احمد آرام معتقد است وضعیت ممیزی بهتر شده و کتاب‌ها زودتر مجوز نشر می‎گیرند، اما کاش شرایط به گونه‎ای شود که خودسانسوری هم در نویسنده‏ا کم‎تر شود.

این نویسنده در گفت‌وگو با خبرنگار ادبیات و نشر خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، درباره وضعیت ممیزی در دولت جدید گفت: در واقع وضعیت ممیزی از نظر سرعت عمل بهتر شده، اما این سرعت گرفتن مربوط به کارهایی است که پیچیده نیستند و آسان‌پسند هستند. ولی فکر می‌کنم دارند تلاش می‌کنند که این شرایط یعنی اعطای مجوز در زمان کم برای همه کتاب‌ها ممکن شود. اما هنوز برای کتابی مثل «کافی‌شاپ لوک» که اثری رئالیستی نیست‌، این شرایط فراهم نشده است. من این کتاب را در دولت قبل برای دریافت مجوز فرستادم، اما از مجوز آن خبری نبود تا این‌که چندی پیش خبری از آن گرفتیم و گفتند پرونده‌اش گم شده، اما بعد پرونده پیدا و کتاب برای بازخوانی ارسال شد که هنوز جوابش نیامده است.

او همچنین گفت: البته شرایط الآن با ممیزی در دولت قبل قابل مقایسه نیست. در آن زمان یک‌سری نویسنده بودند که نسبت به آن‌ها سخت‌گیری بیش‌تری می‌شد. اما الآن این شرایط نیست و ناشرها هم می‌گویند روند ممیزی بهتر شده است. رمان «حلزون‌های پسر» من که چندی پیش مجوز گرفت، بدون هیچ اصلاحی مجوز گرفت و منتشر شد. در واقع شواهد نشان می‌دهد سخت‌گیری‌ها کم‌تر شده و نرمشی ایجاد شده است.

احمد آرام در انتقاد از ممیزی در دولت قبل گفت: درک نکردن موقعیت ادبیات معاصر، مخدوش کردن ادبیات راستین، تلاش برای مهجور کردن و جدی نگرفتن ادبیات واقعی کشور چیزی بود که در ممیزی دنبال می‌شد‌. ممیزی کار بسیار حساسی است و مانند راه رفتن روی لبه‌ تیز تیغ است و بهتر است چارچوبی وجود داشته باشد. وقتی می‌گوییم دولت تغییر کرده، به معنای تغییر کردن کارمندان نیست و آن‌ها همچنان با همان رویکرد ممیزی می‌کنند. احتمالا تنها کمی دست و دلبازانه‌تر برخورد می‌کنند. ممیزی هنوز خیلی شانسی است و این‌گونه است که ما اثر را می‌فرستیم بدون این‌که بدانیم چه اتفاقی می‌افتد. این‌طور نیست که فکر کنیم چارچوبی وجود دارد که با تغییر دولت‌ها عوض نمی‌شود و ملی است. گاهی مسؤولی در منصب ممیزی قرار می‌گیرد که اعتقادات خودش را دخیل می‌کند.

این نویسنده اظهار کرد: وقتی نگاه ممیز به ادبیات معاصر انسانی و تخصصی و از سر دلسوزی باشد، سبب می‌شود ادبیات معاصر ما شنیده و خوانده شود و نتیجه این روند روشن‌گرایی در ادبیات معاصر است. اما من فکر نمی‌کنم ممیزی به جایی برسد که با دید جهانی به ممیزی همسو شود. ما نه تنها مانعی به نام ممیزی ارشاد داریم، بلکه خودسانسوری هم ممیزی دیگری است. ما نویسنده‌ها در زمان نوشتن خودسانسوری می‌کنیم و چارچوبی در ذهن‌مان شکل گرفته است. در دولت قبل فشار خودسانسوری‌ها بیش‌تر شده بود و من امیدوارم ممیزی به جایی برسد که به نویسنده فشار نیاورد.

انتهای پیام