به گفته‌ي سيدعلي ميرفتاح، آن‌چه امروز به نام طنز سياسي منتشر مي‌شود، بيش‌تر كار سياسي است تا طنز سياسي. اين طنزپرداز در گفت‌وگو با خبرنگار بخش ادب خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، همچنين اظهار داشت: طنز سياسي با كار سياسي فرق دارد. طنز سياسي فرم كار مطبوعاتي است و دستمايه‌اش، مسائل سياسي و در اين‌گونه متن، ادبيات مهم است؛ در حالي‌كه الآن اين مسأله ديده نمي‌شود. او در ادامه عنوان كرد: با موضوع طنز در راديو، تلويزيون، سينما و كتاب كاري ندارم؛ مسأله‌ي طنز در بخش مطبوعات است كه مردم روزانه مي‌توانند آن‌را بخوانند و فعلا براي حوزه‌ي طنز مكتوب و روزنامه‌يي، اوضاع خوبي نمي‌بينم. ميرفتاح همچنين افزود: مهم‌ترين جايي‌كه طنز سياسي مي‌تواند شكل بگيرد، روزنامه است كه محمل اخبار است؛ مثلا در حد يك ستون. اما شرايط به ‌گونه‌اي است ‌كه واقعا چنين ظرفيتي ديده نمي‌شود كه بشود با سياست‌مداران شوخي كرد و يا فضا را به نوعي درست كرده‌اند و يا جا افتاده كه خيلي شرايط مناسبي براي شوخي‌هاي سياسي نيست. او ادامه داد: از سوي ديگر، به دليل فضاي حاكم بر مطبوعات و مشكلات اقتصادي و اين‌كه آدم‌هاي نازلي به لحاظ كيفي در حوزه‌ي مطبوعات بر مسند امور هستند، طنز‌پردازان حرفه‌يي و كساني كه بلدند طنز بنويسند و توانايي دارند، كم‌تر به مطبوعات مي‌آيند و قلم مي‌زنند و آدم‌هاي شناخته‌شده كم‌تر ديده مي‌شوند. ميرفتاح يادآور شد: نبود ظرفيتي كه توسط مديران احساس مي‌شود - واقعيت دارد يا ندارد - يك بحث است و امكان به وجود آمدن خطر براي روزنامه، بحثي ديگر، و كساني كه در روزنامه‌ها سردمدارند، جدا از بقيه اين‌كاره نيستند و خيلي فهم طنز ندارند. اين طنزپرداز در پايان گفت: خود طنز‌نويسان به معنايي مقصرند. طنز‌نويس به هرحال كارش طنز‌نويسي است؛ اما وقتي احساس كند معاش او در روزنامه نمي‌گذرد و سفارش خوبي از طرف مطبوعات به او داده نمي‌شود، به سراغ كارهاي ديگر مي‌رود كه هم بي‌خطرتر است و هم پولش بيش‌تر؛ ولي يك بخش ديگر، آن تعداد از طنز‌پردازان هستند كه الآن دارند كار مي‌كنند و جانب احتياط را هم رعايت نمي‌كنند و به جاي اين‌كه جوري بنويسند كه ظرفيت مديران را بالا ببرند، برعكس عمل مي‌كنند. انتهاي پيام