شهید «احمد کشوری» از خلبانان هوانیروز ارتش جمهوری اسلامی ایران بود که در روز 15 آذرماه 1359 به شهادت رسید.

به گزارش سرویس فرهنگ حماسه خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)،در یکی از خاطرات مربوط به این شهید به نقل از « شهیدولی‌الله فلاحی» (همرزم شهید احمد کشوری) آمده است: چمران و یارانش در شهر پاوه محاصره شده بودند و من در دوراهی سرگردانی میان ماندن و جنگیدن و رفتن و ‌آوردن نیروی کمکی مانده بودم. چمران تمایل به رفتنم داشت. نیروهای ما کم بودند و شهر پاوه در محاصره.‌ راستش دیگر هیچ امیدی نداشتیم.

روز جمعه بود. محاصره‌کنندگان بر روی ارتفاعات مشرف به شهر کاملا عرصه را بر مردم تنگ کرده بودند. از دکتر( چمران) و بچه‌ها خداحافظی کردم و به کرمانشاه آمدم.

در پایگاه هوانیروز‌،تمامی نیروهای پروازی را فراخواندم. ساعت هفت و نیم عصر بود و یک غروب سرد و غم انگیز. تاریکی شب تهدیدکنان در آسمان منتشر می‌شد. می‌دانستم که برابر با قوانین هواپیمایی نیروی زمینی ارتش(هوانیروز)،نمی‌بایستی در آن ساعت، خلبانی، پرواز کند. ولی من چاره‌ای نداشتم و گرنه فرزندان کشورم در پاوه قتل عام می‌شدند. بنابراین یک داوطلب برای نجات پاوه خواستم.

اگر کسی به این خواسته من لبیک هم نمی‌گفت ناراحت نمی‌شدم. با آن که فرمانده‌ ارتش کشورم بودم‌، سرم را پایین گرفتم تا نگاهم در نگاه خلبانی نیفتد.‌ ولی غافل از آن که تا کلامم به آخر برسد،‌ جوانی( احمد کشوری) از آن جمع‌ جدا شده و به سمتم آمده است. حضورش را زیر نگاهم احساس کردم، با لبخندی گفت:«علی رغم تاریکی هوا و ارتفاعات پاوه که در دست محاصره کننده‌ها است و به راحتی می‌توانند بالگرد را مورد هدف قرار دهند، من هستم».

در ادامه این خاطره که در کتاب «خانه‌ای کوچک با گردسوزی روشن»، نوشته «ایرج فلاح و مسعود آب‌آذری»، می‌خوانیم: دستش را فشردم و صورت مهربانش را بوسیدم. بلافاصله بالگرد «کبرا»ی «احمد کشوری» از پایگاه خارج شد و تا ساعت 10 همان شب فشار را از روی مردم پاوه و یاران چمران برداشت و حدود 20 هزار نفر مردمی که در محاصره مزدوران بودند فرصت مقاومت پیدا کردند. احمد کشوری آرامش را از دشمنان گرفت و به مردم کشورش هدیه کرد.

صبح فردای آن شب و قبل از آن که مزدوران فرصت و تمرکز حمله را پیدا کنند،‌ یک تیم سنگین پروازی از کرمانشاه به سمت پاوه پرواز کرد. بالگردها با آرایش «لوزی شکل» بر روی ارتفاعات پاوه رفتند. هنوز ساعتی از عملیات نگذشته بود که محاصره کنندگان چاره‌ای جز فرار پیدا نکردند. غریو شادی و رهایی مردم پاوه و چهره شاد چمران و سربازانش شنیدنی و دیدنی بود.

شهید کشوری با آن اقدام شجاعانه‌ خود باعث شد تا مملکت به جنگ داخلی دچار نشود. «کشوری» درجه‌اش را از خدا گرفت. «شهادت». او «ارتشبد کائنات» است.

انتهای پیام