پيكر مسعود ميناوي - داستان‌نويس جنوبي - امروز (يكشنبه، ششم تير) از مقابل خانه‌ي هنرمندان ايران براي خاك‌سپاري در قطعه‌ي نام‌آوران بهشت زهرا (س) تشييع شد.

به گزارش خبرنگار بخش ادب خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، در اين مراسم تشييع، يوسف عزيزي بني‌طرف گفت: مسعود ميناوي داستان‌نويس برجسته‌ي معاصر ايراني سال 1319 در اهواز به دنيا آمد. به نظر من، ميناوي جزو بنيان‌گذاران ادبيات پيراموني ايران است و همراه عدنان غريفي در اين زمينه مهارت فراواني دارد. او دوست احمد محمود، منوچهر آتشي، محمود دولت‌آبادي و ديگر اهل قلم اين ديار است و آثارش را در جُنگ‌هاي ادبي دهه‌هاي 40، 50 و60 منتشر كرد.

اين مترجم زبان عربي در ادامه خاطرنشان كرد: ميناوي به زبان انگليسي مسلط بود؛ اما مهم‌تر از آن، به زبان فارسي و زبان ادبيات داستاني تسلط داشت. روي فرم در داستان، در دوره‌اي كه محتوا بيش از اندازه ارزش داشت، تأكيد مي‌كرد، كه اين نشانه‌ي فرابيني وي در نوشتن داستان بوده است. خارج از مكتب‌هاي منجمد آن زمان مي‌نوشت و مي‌گفت بايد به فرم هم بها دهيم و فضاهاي محلي خوزستان در جاي جاي قصه‌هايش ديده مي‌شود.

عزيزي بني‌طرف تصريح كرد: او به طبقات فرودست جامعه نظر داشت و درباره‌ي كارگران جنوبي و زنان ستم‌ديده‌ي عرب در قصه‌هاي خود حرف مي‌زد و درواقع غم و رنج آن‌ها را به تصوير مي‌كشيد.

اين مترجم افزود: ميناوي داستان‌هايش را براي تاريخ ادبيات ايران به ميراث گذاشت و رفت.

كم مي‌نوشت؛ اما هنري و زيبا مي‌نوشت و اي كاش بيش‌تر مي‌نوشت.

او در ادامه تأكيد كرد: زندگي ميناوي هم قصه‌اي اضافه‌شده بر قصه‌هايي است كه نوشته است. درواقع زندگي دردناكي كه در پايان با آن روبه‌رو شد، خود قصه‌اي است. اي كاش مي‌بود و آن پايان زندگي‌اش را مي‌نوشت. زندگي مسعود ميناوي تراژيك است.

بني‌طرف در پايان خاطرنشان كرد: ميناوي راضي نبود قصه‌هاي باارزشش را چاپ كند؛ اما اين اواخر به همت محمد ايوبي كه وي را همواره تشويق مي‌كرد، قرار است توسط نشر افراز سه عنوان از مجموعه‌ي داستان‌هايش چاپ شود. او همچنين به زبان عربي كه زبان مادري‌اش بود، تسلط كاملي داشت و ترجمه‌هايي هم از شعر و شاعران عرب انجام داده است.

در اين مراسم اسدالله امرايي نيز با بيان اين مطلب كه مسعود لياقتش بيش‌تر از اين‌ها بود، از افرادي كه در مراسم تشييع اين نويسنده شركت نداشتند، گله و تأكيد كرد: اميدوارم برخي‌ها از ديدن اين صحنه خجالت بكشند و بدانند كه شايسته نبود او اين‌قدر غريبانه تشييع شود.

اين مترجم خاطرنشان كرد: ميناوي راوي دردها و رنج‌هاي مردم بود و خودش هم با اين رنج‌ها از پا درآمد.

او با ابراز تسليت به جامعه‌ي ادبي ايران به خاطر فقدان اين نويسنده، از اتحاديه‌ي ناشران و كتاب‌فروشان و شوراي اسلامي شهر تهران به خاطر همكاري در برگزاري اين مراسم تشكر كرد.

همچنين در حاشيه‌ي مراسم تشييع پيكر مسعود ميناوي، محمد جعفري قنواتي - دوست و همشهري ميناوي - به خبرنگار ايسنا گفت: او اولين داستانش را در جُنگ ويژه‌ي ادبيات جنوب منتشر كرد، كه نام داستان، «براي نماندن» بود. همچنين برخي از آثار خود را در سال‌هاي قبل از انقلاب در «جُنگ فصل‌هاي سبز» منتشر كرد و بعد از انقلاب نيز آثارش را در مجلات «انديشه‌ي آثار»، «نامه‌ي كانون»، «جُنگ ديدار»، «دنياي سخن»، «جُنگ چراغ» و «كتاب خوزستان» به‌چاپ رساند.

اين نويسنده و پژوهشگر افزود: داستان‌هاي ميناوي درباره‌ي محيط كارگري جنوب و حاشيه‌نشينان جنوب است و همواره در داستان‌هايش به اقشار فرودست توجه مي‌كرد.

قنواتي همچنين خاطرنشان كرد: مكتب داستان‌نويسي خوزستان كه براي اولين‌بار محمدعلي سپانلو به آن اشاره كرد، در اولين قدم‌ها توسط نويسندگاني چون مسعود ميناوي، ناصر تقوايي، پرويز زاهدي و... شكل گرفت.

در مراسم تشييع پيكر ميناوي افرادي همچون: فرهاد عابديني، محمد ايوبي، محمد جواهركلام، رضا عامري، محمود گلابدره‌اي، ابراهيم دم‌شناس و اعظم كيان‌افراز - ناشر آثار مسعود ميناوي - و همچنين جمعي از همشهريان اين نويسنده‌ي جنوبي حضور داشتند.

انتهاي پيام