فرهنگستان هنر به‌مناسبت هم‌صدايي جامعه سينمايي كشور در محكوم كردن عدم‌ رعايت حقوق مادي و معنوي هنرمندان بيانيه‌اي صادر كرد.

به گزارش گروه دريافت خبر خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، در اين بيانيه آمده است: زير پا گذاشتن قوانين رسمي‌ و اخلاقي و سوء‌استفاده از دسترنج ديگران، پديده‌اي نيست كه بتوان آن را ريشه‌كن كرد، اما مي‌توان كاري كرد كه به‌راحتي گسترش نيابد و به‌عنوان حربه‌اي در جهت مخدوش كردن فضاي فرهنگي و هنري سينماي ايران، به‌كار گرفته نشود.

فرو ريختن قبح اخلاقي اين عمل و فقدان قوانين بازدارنده، بخش مقدم هجمه‌اي است كه مي‌تواند دست‌آورد يك سرمايه‌گذاري 100 ساله را بر باد دهد. خسارت عمده زماني وارد خواهد شد كه بي‌انگيزگي و بلاتكليفي دامن سينماي ايران را بگيرد و با وارد آمدن لطمات جبران‌ناپذير بر پيكره صنعت فيلم و سينماي ايران، جامعه يكسره مصرف‌كننده كالايي شود كه خوب و بد، اخلاقي و غيراخلاقي در مقياس وسيع از خارج وارد مي‌شود و در اقصي نقاط كشور به‌دست متقاضيان مي‌رسد.

سينماي ايران و كوله‌بار وزين آن آسان به‌دست نيامده است.عدم مقابله با پديده تكثيرغيرمجاز از محصولات تصويري، با چوب حراج زدن به‌ يك سرمايه ملي در كنار هر كوي و برزن تفاوتي ندارد.

فيلم‌سازان، تهيه‌كنندگان و هزاران عامل هنري، فني و تداركاتي كه جامعه سينمايي ايران را مي‌سازند، همواره كوشيده‌اند كه به‌ آن‌چه از سوي مديران و سياست‌گذاران گفته مي‌شود، احترام بگذارند.

جامعه سينمايي كشور خود را با هر تنگناي اقتصادي و با هر الگوي پيشنهادي مديران سازگار كرد تا اين سرمايه فرهنگي ـ اجتماعي ايرانيان كه جاي خود را در عرصه چالش‌هاي فكري و هنري دنيا باز كرده، دچار ورشكستگي نشود.

در شرايطي كه ساير شئون و شقوق صنعت، خدمات و تجارت كشور ما درگيرودار مناسبات پيچيده سياسي و اقتصادي دنيا تلاش خود را مي‌كنند و چالش خود را دارند، سينماي ايران كوشيد تا نشان دهد كه مي‌توان با تكيه بر هنرمندي ايرانيان، ميدان‌هاي جديدي را فتح كرد، ميداني كه از ميان همه كشور‌هاي جهان، تنها 15 كشور در آن خودنمايي كردند و تنها پنج كشور حرفي براي گفتن داشتند، اين دستاورد اينك از سوي سودجويان راحت‌طلب و جريان مقابله‌كننده و تهديدگر در درون و پيرامون سينما، تحت فشاري مضاعف قرار دارد.

كاهش مخاطب در سينماي ايران و بازگشت آن از رقم 80 ميليون نفر به رقم 20 ميليون نفر را نمي‌توان به حساب بي‌اعتنايي مردم نسبت به يك پديده تفنني فرهنگي گذاشت كه جامعه در آستانه رد يا قبول آن است. مردم ايران اتفاقا بسيار فيلم مي‌ديده‌اند و هنوز مي‌بينند، موضوع آن است كه خواسته يا ناخواسته كمك كرديم كه سينما رفتن به‌ فراموشي سپرده شود.

اگر مردم سينمايي پر رونق و سالن‌هاي نمايش مطلوب داشتند، آيا بازار سوداگران CD و DVD قاچاق (و اين روز‌هاي CD فيلم‌هاي ضداخلاقي)، همين قدر خواهان پيدا مي‌كرد و سهل الوصول بود؟

از دست رفتن ميدان عملي كه تمامي‌ مزيت‌هاي نسبي فرهنگي، هنري، جغرافيايي و تاريخي سرزمين پشتيبان آن هستند و تنها مي‌بايست ساز و برگ مناسب‌تري براي آن تدارك ديد، چه توجيهي دارد؟ چه شده است كه علاوه بر تنگناهاي اقتصادي و تجهيزاتي هميشگي، سينماگران ايراني با مشكل غلبه بر فضاي نااميدي و مقابله با تخطئه‌اي كه زمينه‌ساز يك سوءاستفاده گسترده فرهنگي است، روبه‌رو شده‌اند؟ خسراني كه در پي‌خواهد آمد، در كجا محاسبه شده است؟

به گزارش ايسنا، در ادامه‌ي اين بيانيه آمده است:« جامعه سينمايي ايران در مورد رعايت نشدن حقوق مادي و معنوي خود گله‌مند است، زيرا مي‌داند كه سينماي هيچ كشوري پيش از آن كه قادر به‌جلب مخاطب داخلي و رونق بخشيدن به‌سالن‌هاي سينما بشود، قادر به‌حفظ استقلال و خوداتكايي و ورود به‌بازار‌هاي جهاني نخواهد بود.

جامعه سينمايي كشور در مورد بي‌اهميت شدن منافع اندك خود حرف دارد، زيرا در شرايطي جايگاه كشور ايران را در ميان 10 كشور عمده توليدكننده فيلم و سينما حفظ كرده كه از نظر گردش اقتصادي در مرتبه سي‌ام قرار مي‌گيرد و تنها نيم‌درصد از كل گردش اقتصادي صنعت فيلم و سينما در سطح بين‌المللي را به خود اختصاص مي‌دهد.

سهم سينماي ايران در توليد ناخالص ملي و در سبد محصولات غيرنفتي كشور، اساسا به‌چشم نمي‌آيد. با وجود اين، سينماگران چيزي جز اين نمي‌خواهند كه سينماي ايران بر پاي خود بايستد و نيروي محركه فرهنگي و اقتصادي مورد نياز را در سايه تلاش خود به‌دست آورد.

مبارزه با پديده زشت و مذموم تكثير و توزيع غيرمجاز فيلم‌هاي سينمايي، هنگامي‌ ميسر است كه به يك نگراني مشترك بين قانون‌گذار، مجري و دستگاه نظارت و حفظ امنيت كشور تبديل شود، مردم مي‌توانند با راهنمايي بزرگان خود با عادت ويرانگر سهل‌خواهي، ميان‌بر زدن و قبول كيفيت‌هاي نازل مقابله كنند و حساسيت‌ها را در مسوولان برانگيزند.

تثبيت قواعد بازي و اجراي قانون حفظ حقوق مادي و معنوي هنرمندان مهم است اما مهمتر، درك اهميت چيزي است كه بايد حفظ و حراست شود.

اميد است كه سياستمداران و مجريان سياست‌ها و همچنين دستگاه قضايي و انتظامات كشور، هنرمندان را در ماموريت سترگي كه در قبال جامعه دارند، ياري دهند.

انتهاي پيام