براساس حکم شرعی حضرت امام(ره)،رزمندگانی که در جبهه حضور داشتند مجاهد و مسافر به حساب می‌آمدند و همین موجب می‌شد که آن‌ها روزه نگیرند مگر عده‌ای محدود که براساس شرایط خاص و موقعیت‌شان می‌توانستند قصد روزه کنند.

جملات بالا بخشی از خاطرات سرداررضا نامی از همرزمان حاج احمد متوسلیان و فرمانده تیپ ذوالفقار لشکر27 محمدرسول‌الله (ص) در دوران دفاع‌مقدس است.

وی در گفت‌و‌گو با خبرنگار سرویس «فرهنگ‌حماسه» خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، درباره حال و هوای ماه مبارک رمضان در دوران دفاع‌مقدس می‌گوید: غالبا در دوران جنگ تحمیلی رزمندگان امکان روزه‌داری نداشتند و تنها عده‌ای محدود از آن‌ها می‌توانستند در ایام ماه مبارک رمضان روزه بگیرند. از طرف دیگر امام خمینی (ره) نیز در حکمی شرعی رزمندگان مجاهد را مسافر خوانده بودند و بر همین اساس از نظر شرعی نیز مشکلی برای روزه‌ نگرفتن رزمندگان وجود نداشت.با این تفاسیر باید بگویم در ماه مبارک رمضان اگرچه ممکن بود همه رزمندگان به دلیل موقعیت جبهه‌ها نمی‌توانستند روزه بگیرند اما حال و هوای بندگی، تقوا و نیایش نسبت به دیگر ماه‌ها تغییر می‌کرد چون هر یگان با توجه به موقعیت خود آداب، رسوم، دعاها و نیایش‌های ماه مبارک رمضان را به جا می‌آوردند. البته آن دسته از رزمندگانی که در خطوط مقدم جبهه حضور داشتند با محدودیت بسیاری در خصوص انجام فرائض این ماه روبرو بودند.

شاید نسل امروز با خود فکر کند که جبهه و میدان نبرد تنها جنگ و خونریزی با کشتار بود.اما باید بگویم هشت سال دفاع مقدس ما با توجه به ماهیت اصلی جنگ‌ها یک تفاوت ویژه نیز داشت و آن، وجود روحیه عبودیت، بندگی، ایثار و شهادت‌طلبی رزمندگان بود. این عوامل باعث می‌شد که آن‌ها دفاع از حق را یک تکلیف شرعی بدانند. همین مسأله چیزی بود که دشمن نمی‌توانست آن را مورد بررسی و محاسبه قرار دهد. اگرچه رژیم بعث صدام از بهترین امکانات و تجهیزات بهره‌مند بود اما روحیه شهادت‌طلبی رزمندگان را که نتیجه تربیتی و تقویتی ماه مبارک رمضان و محرم بود نادیده می‌گرفت. علاوه بر این وجود رهبری چون امام خمینی (ره) را هم از دیگر عوامل پیروزی‌های ما به حساب می‌آمد.

انتهای پیام