یک متخصص آسیب شناسی ورزشی معتقد است تنیس روی میز یکی از کم آسیب‌ترین رشته‌های ورزشی است که با رعایت اصول تمرینی و حرکتی، می‌تواند لحظات مفرحی را برای همه سنین فراهم کند.

دکتر نادر رهنما در گفت‌وگو با خبرنگار علم ورزش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، درباره ورزش تنیس روی میز، اظهار کرد: این ورزش یکی از ورزش‌های راکتی شناخته شده در دنیاست که بیشتر به صورت تفریحی برای جوانان و همچنین افراد مسن به کار می‌رود. این ورزش به علت نوع مکانیزم حرکت اندام‌های بدن از آسیب کمتری نسبت به ورزش‌های دیگر برخوردار است. در حال حاضر بیش از 100 میلیون نفر در جهان تنیس روی میز بازی می‌کنند و از انجام آن لذت می برند.

وی افزود: در بازیکنان تنیس روی میز با توجه به سن، نوع بازی، شدت و مدت تمرینات شیوع آسیب‌ها متفاوت است. تحقیقات نشان داده‌اند که از نظر آسیب‌های حاد و مزمن، این رشته ورزشی در مقایسه با سایر رشته‌ها در رتبه پایین‌تری قرار دارد. در یک تحقیق که در سال 1992 در ژاپن انجام شد، در بین نواحی آسیب دیده کمر با 23.5 درصد و زانو 13.4 درصد آسیب پذیرترین نقاط بدن و پیچیدگی هم شایع‌ترین نوع آسیب گزارش شده بود. همچنین در تحقیقی دیگر آسیب‌های ناحیه شانه، ستون فقرات، ران و مچ پا و دست جز مستعدترین و پر آسیب‌ترین نواحی بدن معرفی شدند.

این استاد دانشگاه همچنین به پژوهشی که چند تن از دانشجویان دانشگاه اصفهان روی بازیکنان حرفه‌ای انجام داده‌اند، ‌اشاره کرد و گفت: این بازیکنان که منتخب تیم ملی جوانان بودند در این پژوهش مورد بررسی قرار گرفتند و از 81 آسیبی که در یک سال در این 23 نفر اتفاق افتاده بود حدود 33 درصد در ناحیه شانه، 14.2 درصد در مچ پا و 14 درصد در زانو گزارش شد که نشان دهنده متداول بودن آسیب‌های این رشته در بالا تنه ورزشکاران است. کشیدگی، گرفتگی عضلانی و پیچ خوردگی هم از آسیب‌های شایع در این ورزشکاران بودند.

رهنما در ادامه به علل بروز این آسیب دیدگی‌ها اشاره و تصریح کرد: بی‌توجهی به گرم کردن پیش از ورزش و بیش تمرینی از علل ایجاد آسیب هستند. این فاکتورها باعث ایجاد آسیب‌های عضلانی و مفصلی در ورزشکاران می‌شوند. مربیان و کادر پزشکی که با تیم‌ها کار می‌کنند باید اطلاعات کافی و مناسبی از آسیب‌های رایج تنیس روی میز داشته باشند و با در نظر گرفتن یک برنامه تمرینی همراه با گرم کردن، ریز فاکتورهای منجر به آسیب دیدگی‌ را کاهش دهند و به حداقل برسانند. همچنین با توجه به این که استفاده بیش از حد از عضلات شانه در این ورزش باعث آسیب‌های این ناحیه می‌شود، تقویت عضلات ورزشکار باعث جلوگیری از خستگی می‌شود و آنها را مستعد آسیب نمی‌کند.

وی افزود: نکته دیگری که در تنیس روی میز حائز اهمیت است، ناهنجاری‌های وضعیتی ورزشکاران است که در بررسی‌ها مشخص شده هر ورزشکار را به طور میانگین چهار الی پنج ناهنجاری وضعیتی دارد که شامل نابرابری شانه‌ها، سینه فرو رفته و بالا آمدن کتف است. مربیان باید این مساله را در نظر داشته باشند که این ناهنجاری‌ها در آینده موجب کاهش عملکرد ورزشکاران می‌شود و می‌توان با اصلاح آنها از این موضوع جلوگیری کرد.

این متخصص آسیب شناسی ورزشی در پایان به درمان‌های رایج آسیب‌های تنیس روی میز اشاره کرد و گفت: متداول‌ترین درمان برای این آسیب دیدگی‌ها استفاده از متد RICE (استراحت، یخ، فشردن و بالا نگه‌داشتن عضو مصدوم) است.

انتهای پیام