انجمن علمي تئاتر و کانون نمايش دانشگاه تهران در پي هشدارهايي مبني بر تعطيلي تالار «مولوي» بيانيه‌اي مشترك صادر كردند. به گزارش خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، در متن اين بيانيه آمده است: «"حق گرفتني‌ست" امام علي (ع) تئاتر دانشگاهي در تمامي دنيا پديده‌ايست که از آن به عنوان شالوده و بن‌مايه‌ي تئاتر حرفه‌اي ياد مي‌شود و پي‌ريزي آينده‌ي اين هنر، اگر نه به اغراق تمامي آن، که بي‌شک بخش مهم و اصلي حيات اجتماعي هر جامعه‌ايست. لاجرم هر نوع آموزشي نيز در اين محيط محتاج به ابزاريست که براي تبلور، مسير پيشرفت و تکامل آن را تبيين مي‌کند. در ايران پهناور، امروزه تئاتر آکادميک مهمترين منبع تغذيه‌ي تئاتر حرفه‌اي و پديدار کننده‌ي نبوغي‌ست که آبشخور رفتار، ويژگيها و خلاقيتهاي تئاتر تکامل يافته و الگو بندي شده‌ي اقتصاديست. جامعه‌ي تئاتر دانشگاهي ايران نيز همواره در پرتو حمايتهاي مديريت فرهنگي وزارت علوم روزگاريست که منبع همين هنر است و تئاتر مولوي نيز، يکي از مهمترين ابزار اين پديداري. چنديست که جامعه‌ي دانشگاهي تئاتر، توانسته است با ايجاد فضايي جديد در تئاتر مولوي امکان دست‌يابي به آرزوهاي جوانان مستعد را فراهم و در اين نوميدي محض جواني که مي‌خواهد خود را باور و هنرش را بارور کند، ريشه‌ي اميدي بزرگ را در دل نامطمئن دانشجويان تئاتر بدواند. تئاتر مولوي در سال گذشته فضايي را در اختيار جواناني گذاشته است که با همه‌ي گمنامي‌ها و بي‌توجهي‌ها توانسته‌اند آثار خود را به منصه‌ي ظهور بگذارند و نگاهي گذرا به اين آثار نشان دهنده‌ي پويايي و توانايي بيش از اندازه تئاتر دانشگاهيست، چه بسا بيشتر از ظرفيت‌هاي تئاتر حرفه‌اي. جواناني رانده شده از محيط بسته و قرنطينه‌ي تئاتر شهر و سالنهاي حصار کشيده‌ي ايرانشهر، تنها آرزوي خود را اجرا در تئاتر مولوي به عنوان ملکي از املاک کوچک تئاتر دانشگاهي و سرزمين آرزوها براي دست‌يابي به آينده‌اي نامعلوم اما پر اميد مي‌بينند. با اين همه، نامهرباني متوليان تئاتر که بي‌توجه به اين فضاي تازه و اين موقعيت جديد، نگاهي تک بعدي و انحصار طلب را در انديشه‌ي خود پرورانده‌اند، سبب استعداد سوزي و از بين رفتن انديشه‌هاي جديد و تجربه‌هاي نو در تئاتر اين مرز و بوم خواهد شد. چه تاسف که عدم حمايت‌هاي تعيين شده که بخشي از وظايف مديريت کلان تئاتري در قبال دانشجويان محسوب مي‌شود، اين روزها تئاتر مولوي را به سمت انزوا و چه بسا تعطيلي ناخواسته برده است. عدم اجراي تعهدات مرکز هنرهاي نمايشي، در طول سال گذشته، نه تنها اجراهاي دانشجويي را در تئاتر مولوي که نه از سر ارتزاق، که تنها به سبب کمي توجه بيشتر- تحت‌الشاع قرار داده، که حتي امکان داشتن سالنهايي کامل و استاندارد را در اين نابسامان ابزار و امکانات به مخاطره انداخته است. و روي دردناک قضيه بي‌گمان اينجاست که آيا به راستي تعهدات آن مرکز محترم، بيش از هزينه‌ي يک گردهمايي يا بودجه‌ي يک کار سفارشي بوده و خواهد بود؟ از اين رو، جامعه‌ي کارگردانان، نويسندگان، طراحان و بازيگران تئاتر دانشگاهي، با همه‌ي خسته‌گي‌هايش نسبت به موقعيتهاي متزلزل گذشته و آينده، اعتراض خود را نسبت به کوتاهي‌ها و معلق‌فکريهايي که اين بحران را شامل شده است اعلام، و ضرورت رسيدگي به اين شکوائيه‌ي درد دل‌گونه‌ي خود را از مديريت ارگانهاي رابط خواستار شده و خواهشمند است با اين بي‌توجهي‌ها فضاي سرخورده‌ي تئاتر دانشگاهي را بيش از اين به حاشيه و پاورقي سوق ندهند.» انتهاي پيام