حسن ميرعابديني گفت:‌ رمان «سووشون» سيمين دانشور تمهيد تازه زيبايي‌شناسي را به فضاي ادبيات داستاني ايران وارد كرد.

اين منتقد ادبي و پژوهشگر ادبيات داستاني در پي درگذشت سيمين دانشور به خبرنگار بخش ادب خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، گفت: سيمين دانشور از آخرين بازماندگان نسل بزرگان ادبيات معاصر ايران بود كه متأسفانه يكي پس از ديگري مانند ستاره‌هايي از آسمان ادبيات ايران مي‌روند؛ هرچند آثار آ‌ن‌ها بر جاي مي‌ماند.

ميرعابديني اهميت سيمين دانشور را از چند وجه توصيف كرد و متذكر شد: او نخستين زن ايراني است كه به شكل حرفه‌‌يي به داستان‌نويسي روي مي‌آورد و نخستين مجموعه‌ي داستانش را با نام «آتش خاموش» در سال 1327 منتشر مي‌كند. اين اثر جزو كارهاي اوليه‌ي او بود و بعد هم آن را تجديد چاپ نكرد. دانشور بعدها در دهه‌ي 40 با نشر رمان «سووشون»، تحولي در رمان ايراني پديد آورد.

او همچنين گفت: سيمين دانشور گذشته از تبحري كه در ساخت و اجراي «سووشون» داشت، داستانش يكي از نخستين گونه‌هايي بود كه به شكل نوآورانه‌اي اسطوره را با واقعيت تلفيق كرد. اگر از رمان «بوف كور» بگذريم، رمان «سووشون» سيمين دانشور با تلفيق اسطوره و واقعيت، تمهيد جديدي را وارد فضاي داستان‌نويسي معاصر ايران كرد.

انتهاي پيام