یک عکاس معتقد است: اگر هدف از انتشار عکس‌های خشن بیان یک داستان انسانی و اجتماعی باشد، این‌گونه عکس‌ها باید منتشر شوند.

یلدا معیری در گفت‌وگو با خبرنگار رسانه خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، با بیان این‌که برخی از عکس‌ها خشن نیستند بلکه تهوع‌آورند، اظهار کرد: مثلا انتشار عکس عمل جراحی عنبیه‌ی چشم یا انگشتی که داخل یک چرخ گوشت گیر کرده است، هیچ تأثیری در زندگی کسی ندارد و به درد کسی نمی‌خورد، بنابراین انتشار آن‌ها هم لزومی ندارد.

وی با بیان این‌که در حال حاضر در دیگر نقاط دنیا، بسیاری از عکس‌های خشن منتشر نمی‌شوند و مخاطبان این نوع عکس‌ها را نمی‌پسندند، ادامه داد: در زمان جنگ عراق از جسد افرادی که عملیات انتحاری انجام داده بودند، عکس گرفتم و برای خبرگزاری آسوشیتدپرس فرستادم؛ اما این خبرگزاری عکس‌ها را منتشر نکرد.

او با تأکید بر این‌که باید به هدف از انتشار عکس توجه کرد، بیان کرد: سال‌ها پیش، وقتی محمدعلی فردین درگذشت، برخی مردم از داخل غسالخانه فیلم گرفتند، در این نمونه، هدف از فیلم‌برداری فقط ارضای حس کنجکاوی بیمارگونه‌ی فرد است؛ اما زمانی که چهره‌ی یک مادر و کودک را که در جنگ در کنار هم کشته شدند منتشر می‌کنیم هدف‌مان این است که بگوییم جنگ این است.

وی با بیان این‌که عکاس از گرفتن هر عکسی هدف دارد و باید ببینیم چه هدفی را دنبال می‌کنیم چون هدف تمام ماجرا را شکل می‌دهد، توضیح داد: اگر هدف از انتشار عکس، مرعوب کردن و ارضای حس کنجکاوی باشد، از نظر من بسیار بی‌ارزش است، مگر این‌که برنامه‌ای را دنبال کنیم. مثلا در زمان زلزله‌ی آذربایجان یکی از عکس‌های من در صفحه‌ی نخست روزنامه‌ی «تهران امروز» منتشر شد، بسیاری بعد از دیدن این عکس اعتراض کردند که این عکس خشن است، اما من چنین اعتقادی نداشتم، چراکه نشان ندادن صورت اجساد به‌شکل مستقیم در عکس، یکی از پارامترهایی است که نشان می‌دهد عکس خشن نیست. از سوی دیگر، خشونت در بسیاری از عکس‌ها به‌صورت پنهان وجود دارد و آن خشونت بسیار شدیدتر از سر قطع‌شده‌ی یک انسان است و این یعنی درون روح قضیه، خشونت وجود دارد.

معیری در پاسخ به این پرسش که آیا منتشر کردن تصاویر از جرایم موجب ریخته شدن قبح جرم می‌شود؟ گفت: سن متوسط مخاطبان در جامعه شامل افراد بزرگ‌سال است که این موضوع درباره‌ی آن‌ها معنا پیدا نمی‌کند و اصلا این‌طور نیست، اتفاقا انتشار این عکس‌ها بعضی از مواقع کارکرد مثبت نیز دارد، چون مخاطب آن‌قدر مشمئز می‌شود که از کرده‌اش پشیمان خواهد شد.

وی افزود: جهان مجموعه‌ی حوادث است، دنیا مهد کودک نیست و افراد قدرت تحلیل دارند می‌توانند اتفاقات را از یاد ببرند یا تأثیر آن‌ها را در ذهن‌شان کم کنند.

او با بیان این‌که تأثیرات این‌گونه عکس‌ها باید جامعه به جامعه بررسی شود، گفت: در جامعه‌ای مانند جامعه‌ی ما که فیلم زنی را که چاقو در شکم شوهرش فرو می‌کند، مردم دور هم حتا با تخمه شکستن می‌بینند یا مردم به‌شکل گروهی برای دیدن صحنه اعدام می‌روند، آستانه‌ی دیدن خشونت، بسیار بالاست.

وی درباره‌ی این‌که ایجاد محدودیت برای انتشار این نوع عکس‌ها مخالف آزادی بیان است، اظهار کرد: ما نمی‌توانیم به‌خاطر تبعاتی که یک اتفاق دارد، اصل مسأله را خط بزنیم. بسیاری از چیزهایی که در جایی مصداق خشونت‌اند، در بسیاری از نقاط دنیا نیستند. بهتر است برای جلوگیری از آزار مخاطب، قبل پخش تصاویر ناراحت‌کننده یا نشان دادن عکس، به مخاطب هشدار داده شود که این تصویر ممکن است روحیه‌ی او را جریحه‌دار کند.

انتهای پیام