از این ظرفیت استفاده کنند. در این مدت، بسیاری از نهادها و سازمان‌ها برای آموزش موثر، سریع و جذاب یکسری مفاهیم، به ما مراجعه کرده‌اند و این مراجعه‌های مکرر، نشان از موفقیت این روش دارد.

مویدی درباره‌ی تأثیر این کاریکاتورها بر اقشار مختلف جامعه نیز گفت: یک نشریه‌ی مستقل، بدون هیچ پشتوانه‌ی مالی و سیاسی تا کنون توانسته است فقط با تک‌فروشی و تکیه بر مخاطب، حتی در بدترین شرایط اقتصادی در نشریات، چهار سال دوام آورد و منتشر شود، این نشان‌دهنده‌ی قدرت کارتون است. همچنین شما اکنون نمی‌توانید یک روزنامه حرفه‌ای را بدون ستون کارتون تصور کنید. این‌ها همه نشان از تأثیر و جذابیت کارتون و کاریکاتور دارد.

سردبیر «خط‌ خطی» درباره‌ی وضعیت کنونی کارتون مطبوعاتی در کشور، اظهار کرد: وضعیت کاریکاتور و کارتون در مقطعی که به اعتقاد برخی، «دوران طلایی» کاریکاتور کشور بود، به سمت تزیینی، بی‌خاصیت و وابسته بودن به سلیقه و تفکر سفارش‌دهنده، پیش رفت. این نگرش کاسب‌کارانه که به قوت و شدت توسط نهادهای متولی کارتون و رسانه‌های وابسته به آن ترویج می‌شد، لطمه‌های جبران‌ناپذیری به تعریف اصیل و متعهد این هنر زد؛ اما خوشبختانه دو دهه است که با تلاش کارتونیست‌های مطبوعاتی، کارتون ژورنالیستی مورد توجه بیشتری قرار گرفته و کارتون برای مردم، به‌خاطر مردم و به قصد اصلاح جامعه و ایجاد امید و نشاط در کشور و با تعریف اصلی و اصیل این هنر، از دیوار نمایشگاه‌ها و کاتالوگ مسابقات، به خاستگاه اصلی‌اش یعنی نشریات بازگشته است. این، همه مرهون تلاش و تعهد کارتونیست‌های مطبوعاتی است.

او گفت: بدون اغراق، نقش ماهنامه «خط‌ خطی» نیز در تثبیت و تسری این تفکر بسیار موثر بوده است. خوشبختانه در حال حاضر مدیران مطبوعات به طنز و کارتون اقبال نشان داده‌اند و شما صفحات مستقل طنز و کارتون را در روزنامه‌ها می‌بینید. حتی از کارتون برای تصویر اول روزنامه استفاده می‌شود، در صورتی که قبلا مدیران مطبوعات، کارتون را یک ضایعه و کارتونیست را یک موجود خانمان‌برانداز می‌دانستند. جالب‌تر این‌که بعد از انتشار «خط‌ خطی» مجموعه‌های دولتی یا وابسته به آن‌ها هم در مقاطع مختلف وارد کارزار شدند و لابد برای انتقاد از خودشان، به طنز و کارتون مطبوعاتی متوسل شدند که البته آن هم جای تقدیر دارد.

مویدی همچنین بیان کرد: خوشبختانه در دولت جدید هم مدیران رسانه‌ها به تأثیر و جذابیت کارتون پی برده و به تجربه دریافته‌اند که کارتون مطبوعاتی، نه‌تنها لودگی نیست و به افت اعتبار و کیفیت رسانه‌ی آن‌ها منجر نخواهد شد، بلکه به بهترین و جذاب‌ترین شکل ممکن، تفکر و نگاه‌شان را منتقل و تفهیم خواهد کرد و با مخاطب ارتباط برقرار می‌کند.

او درباره‌ی جایگاه کاریکاتور در رسانه‌ها نیز گفت: درباره‌ی این‌که این جریان از کاریکاتور مطبوعاتی که نسبت به مهم‌ترین مسائل جاری کشور، بخصوص در بخش سیاسی توجه نشان داد، از چه زمانی مورد توجه قرار گرفت، باید یک کار پژوهشی و مطالعاتی انجام شود؛ اما تصور من این است که تقریبا از دو دهه پیش، با افزایش تعداد مطبوعات حرفه‌ای و ایجاد شدن ستون ثابت کارتون در روزنامه‌ها، کارتونیست‌ها توانستند تأثیر کارتون را به جامعه و رسانه‌ها تفهیم کنند.

مویدی به نقش نشریاتی مانند «خط‌ خطی» در جا افتادن کاریکاتور مطبوعاتی اشاره کرد و گفت: راه‌اندازی و انتشار رسانه‌ی مستقل طنز و کارتون در این زمینه نیز به اتفاقات مبارکی منجر شد؛ اول تعریف اصیل و متعهد کارتون توسط یک رسانه‌ی مستقل که متعلق به خود کارتونیست‌ها و طنزپردازان بود، ترویج شد. نسل جدیدی از کارتونیست‌ها و طنزپردازان مطبوعاتی تربیت و به جامعه مطبوعاتی معرفی شدند و مدیران رسانه‌ها به تأثیر و جذابیت کارتون و طنز بیشتر پی بردند و از آن استفاده کردند.

او به ویژگی‌های یک کاریکاتور مطبوعاتی اشاره و اضافه کرد: کاریکاتور باید از نظر تکنیکی در حد مطلوب و قابل قبول باشد. جذاب باشد و با مخاطب به بهترین شکل ارتباط برقرار کند. پرگویی نکند و در استفاده از خط، رنگ و فضا صرفه‌جویی کند تا مخاطب سرگشته و گمراه نشود و به‌سادگی به عنصر برتر کارتون دست یابد. نسبت به مردم و جامعه متعهد باشد و از درد و دغدغه‌های مردم بگوید و در نهایت، شوک‌آور و خنده‌دار باشد.

انتهای پیام