جنگ، پديده‌اي شوم و در عين حال اجتماعي و فراگير است كه وقوع آن جز ويرانگري و نابودي به همراه ندارد. هر جنگ دو گروه درگير دارد. يك گروه متخاصم كه براي رسيدن به اميال خود مغرورانه و ددمنشانه مرزها را زيرپا مي‌گذارد و گروه ديگر كه حقوقش، سرزمين و خاكش،ايمان و اعتقادش مورد تعرض قرار مي‌گيرد. دنيا بارها و بارها به خود جنگ‌هاي خانمانسوزي را ديده است كه در آن صحنه‌هاي دردآوري به بار آمده و باعث شده شنيدن نام جنگ تلخي ذهن هر انسان بشردوستي را موجب شود. ايران نيز به عنوان يكي از كهن‌ترين تمدن‌هاي جهان بارها و بارها مورد تعرض قرار گرفته و قسمت‌هاي وسيعي از خاكش را از دست داده است اما در سال 1357 با انقلاب مردم آزاديخواه ثابت كرد كه هيچ سلطه‌اي را نمي‌پذيرد. هرچند ديري نپاييد كه روباه صفتان غرب و شرق قصد به بند كشيدن دوباره آن را داشتند اما مردم مسلمان ايران از مقتدايشان علي به يادگار داشتند كه: «مظلوم گناهكارتر از ظالم است،زيرا به ظالم اجازه ظلم مي‌دهد»و نخواستند مظلوم گناهكار باشد. پس هشت سال دفاع از خاك در برابر دنيا را با قداست صبوري كردند تا دفاع مقدسي را به ثمر برسانند كه طي آن حتي يك وجب از خاك ايران از كف نرفت. و اينك هفته بزرگداشت اين دفاع است و طرح يك سؤال كه «اگر ايستادگي نمي‌كرديم چه مي‌شد؟» براي پاسخ به اين سوال به ميان مردم رفتم تا بدانم اقشار مختلف چه ديدگاهي نسبت به اين سؤال دارند؟ به پيرزني مي‌رسم كه در صف نانوايي ايستاده است، فرصت را غنيمت مي‌دانم و از او سؤال مي‌كنم اگر در جنگ ايستادگي نمي‌كرديم چه مي‌شد؟او به خبرنگار سرويس فرهنگ و حماسه خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) مي‌گويد: ما هرچه داريم از آقا امام خميني(ره) است.من پسري نداشتم تا براي جنگ به جبهه بفرستم،شوهرم نيز سال 58 فوت كرده بود؛بنابراين با شركت در ستاد جمع‌آوري كمك‌هاي مردمي در مسجد محل سربازان را تقويت مي‌كرديم تا از اسلام و ايران دفاع كنند. يكي از رانندگان اتوبوس شركت واحد نيز مي‌گويد:شيرمرداني كه از ايران دفاع كردند امروز هم در كنار ساير جوانان آماده دفاع هستند و آمريكا جرأت نمي‌كند به بهانه انرژي هسته‌اي و غيره براي ما خط و نشان بكشد. جوانان امروز بايد از گذشتگان درس بگيرند. جوانان جبهه مثل ياران امام حسين (ع) در صحراي كربلا بودند كه بيشتر از خود به ديگران اهميت مي‌دادند. اين راننده از اين كه نتوانسته در جبهه حضور يابد ناراحت است. مي‌گويد: من حتي يك روز را در جبهه نگذراندم و به همين دليل 18 سال است كه حسرت مي‌خورم من هم آرزوي شهادت در راه دفاع از دين و ميهن را داشتم. در ادامه با مرد جواني به گفت‌وگو مي‌نشينم كه مدرك تحصيلي مهندسي برق دارد از جوانان امروزي است اما مي‌گويد:نبايد در دفاع كردن آن زمان شك كرد. اگر نبودند مردان و زنان سلحشور دهه 60 شايد من هرگز به روياي ديرينه خود كه يكي از آنها تحصيل در رشته برق بود نمي‌رسيدم. حتما آرزوي آنان اين بود كه هموطنانشان به آروزهاي خود برسند و به همين دليل لحظه شهادت لبخند مي‌زدند. شايد در لحظه شهادت پرده‌ها از برابر ديدگانشان كنار مي‌رفت و مي‌ديدند كه آزادي و استقلال ايران نه رؤيا كه واقعيتي قابل دسترسي است. خانمي خانه‌دار هم مي‌گويد: من همچون يك انسان آزاد در كشورم حق حيات دارم تحصيلاتم را در دوره كارشناسي ارشد صنايع غذايي به پايان برده‌ام، ازدواج كرده و در نهايت امنيت در كشوري كه دوستش دارم زندگي مي‌كنم و اينها همه از بركت خون شهدايي است كه مرا نمي‌شناختند اما بي‌ريا دفاع كردند. من نام يكي از آنها را براي پسرم انتخاب كرده‌ام تا هرگز فراموش نكنم برادراني را كه خالصانه به فكر خواهران و مادران خود بودند. سجاد تنها فرزند من است. مرد بازنشسته‌اي كه بيشتر تلخي‌هاي جنگ را به ياد دارد با بيان خاطراتي از حوادث تلخي كه بر اثر بمباران شهرها از جمله از دست دادن همسرش برايش رخ داده است، مي‌گويد: بايد دفاع مي‌كرديم اما..! من منكر اين موضوع نيستم كه اگر دفاع رزمندگان نبود الان ايران همچون عراق در اشغال بود.براي حفظ ايران بسياري از خانواده‌ها فرزندان خود را از دست دادند و اين حس همزادپنداري با بسياري از خانواده‌هاي ايراني است كه مرا سر پا نگه داشته است. جامعه‌شناسان و آسيب‌شناسان اجتماعي نيز به بررسي اين موضوع پرداخته و با بيان اينكه جنگ در پايان عوارضي چون فقر و ويراني را به همراه داشت اما روحيه‌ ديني و ملي مردم ما را در آن برهه حساس برانگيخت و به همه آموخت كه بيگانه همواره بيگانه است و ما بايد متكي به خود باشيم. با تمام كساني كه با آنان به گفت‌وگو نشستم منكر دفاع نشدند بلكه آن را با وجود روح معنوي رزمندگان و پشتيباني از آنان در خارج از خطوط مقدم، مقدس خوانده و شاكرند كه ايران اسلامي آزاد و مستقل باقي ماند. انتهاي پيام