روزنامه‌ي اينديپندنت انگليس آخرين مصاحبه‌ي سولژنيتسين را كه سال گذشته پس از وخامت اوضاع جسماني‌اش، براي آخرين‌بار رودرروي خبرنگاران نشست، منتشر كرد. بخش ادب خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، گزيده‌اي از آخرين گفت‌وگوي خالق «مجمع‌الجزاير گولاگ» را در پي مي‌آورد: *از زمان كودكي يك نيروي دروني براي كار كردن داشته‌ام و هميشه خودم را وقف كار و درگيري‌ها كرده‌ام. اين توانايي‌ام در سن 88سالگي نشأت‌گرفته از همين نيروي دروني است. *من حتا هنگام عبور از جنگل‌هاي آمريكا نيز مي‌نوشتم. در اردوگاه گولاگ كه بودم، بعضي مواقع روي ديوارهاي سنگي و تكه‌هاي پاره‌شده‌ي كاغذ، مطالبم را مي‌نوشتم و پس از به حافظه سپردن، آن‌ها را پاره مي‌كردم. *هميشه خوشبين بوده‌ام و به آن‌چه انجام مي‌دهم، اطمينان دارم و هرگز برخلاف وجدانم كاري نكرده‌ام. *آثار بزرگ ادبي همواره در دوران ثبات كشورها خلق شده‌اند؛ نه در هنگامه‌ي تغييرات سريع و بنيادين. *روسيه‌ي امروز بسيار به آثار غيرداستاني علاقه‌مند شده است. *هميشه ترس آن را داشته‌ام كه قبل از آن‌كه دستاوردهاي ادبي‌ام به بار بنشيند، بميرم. اما در سن 30 و 40سالگي، ديدگاهم درباره‌ي مرگ عوض شد. مرگ يك حادثه‌ي طبيعي است؛ اما نه خط پايان؛ بلكه نقطه‌ي عطف زندگي هر انسان است. *مذهب شالوده و بنياد زندگي هر انساني است. سولژنيتسين به‌واسطه‌ي به تصوير كشيدن ترس، وحشت، شكنجه و ظلم حاكم بر اردوگاه‌هاي كار اجباري زمان استالين به شهرت بسياري دست يافت. وي در آثار غيرداستاني و رمان‌هايش از شرايط نهفته در نظام زندان‌هاي شوروي كه ميليون‌ها نفر را اسير خود كرده بود، پرده برداشت. او اولين رمان كوتاه خود را در سال 1962 با نام «يك روز در زندگي ايوان دنيسوويچ» منتشر كرد. اثر غيرداستاني سه‌گانه‌ي «مجمع‌الجزاير گولاگ» در دهه‌ي 1970، كه در آن از خشونت شوروي زمان استالين پرده برداشت، موجب شگفتي ميليون‌ها نفر شد كه در نتيجه‌ي آن، بسياري از متفكران چپ‌گرا، بويژه در اروپا، از حمايت اتحاد جماهير شوروي دست برداشتند. اين نويسنده‌ در كتاب «اولين دايره»، بار ديگر زندانيان يكي از اردوگاه‌هاي كار اجباري زمان استالين را به تصوير كشيد. وي متولد 11 دسامبر 1918 در كيسلوودسك بود كه بر اثر ايست قلبي در سن 89 سالگي در خانه‌اش در نزديكي مسكو درگذشت. انتهاي پيام