پوران کاوه با انتقاد از این‌که افراد فرهیخته و اهل هنر در فیس‌بوک با یکدیگر سر ستیز دارند و با هم کنار نمی‌آیند، اظهار امیدواری می‌کند که روزی در فیس‌بوک همه به هم احترام بگذارند.

این شاعر و مترجم در گفت‌و‌گو با خبرنگار ادبیات خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، درباره علت انتشار آثارش در فیس‌بوک، گفت: در حال حاضر تعداد مجلات ادبی ما که زمینه‌ساز انتشار شعر و داستان هستند، شاید به دلیل مشکلات کاغذ و مسائل اقتصادی، شاید هم به علت سانسور، کم شده است. در چنین شرایطی فکر می‌کنم فضای فیس‌بوک، فضای بسیار مناسبی برای خواندن و دیدن شعر، داستان و به طور کلی آثار هنری است.

همچنین در این فضا می‌توانیم آثار خود را منتشر کنیم و از این جهت فضایی بسیار عالی در فیس‌بوک وجود دارد. این شبکه امکان شناخت یکدیگر و افزایش انگیزه‌ها را فراهم کرده است. این‌که افرادی آثارمان را می‌خوانند و نظر می‌دهند، باعث افزایش انگیزه‌ها می‌شود.

کاوه همچنین درباره آسیب‌های فیس‌بوک اظهار کرد: ما از کسانی که به ما درخواست دوستی می‌دهند، شناخت کامل نداریم. خیلی‌ها ممکن است اهل هنر نباشند، اما در فهرست دوستان ما قرار می‌گیرند و مطالب را می‌خوانند. این افراد صاحب‌نظر نیستند و ممکن است حتا نظرات‌شان مخرب باشد، اما باید از این مسائل چشم‌پوشی کرد؛ چون فیس‌بوک آن‌قدر مزایا دارد که می‌توان این مشکلات را نادیده گرفت. بعضی افراد هم به من درخواست دوستی داده‌اند، اما هرگز به آثار سر نمی‌زنند. نمی‌دانم چرا هیچ نظری نمی‌دهند. من خود در اولین فرصت آن‌ها را از فهرست دوستانم حذف می‌کنم.

او در ادامه درباره امکان سرقت ادبی در فیس‌بوک اظهار کرد: این مسأله فقط در فیس‌بوک نیست. دو - سه سال پیش من یکی از شعرهای خودم را در یکی از روزنامه‌ها دیدم که با اسم یک نفر دیگر منتشر شده بود. آن موقع ابتدا یکه خوردم، اما بعد حتا از این‌که یک نفر آن‌قدر شعر مرا دوست داشته که آن را به نام خود منتشر کرده، خوشحال شدم. در فیس‌بوک هم کسانی هستند که شعردزدی می‌کنند و آثار دیگران را به نام خود منتشر می‌کنند، اما نمی‌توان گفت این موضوع خاص فیس‌بوک است. همان‌طور که گفتم، حتا در نشریه سراسری هم با آن همه تیراژ، شعر مرا به نام فرد دیگری منتشر کردند.

پوران کاوه همچنین درباره تجربه خودش از بدون منبع نقل شدن آثارش در فیس‌بوک، گفت: من خیلی برای فیس‌بوک وقت نمی‌گذارم. هر بار که به این شبکه اجتماعی سر می‌زنم، از بین 5000 دوستی که دارم، فقط مطالب هفت - هشت نفر را می‌بینم. آن‌قدر فرصت ندارم که آثار همه را بخوانم. به همین دلیل اگر هم کسی آثارم را بدون منبع منتشر کند، اطلاع پیدا نمی‌کنم. فیس‌بوک فرصت زیادی می‌طلبد و اگر بدون برنامه وارد این شبکه اجتماعی بشوید، ساعت‌ها غرق می‌شوید.

این شاعر درباره انتشار هر نوع اثری با عنوان شعر در فیس‌بوک، گفت: متأسفانه در فیس‌بوک کنترلی نیست و همه در این فضا آزادند که هر مطلبی را منتشر کنند. خیلی‌ها هم مطالبی منتشر می‌کنند که به شعر ربطی ندارد، اما اسمش را شعر می‌گذارند. البته افرادی هم هستند که در این فضا فعالیت ادبی خود را شروع می‌کنند، اما خوب می‌درخشند و می‌توانند در ادبیات ماندگار شوند. بسیاری از افراد هم بی‌راهه می‌روند و از مسیر خارج می‌شوند. به هر حال فکر نمی‌کنم فیس‌بوک بر ادبیات تأثیر منفی داشته باشد. من معتقدم هر اثری ساخته می‌شود، چه شعر، چه داستان و چه سایر آثار هنری، ارزش خود را نشان می‌دهند. هر چند ممکن است این موضوع زمان ببرد، اما در نهایت جایگاه واقعی آثار و افراد مشخص می‌شود.

او سپس درباره نقد شعر گفت: نقد کاملا سلیقه‌یی است. مطلبی که یک منتقد آن را می‌پسندد، منتقد دیگر صددرصد مخالف آن است. ما منتقد تخصصی نداریم و همه سلیقه‌یی نقد می‌کنند. به همین دلیل من نقد شدن آثارم را اصلا به دل نمی‌گیرم؛ چون در حال حاضر نقد سلیقه‌یی است و تعداد منتقدان حرفه‌یی ما انگشت‌شمار است. آن‌ها هم همیشه حاضر نیستند و ما کارشان را به ندرت می‌خوانیم، اما نقد اگر بی‌غرض باشد، بسیار سازنده است. در فیس‌بوک هم نقد خوب دیده می‌شود، اما باز هم سلیقه‌یی است.

کاوه همچنین اظهار کرد: نکته‌ای که باید به آن اشاره کنم، این است که ما در فیس‌بوک با گروهی ادیب، شاعر، هنرمند و فرهیخته واقعی مواجه‌ایم. دوست دارم در چنین فضایی همه به یکدیگر احترام بگذاریم، اما متأسفانه همه مدام با یکدیگر سر ستیز دارند و با هم کنار نمی‌آیند. من این خصایص را از یک قشر فرهیخته بعید می‌دانم. از این گروه انتظار ندارم که این‌طور باشند. امیدوارم روزی همه به یکدیگر و به کار یکدیگر احترام بگذارند. ضمن این که ما نباید دیگران را نردبانی برای بالا رفتن خود قرار دهیم. آثار ما در نهایت خود نشان می‌دهند که ماندگارند یا نه.

انتهای پیام